DOI Artikel:
Łakoma, Justyna; Stefańska, Katarzyna: Kto zabił Gajusza C.? – process polimotywacyjny sprawców zbrodni
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.23888#0184
/. Łakoma, K. Stefańska, Kto zabił Gajusza C. ?
15.00 w Portyku Teatru Pompejusza. Ofia-
ra została rozpoznana jako Gajusz Juliusz
Cezar, co w późniejszym czasie zostało
również potwierdzone przez żonę denata
- Kalpurnię, a następnie dzięki badaniom
DNA. Technicy wezwani na miejsce zda-
rzenia zabezpieczyli ślady krwi pocho-
dzące z szerokich plam na podłodze oraz
dwóch rozprysków na kolumnie. Eks-
perci zabezpieczyli materiał dowodowy
w postaci nagrania z monitoringu a następ-
nie przeprowadzili jego analizę. Niestety
nie znaleziono żadnego przedmiotu, który
mógłby posłużyć za narzędzie zbrodni.
W międzyczasie wezwany medyk
sądowy przystąpił do oględzin zwłok
na miejscu zdarzenia. Jak wskazuje Ha-
nausek3, ta czynność ma jedynie charak-
ter orientacyjny, wszelkie postawione
podczas oględzin hipotezy muszą zostać
potwierdzone w takcie sądowo-lekarskiej
sekcji zwłok. Powołany biegły potwierdził
zgon denata, na którego ciele zaczęły już
powstawać plamy opadowe, które w peł-
ni rozwinęły się po 5 godzinach4. Dopiero
dalsze badania wskazały, że zgon nastąpił
około południa. Z raportu patologa dowia-
dujemy się, że na ciele denata znaleziono
23 rany kłute i cięte. Śmierć nastąpiła w wy-
niku przerwania rdzenia kręgowego oraz
wykrwawienia. Biegli stwierdzili również,
że ofiara chorowała na epilepsję skroniową,
która charakteryzuje się nieprzyjemnymi
napadami powiązanymi z utratą przytom-
ności, rozluźnieniem zwieraczy oraz ryt-
micznym zrywaniem (drgawkami)5.
Przesłuchanie świadków zdarzenia
ma wielkie znaczenie i jest źródłem cenne-
go materiału dowodowego. Jest to czyn-
ność, która często służy bezpośredniemu
wskazaniu sprawcy6. Niestety w tym przy-
padku nie było żadnych świadków zbrod-
ni, a jedynie osoby, które znalazły ciało
ofiary. Po zakończeniu działań na miejscu
zdarzenia przystąpiono do dalszych czyn-
ności mających na celu wykrycie spraw-
ców przestępstwa.
Po analizie materiału dowodowe-
go pochodzącego z monitoringu Portyku
ustalono przebieg zdarzenia: ofiara została
zaczepiona przez pierwszego napastnika,
następnie wywiązała się pomiędzy nimi
szarpanina. Kolejny z napastników zaata-
kował ofiarę sztyletem. Cezar w akcie sa-
moobrony złapał za ostrze, przez co pierw-
sza rana powstała na dłoni, następnie zaś
został dźgnięty pomiędzy żebra. Kolej-
ny cios spowodował ranę ciętą twarzy-
Od tej pory trudno jest zidentyfikować
na materiale kolejność zadawanych cio-
sów, przede wszystkim ze względu
na to, że sprawcy ubrani byli w długie togi/
które częściowo maskowały ich ruchy-
Na wideo widać, jak szata Cezara zalewa
się krwią, a on sam upada na ziemię, opie-
rając się o murek. Następnie ostatni z na-
pastników przejmuje narzędzie zbrodni,
a po chwili zadaje cios. Ofiara resztkami sił
zakrywa swoją twarz szatą a chwilę póź-
niej pada bez ruchu.
J T. Hanausek, op. cit., pp. 84-87.
4 A. Jakliński, J. Kobiela, K. Jaegermann, Z. Marek, Z. Tomaszewska, B. Turowska, Medycyna sądowa - podręcz-
nik dla studentów medycyny, Warszawa 1979, pp. 23-26.
5 E. Motta, K. Miller, D. Rościszewska, E. Kłosińska, Depresja u chorych na padaczkę z próbami i bez prób samo-
bójczych w wywiadzie - doniesienia wstępne, „Psychiatria Polska" 1998, nr 2, pp. 199-208.
6 T. Hanausek, op. cit., pp. 93-94.
178
15.00 w Portyku Teatru Pompejusza. Ofia-
ra została rozpoznana jako Gajusz Juliusz
Cezar, co w późniejszym czasie zostało
również potwierdzone przez żonę denata
- Kalpurnię, a następnie dzięki badaniom
DNA. Technicy wezwani na miejsce zda-
rzenia zabezpieczyli ślady krwi pocho-
dzące z szerokich plam na podłodze oraz
dwóch rozprysków na kolumnie. Eks-
perci zabezpieczyli materiał dowodowy
w postaci nagrania z monitoringu a następ-
nie przeprowadzili jego analizę. Niestety
nie znaleziono żadnego przedmiotu, który
mógłby posłużyć za narzędzie zbrodni.
W międzyczasie wezwany medyk
sądowy przystąpił do oględzin zwłok
na miejscu zdarzenia. Jak wskazuje Ha-
nausek3, ta czynność ma jedynie charak-
ter orientacyjny, wszelkie postawione
podczas oględzin hipotezy muszą zostać
potwierdzone w takcie sądowo-lekarskiej
sekcji zwłok. Powołany biegły potwierdził
zgon denata, na którego ciele zaczęły już
powstawać plamy opadowe, które w peł-
ni rozwinęły się po 5 godzinach4. Dopiero
dalsze badania wskazały, że zgon nastąpił
około południa. Z raportu patologa dowia-
dujemy się, że na ciele denata znaleziono
23 rany kłute i cięte. Śmierć nastąpiła w wy-
niku przerwania rdzenia kręgowego oraz
wykrwawienia. Biegli stwierdzili również,
że ofiara chorowała na epilepsję skroniową,
która charakteryzuje się nieprzyjemnymi
napadami powiązanymi z utratą przytom-
ności, rozluźnieniem zwieraczy oraz ryt-
micznym zrywaniem (drgawkami)5.
Przesłuchanie świadków zdarzenia
ma wielkie znaczenie i jest źródłem cenne-
go materiału dowodowego. Jest to czyn-
ność, która często służy bezpośredniemu
wskazaniu sprawcy6. Niestety w tym przy-
padku nie było żadnych świadków zbrod-
ni, a jedynie osoby, które znalazły ciało
ofiary. Po zakończeniu działań na miejscu
zdarzenia przystąpiono do dalszych czyn-
ności mających na celu wykrycie spraw-
ców przestępstwa.
Po analizie materiału dowodowe-
go pochodzącego z monitoringu Portyku
ustalono przebieg zdarzenia: ofiara została
zaczepiona przez pierwszego napastnika,
następnie wywiązała się pomiędzy nimi
szarpanina. Kolejny z napastników zaata-
kował ofiarę sztyletem. Cezar w akcie sa-
moobrony złapał za ostrze, przez co pierw-
sza rana powstała na dłoni, następnie zaś
został dźgnięty pomiędzy żebra. Kolej-
ny cios spowodował ranę ciętą twarzy-
Od tej pory trudno jest zidentyfikować
na materiale kolejność zadawanych cio-
sów, przede wszystkim ze względu
na to, że sprawcy ubrani byli w długie togi/
które częściowo maskowały ich ruchy-
Na wideo widać, jak szata Cezara zalewa
się krwią, a on sam upada na ziemię, opie-
rając się o murek. Następnie ostatni z na-
pastników przejmuje narzędzie zbrodni,
a po chwili zadaje cios. Ofiara resztkami sił
zakrywa swoją twarz szatą a chwilę póź-
niej pada bez ruchu.
J T. Hanausek, op. cit., pp. 84-87.
4 A. Jakliński, J. Kobiela, K. Jaegermann, Z. Marek, Z. Tomaszewska, B. Turowska, Medycyna sądowa - podręcz-
nik dla studentów medycyny, Warszawa 1979, pp. 23-26.
5 E. Motta, K. Miller, D. Rościszewska, E. Kłosińska, Depresja u chorych na padaczkę z próbami i bez prób samo-
bójczych w wywiadzie - doniesienia wstępne, „Psychiatria Polska" 1998, nr 2, pp. 199-208.
6 T. Hanausek, op. cit., pp. 93-94.
178