DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0412
98*
ν. Dobschütz, Christusbilder.
Ρ. Ε. Jablonski, de origine imagmum Christi domini in ecclesia christiana,
in opuscula ed. J. W. te Water, 1809, III 377—406.
F. Munter, Sinnbilder und Kunstvorstellungen der alten Christen, 1825.
J. C. L. Gieseler, Lehrbuch der Kirchengeschichte3 I 570 ff.
K. Schwarzlose, der Bilderstreit, ein Kampf der griechischen Kirche um
ihre Eigenart und um ihre Freiheit, 1890, 1 — 85.
F. Kattenbusch, Lehrbuch der vergl. Confessionskunde, I, 1892, 467—475.
N. Bonwetsch, Art. Bilderverehrung und Bilderstreitigkeiten in RE3 III
221-226.
1. Christusbilder des Pilatus bei den Karpokratianern.
a) Iren. adv. haer. I 256 (ed. Stie- = fo) Epiph. Haer. XXVII 6 (Oehler
ren I 253). II 212, Dindorf II 69)
Gnosticos se autem vocant etima- και ένθεν γέγονεν [η] άρχη Γνω-
gines quasdam quidem depictas, οτικών των καλουμένων, εχονσι δε
quasdam autem et de reliqua mate- εικόνας εν^γράφους δια χρωμά-
ria fabricatas habent, dicentes for- των, τίνες δε εκ χρυσοΰ καϊ αργύρου
mani Christi factam α Pilato Mo 5 καϊ λοιπής υλης. ατινα έκτνπώματά
tempore quo fuit Jesus cum homi- φασιν είναι τοΰ'ίησοΰ καΐταΰτα υπό
nibus; et has coronant et proponunt Ποντίου Πιλάτου γεγενήσ&αι [τον-
eas cum imaginibus mundi philo- τέοτι) τα εκτυπώματα τοϋ (αυτοί)
sophorum, videlicet cum imagine Ίησον οτε ένεδήμει τω των άν&ρώ-
Pythagorae et Piatonis et Aristotelis 10 πων γένει, κρύβδην δε τας τοιαύτας
et reliquorum et reliquam observa- εχουσιν είκόνας.άλλα καίφιλοσόφων
tionem circa eas similiter ut gentes τινών Πυ&αγόρο ν καϊ Πλάτωνος και
faciunt, Αριστοτέλους καϊ λοιπών, μεθ-' ών
φιλοσόφων [και] έτερα εκτυπώματα
15 τοϋ Ίησον τι&έασιν ιδρύσαντές τ ε
προακυνονσι καϊ τα. των έ&νών επι-
τελοΰσι μυοτηρια. στηοαντες γάρ
ταύτας τάς εικόνας τα. τών έ&νών
ε&η λοιπόν ποιοΰοι. τίνα δέ έοτιν έ&-
2θ νών ε&η αλλ η Q-υοίαι καϊ τα άλλα;
4 liest Dindorf άλλα και ot μεν; eher wäre τινάς δε zu conjicieren.
b wird sehr frei citiert auch von Nikeph. patr. antirrhet. c. Euseb. et
Epiph. (Pitra, Spicil. Solesm. IV 297).
c) Hippolytos, Refut. VII 32 (ed. Duncker et Schneidewin p. 404)
και εικόνας δε κατασκευάζουσι τοϋ Χρίστου λέγοντες υπό Πιλάτου
τω καιρώ έκείνω γενέσϋ-at.
stimmt wörtlicher zu Iren. lat. als Epiph., der wie gewöhnlich etwas para-
phrasiert.
d) Ps-Augustin, de haeresibus 7 (ed. Oehler, Corp. haer. I 198)
Sectae tpsius fuisse traditio- quaedam Marcellina, quae colcbat ima-
gines Jesu et Pauli et Homert et Pythagorae adorando incensumque
ponendo. s. über diese irrige Kombination zu e.
ν. Dobschütz, Christusbilder.
Ρ. Ε. Jablonski, de origine imagmum Christi domini in ecclesia christiana,
in opuscula ed. J. W. te Water, 1809, III 377—406.
F. Munter, Sinnbilder und Kunstvorstellungen der alten Christen, 1825.
J. C. L. Gieseler, Lehrbuch der Kirchengeschichte3 I 570 ff.
K. Schwarzlose, der Bilderstreit, ein Kampf der griechischen Kirche um
ihre Eigenart und um ihre Freiheit, 1890, 1 — 85.
F. Kattenbusch, Lehrbuch der vergl. Confessionskunde, I, 1892, 467—475.
N. Bonwetsch, Art. Bilderverehrung und Bilderstreitigkeiten in RE3 III
221-226.
1. Christusbilder des Pilatus bei den Karpokratianern.
a) Iren. adv. haer. I 256 (ed. Stie- = fo) Epiph. Haer. XXVII 6 (Oehler
ren I 253). II 212, Dindorf II 69)
Gnosticos se autem vocant etima- και ένθεν γέγονεν [η] άρχη Γνω-
gines quasdam quidem depictas, οτικών των καλουμένων, εχονσι δε
quasdam autem et de reliqua mate- εικόνας εν^γράφους δια χρωμά-
ria fabricatas habent, dicentes for- των, τίνες δε εκ χρυσοΰ καϊ αργύρου
mani Christi factam α Pilato Mo 5 καϊ λοιπής υλης. ατινα έκτνπώματά
tempore quo fuit Jesus cum homi- φασιν είναι τοΰ'ίησοΰ καΐταΰτα υπό
nibus; et has coronant et proponunt Ποντίου Πιλάτου γεγενήσ&αι [τον-
eas cum imaginibus mundi philo- τέοτι) τα εκτυπώματα τοϋ (αυτοί)
sophorum, videlicet cum imagine Ίησον οτε ένεδήμει τω των άν&ρώ-
Pythagorae et Piatonis et Aristotelis 10 πων γένει, κρύβδην δε τας τοιαύτας
et reliquorum et reliquam observa- εχουσιν είκόνας.άλλα καίφιλοσόφων
tionem circa eas similiter ut gentes τινών Πυ&αγόρο ν καϊ Πλάτωνος και
faciunt, Αριστοτέλους καϊ λοιπών, μεθ-' ών
φιλοσόφων [και] έτερα εκτυπώματα
15 τοϋ Ίησον τι&έασιν ιδρύσαντές τ ε
προακυνονσι καϊ τα. των έ&νών επι-
τελοΰσι μυοτηρια. στηοαντες γάρ
ταύτας τάς εικόνας τα. τών έ&νών
ε&η λοιπόν ποιοΰοι. τίνα δέ έοτιν έ&-
2θ νών ε&η αλλ η Q-υοίαι καϊ τα άλλα;
4 liest Dindorf άλλα και ot μεν; eher wäre τινάς δε zu conjicieren.
b wird sehr frei citiert auch von Nikeph. patr. antirrhet. c. Euseb. et
Epiph. (Pitra, Spicil. Solesm. IV 297).
c) Hippolytos, Refut. VII 32 (ed. Duncker et Schneidewin p. 404)
και εικόνας δε κατασκευάζουσι τοϋ Χρίστου λέγοντες υπό Πιλάτου
τω καιρώ έκείνω γενέσϋ-at.
stimmt wörtlicher zu Iren. lat. als Epiph., der wie gewöhnlich etwas para-
phrasiert.
d) Ps-Augustin, de haeresibus 7 (ed. Oehler, Corp. haer. I 198)
Sectae tpsius fuisse traditio- quaedam Marcellina, quae colcbat ima-
gines Jesu et Pauli et Homert et Pythagorae adorando incensumque
ponendo. s. über diese irrige Kombination zu e.