AGAD], AGWił., Zarząd
wmłesiąca Czerwca
7832 ro/?u spisany; AGAD,
AGWiL, Zarząd Pałaców,
AGAD na lata po 1850 r.,
Specyfika kolekcji wilanowskiej wiąże się z jej historyczną cią-
głością. W przeciwieństwie bowiem do wielu muzeów, do któ-
rych XVIII-wieczne wyroby trafiły z rozmaitych źródeł dopiero
w XX w., w pałacu wilanowskim pojawiały się one za sprawą ko-
lejnych właścicieli Wilanowa, a także jego dzierżawcy w latach
1730-1733 - samego króla Augusta 11 Mocnego (1670-1733), który
dzięki kontraktowi podpisanemu z księżną Marią Zofią z Sieniaw-
skich Czartoryską (1698-1771) zobligowany był do pozostawienia
we wnętrzach wilanowskich wprowadzonego tu wyposażenia.
Z jednej więc strony badacze ceramiki mają tu do dyspozycji
obecne muzealia, a z drugiej - zachowany zespół archiwaliów
dotyczących Wilanowa, znajdujący się w przeważającej mierze
w warszawskim Archiwum Głównym Akt Dawnychk Mimo kom-
fortowej na pozór sytuacji, dającej możność połączenia zachowa-
nych okazów z materiałami źródłowymi, odtworzenie na podsta-
wie dokumentów historii wyrobów miśnieńskich w zbiorze nie
jest łatwe. Większość ma związek dopiero z zapisami z XIX w.
Noty archiwalne są jednak często zbyt lakoniczne lub niejedno-
znaczne, dokumentacja niekompletna, podobnie jak dawne ozna-
kowania, które odpowiadały sporządzanym inwentarzowym spi-
som ruchomości znajdujących się w pałacu, mocniej osadzające
przedmioty w czasie i wiążące je z osobami nabywców (zaledwie
na nieco ponad 1% omawianego zespołu zachowały się oznako-
wania łączone z inwentarzami pałacu z 1832 r. i po 1850 r. [po
1864 r.P), a nieznane jest żadne z poprzedniego stulecia. Na pod-
stawie źródeł łatwiej jest hipotetycznie przypisać poszczególnym
mieszkańcom Wilanowa pewne grupy ceramiki niż dokonać tego
samego w wypadku wszystkich poszczególnych sztuk.
Pomińmy na razie najbardziej skąpy w znane nam archiwalia
XVIII w. Ze Stanisławem Kostką Potockim (1755-1821), który już
w 1805 r. udostępnił publiczności prywatne zbiory zgromadzone
BARBARA SZELEGEJD