DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0419
Belege zu Kapitel II.
105*
c) Claudius von Turin (f vor 832), Apologeticum.
quia si sanctorum, imagines in daemonurn cultum uenerantur, non
idola reliqtterunt, sed nomina mutaverunt.
citiert in der Gegenschrift des Jonas von Orleans, de cultu imaginum I
Μ PL 106, 325 d. — vgl. zu Claudius Foss in RE3 IV 136 f.
8. Christi Aussehen ungewiss.
a) Acta Iohannis Leucii, frg I ed. Zahn p. 219 = c. 93 ed. Bonnet II 19619—22.
ποτε βονλόμενος τον Ίησούν κρατησαι εν νλώδει καϊ παχεΐ σώματι
προσέβαλλον, άλλοτε δε πάλιν ψηλαφώντός μον αντόν α'νλον ήν xal
ασώματον το νποκείμενον καϊ ως μηδε όλως όν.
citiert auf dem VII. oekum. Konzil 7S7; δ. Sitzung (Mansi XIII 169b.
vgl. dazu Zahn p. 212. Fast noch charakteristischer sind die neugefundenen
Stellen 88 ff (ed. Bonnet II 194 ff.).
b) Origenes.
a) contra Celsum VI 77 ed. Lommatzsch, 1846. XIX p. 429:
(70) Orig. hält der Behauptung des Celsus, Jesus sei hässlich gewesen,
entgegen, das sei aus Jes. 53 herausgelesen: (76) die Verklärungsgeschichte
zeige eine andere Seite
πώς ονχ εώρα τό παραλλάττον τον σώματος αντού προς το τοις όρώσι
δυνατόν καϊ δια τούτο χρήσιμου τοιούτο φαινόμενον, οποίον εδει
εκάστω βλέπεσ&αι; και ον Q-ανμαστόν την φύσει τρεπτην και άλλοιωτην
καϊ εις πάντα α βονλ.εται ό δημιουργός ολην μεταβλητην και πάσης
5 ποιότητος ην ό τεχνίτης βονλ.εται δεκτικην οτε μεν εχειν ποιότητα
καΘ-' ην λέγεται τό cουκ είχεν είδος ούδε κάλλος', ότε δε ούτως ενδοξον
καϊ καταπλ.ηκτικην και 9-ανμαστην ώς επι πρόσωπον πεσειν τους
&εατάς του τηλικοΰτου κάλλους συνανελΟ-όντας τω Ιησού τρεις αποστό-
λους . . . εχει δε τι και μυστικόν ό λόγος άπαγγέλλ.ων τας του 'Ιησον
ίο διαφόρους μορφας άναφέρεσ&αι επι την του &είου λόγου φΰσιν, οιχ
ομοίως φαινομένου τοις τε πολλοίς και τοις άκολον&εΐν αντώ εις
νψηλόν ο άποδεδώκαμεν όρος δυναμένοις.....
άλλα πό&εν Κέλσω και τοις εγβροΐς τον 9-είον λόγου καϊ μη φιλαλή-
&ως τα Χριστιανισμού εξετάσααιν είδέναι τό βονλημα των διαφόρων
15 τον Ιησού μορφών; £γώ δε λέγω και ηλικιών ....
β) in Matth, comm. ser. 100 ed. Lommatzsch, 1834, IV 446.
0. wirft die Frage auf, wozu es des Judaskusses als Zeichens
bedurft habe, da doch die Häscher Jesum kennen mussten: Venit
autem traditio talis ad nos de eo, qnoniam non solum dnac fonnae
in eo fuerunt, una quidem, secundn/m quam omncs cum videbant, altera
5 autem, secundum quam transftguratus est cor am diseipulis suis in
morde, quando et rcsplenduit facies eius tanquam sol, sed etiam uni-
cuique apparebat secundum quod fuerat dignus, et cum fuisset ipse
quasi non ipse omnibus videbatur, secundum quod de manna est scrip-
tum, quando deus ftliis Israel panem misit de corlo nmnem delcctatio-
105*
c) Claudius von Turin (f vor 832), Apologeticum.
quia si sanctorum, imagines in daemonurn cultum uenerantur, non
idola reliqtterunt, sed nomina mutaverunt.
citiert in der Gegenschrift des Jonas von Orleans, de cultu imaginum I
Μ PL 106, 325 d. — vgl. zu Claudius Foss in RE3 IV 136 f.
8. Christi Aussehen ungewiss.
a) Acta Iohannis Leucii, frg I ed. Zahn p. 219 = c. 93 ed. Bonnet II 19619—22.
ποτε βονλόμενος τον Ίησούν κρατησαι εν νλώδει καϊ παχεΐ σώματι
προσέβαλλον, άλλοτε δε πάλιν ψηλαφώντός μον αντόν α'νλον ήν xal
ασώματον το νποκείμενον καϊ ως μηδε όλως όν.
citiert auf dem VII. oekum. Konzil 7S7; δ. Sitzung (Mansi XIII 169b.
vgl. dazu Zahn p. 212. Fast noch charakteristischer sind die neugefundenen
Stellen 88 ff (ed. Bonnet II 194 ff.).
b) Origenes.
a) contra Celsum VI 77 ed. Lommatzsch, 1846. XIX p. 429:
(70) Orig. hält der Behauptung des Celsus, Jesus sei hässlich gewesen,
entgegen, das sei aus Jes. 53 herausgelesen: (76) die Verklärungsgeschichte
zeige eine andere Seite
πώς ονχ εώρα τό παραλλάττον τον σώματος αντού προς το τοις όρώσι
δυνατόν καϊ δια τούτο χρήσιμου τοιούτο φαινόμενον, οποίον εδει
εκάστω βλέπεσ&αι; και ον Q-ανμαστόν την φύσει τρεπτην και άλλοιωτην
καϊ εις πάντα α βονλ.εται ό δημιουργός ολην μεταβλητην και πάσης
5 ποιότητος ην ό τεχνίτης βονλ.εται δεκτικην οτε μεν εχειν ποιότητα
καΘ-' ην λέγεται τό cουκ είχεν είδος ούδε κάλλος', ότε δε ούτως ενδοξον
καϊ καταπλ.ηκτικην και 9-ανμαστην ώς επι πρόσωπον πεσειν τους
&εατάς του τηλικοΰτου κάλλους συνανελΟ-όντας τω Ιησού τρεις αποστό-
λους . . . εχει δε τι και μυστικόν ό λόγος άπαγγέλλ.ων τας του 'Ιησον
ίο διαφόρους μορφας άναφέρεσ&αι επι την του &είου λόγου φΰσιν, οιχ
ομοίως φαινομένου τοις τε πολλοίς και τοις άκολον&εΐν αντώ εις
νψηλόν ο άποδεδώκαμεν όρος δυναμένοις.....
άλλα πό&εν Κέλσω και τοις εγβροΐς τον 9-είον λόγου καϊ μη φιλαλή-
&ως τα Χριστιανισμού εξετάσααιν είδέναι τό βονλημα των διαφόρων
15 τον Ιησού μορφών; £γώ δε λέγω και ηλικιών ....
β) in Matth, comm. ser. 100 ed. Lommatzsch, 1834, IV 446.
0. wirft die Frage auf, wozu es des Judaskusses als Zeichens
bedurft habe, da doch die Häscher Jesum kennen mussten: Venit
autem traditio talis ad nos de eo, qnoniam non solum dnac fonnae
in eo fuerunt, una quidem, secundn/m quam omncs cum videbant, altera
5 autem, secundum quam transftguratus est cor am diseipulis suis in
morde, quando et rcsplenduit facies eius tanquam sol, sed etiam uni-
cuique apparebat secundum quod fuerat dignus, et cum fuisset ipse
quasi non ipse omnibus videbatur, secundum quod de manna est scrip-
tum, quando deus ftliis Israel panem misit de corlo nmnem delcctatio-