DOI article:
Sito, Jakub: Porcelana miśnieńska w Warszawie: z badań nad inwentarzami rezydencji magnaterii warszawskiej XVIII w.
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.35075#0115
PORCELANA
MIŚNIEŃSKA
W WARSZAWIE.
Z BADAŃ NAD
INWENTARZAMI
REZYDENCJI MAGNATERU
WARSZAWSKIEJ XVIII W.
/n/?ub Slfo
Krakówl983.
red. W. Schmidt^ D. Syndram, Leipzig 1997.
„Zapiski Historyczne" 70 (2005), z. i, s. 27-52;
Warszawa 2005.
Oćf 3A*o/M.
A .S'ż^ Wam, porce/^ąy,
-S'cżai?,y.
(Ignacy Krasicki, Żona modna)
Badania nad obecnością porcelany miśnieńskiej
w XVIII-wiecznych zbiorach polskich - królewskich,
magnackich i kościelnych - znajdują się wciąż na
etapie wstępnym'. Osobno zagadnieniu temu w za-
sadzie nie była dotąd poświęcana uwaga badaczy.
Z jednej strony istnieją rozproszone, stosunkowo
niewielkie wzmianki na ten temat, pojawiające się
na marginesie większych tematów badawczych,
takich jak dawne kolekcjonerstwo polskie, zbiory
sztuki w wielkich rezydencjach (Wilanów, Łańcut,
Podhorce) czy zespołach klasztornych (Jasna Góra),
z drugiej strony nieliczne katalogi polskich zbiorów
muzealnych skupiają się bardziej na samych obiek-
tach niż na dziejach ich pozyskania przez polskiego
odbiorcę w XVIII wr Zadziwiająco marginalnie trak-
towany był polski odbiorca porcelany miśnieńskiej
w kompendiach dotyczących polsko-saskich relacji
artystycznych^. Nowe informacje przynoszą, nara-
stające w ostatnich latach, zwłaszcza po 2000 r.,
badania nad materialnym statusem szlachty i ma-
gnaterii polskiej^. W dużej mierze wyniki tych nie-
dawno rozpoczętych badań, zwłaszcza jeśli chodzi
o największe rody polskie^ i Kościół Katolicki*', nie
doczekały się jeszcze publikacji.
Choć początki polskiej kariery porcelany przypada-
ją na koniec rządów Augusta II, jednak na większą
skalę porcelanę wprowadzał do Polski dopiero Au-
gust 111. Stanowiła ona element pełnego przepychu
splendoru codziennego życia, a że wymagała anga-
żowania wielkich środków finansowych - początko-
wo stać było na nią jedynie monarchę. Wspieranie
jej produkcji i zaangażowanie w kolekcjonerstwo
było nie tylko odbiciem osobistego, wyrafinowane-
go gustu obu królów, ale także odpowiadało potrze-
bom reprezentacji i było niezbywalnym środkiem
wyrazu władzy". Porcelana pozostawała zatem na
wyposażeniu warszawskich rezydencji królewskich
- zamku, pałacu Saskiego, okresowo Wilanowa,
czy też rozrzuconych wokół Warszawy pałacyków
myśliwskich i dworów (Saska Kępa, Marymont,
JAKUB SITO
MIŚNIEŃSKA
W WARSZAWIE.
Z BADAŃ NAD
INWENTARZAMI
REZYDENCJI MAGNATERU
WARSZAWSKIEJ XVIII W.
/n/?ub Slfo
Krakówl983.
red. W. Schmidt^ D. Syndram, Leipzig 1997.
„Zapiski Historyczne" 70 (2005), z. i, s. 27-52;
Warszawa 2005.
Oćf 3A*o/M.
A .S'ż^ Wam, porce/^ąy,
-S'cżai?,y.
(Ignacy Krasicki, Żona modna)
Badania nad obecnością porcelany miśnieńskiej
w XVIII-wiecznych zbiorach polskich - królewskich,
magnackich i kościelnych - znajdują się wciąż na
etapie wstępnym'. Osobno zagadnieniu temu w za-
sadzie nie była dotąd poświęcana uwaga badaczy.
Z jednej strony istnieją rozproszone, stosunkowo
niewielkie wzmianki na ten temat, pojawiające się
na marginesie większych tematów badawczych,
takich jak dawne kolekcjonerstwo polskie, zbiory
sztuki w wielkich rezydencjach (Wilanów, Łańcut,
Podhorce) czy zespołach klasztornych (Jasna Góra),
z drugiej strony nieliczne katalogi polskich zbiorów
muzealnych skupiają się bardziej na samych obiek-
tach niż na dziejach ich pozyskania przez polskiego
odbiorcę w XVIII wr Zadziwiająco marginalnie trak-
towany był polski odbiorca porcelany miśnieńskiej
w kompendiach dotyczących polsko-saskich relacji
artystycznych^. Nowe informacje przynoszą, nara-
stające w ostatnich latach, zwłaszcza po 2000 r.,
badania nad materialnym statusem szlachty i ma-
gnaterii polskiej^. W dużej mierze wyniki tych nie-
dawno rozpoczętych badań, zwłaszcza jeśli chodzi
o największe rody polskie^ i Kościół Katolicki*', nie
doczekały się jeszcze publikacji.
Choć początki polskiej kariery porcelany przypada-
ją na koniec rządów Augusta II, jednak na większą
skalę porcelanę wprowadzał do Polski dopiero Au-
gust 111. Stanowiła ona element pełnego przepychu
splendoru codziennego życia, a że wymagała anga-
żowania wielkich środków finansowych - początko-
wo stać było na nią jedynie monarchę. Wspieranie
jej produkcji i zaangażowanie w kolekcjonerstwo
było nie tylko odbiciem osobistego, wyrafinowane-
go gustu obu królów, ale także odpowiadało potrze-
bom reprezentacji i było niezbywalnym środkiem
wyrazu władzy". Porcelana pozostawała zatem na
wyposażeniu warszawskich rezydencji królewskich
- zamku, pałacu Saskiego, okresowo Wilanowa,
czy też rozrzuconych wokół Warszawy pałacyków
myśliwskich i dworów (Saska Kępa, Marymont,
JAKUB SITO