DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0516
202*
ν. Dobschütz, Christusbilder.
Handschriften zu erörternde Frage ist die, wie es sich mit den in allen
Ausgaben im Text stehenden Lemmata Haymo und Beda verhält. Sie
scheinen dafür zu sprechen, dass in dem bisher bekannten Text eine Bear-
beitung mehrerer Quellen, darunter auch Haymo's vorliegt, vielleicht ist
also auch obiger Text aus verschiedenen Materialien zusammengearbeitet
und gehört die Schlussnotiz nicht zu Haymo's ursprünglichem Werke.
49. c. 866. Geoegios Monachos, ed. de Muralt, Petrop. 1859.
a) III 115 p. 2361:
ούτω γοϋν τη Q-εία τον Χρίστου δυνάμει ά&ρόως η σύμπασα οικουμένη
της Ιεράς τον κηρύγματος διά της των αποστόλων διδασκαλίας έπεπλή-
ρωται, έξ ών Θαδδαίον εν Έδέση τη πάλει κηρύξαντος λόγον καϊ ο
εκεΐσε τοπάρχης Αύγαρος το σώμα δεινώ πάθ-ει κατεχόμενος καϊ
5 φθειρόμενος άκουσας το όνομα Χρίστου και τάς δυνάμεις συμφώνως
υπό πάντων μαρτνρονμένας ικέτης Χρίστου διά γραμματηφόρον
γίνεται άξιοΐν της νόσον λνσιν εΰρασ&αι γράιρας διά τίνος Ανανίου
ταχυδρόμου τάδε . . . (2) ο δε κύριος άναγνούς ταύτα αντιγράφει
προς αυτόν ούτως ... (3) ταϋταις ούν ταις έπιστολαΐς ετι και ταΰτα
ίο συνηπτο τη των "Σύρων φωνη Θαδδαίον πράξαντος μετά την άνάληχριν
τον κυρίου" || ο τοίνυν Αύγαρος άκουσας την έπιστολην του κυρίου
μάλλον εις πό&ον καϊ πίστιν έξήφθ-η μείζονα, καν εν είκόνι τον Χρι-
στον μόνον &εάσασ&αι. καϊ άποστέλλει ζο)γράφον ώστε τό Θ-εΐον
είδος εκείνο διαχαράξαντα προς αυτόν κομίζειν ως τάχιστα, τον δε
15 διαμαρτώντος τον σκοπού διά την νπερβάλλουσαν τον προσώπου
χάριν τε και λαμπρότητα αυτός τω οικείο) προαώπω ό&όνην έπι&είς
έναπομάττει τό εαυτού ομοίωμα και πέμπει τω έρώντι τό πο&ονμενον.
(4) και μέντοι και προ τούτου πάλιν ώς αυτός (leg. ωσαύτως) ιστορείται,
οτι περ κυρίου τεχθ-έντος έν Βηθ-λεέμ της Ιουδαίας ο των Περσών
2ο βασιλεύς ευφυή τινα ζωγράφον έξέπεμψεν, ός την τοϋ τεχβέντος καϊ
της τεκοΰαης εικόνα διαγράψας προς αντόν ηγαγεν.
Quelle 31 (?) — vgl. 30b. 41. 46b. 107 a.
b) IV 24S li (p. 633) s. 29.
c) TV 262 π (p. 687).
και γαρ τω Χριστώ κάντανθ-α προφανώς άπομάιχονται, ος λαβών ό&όνην
λαμπράν (και) τό ίπέρλαμπρον και νπέρκαλον έναπομαξάμενος &εΐον
είδος εκπέμπει το) πιστώς αίτήσαντι, τω των 'Έδεσσηνών ηγεμόνι
Ανγάρω. έξ εκείνον δε μέχρι και τήμερον αποστολική παραδόσέι και
5 είσηγ?']σει γνώσεώς τε και μνήμης ένεκα ων υπέρ (ημών) εδρασέ τε
και πέπον&ε ό Χριστός, κα9-ά δη καϊ εν τοις ϊεροΐς ευαγγελίοις ανι-
στορείται, σεβασμίως έκτνπονμεν και προσκννονμεν, καν οι χριστο-
μάχοι διαρρήγνννται.
Theologischer Exkurs des Verfassers (oder Interpolators) gegen Leon
den Armenier.
ν. Dobschütz, Christusbilder.
Handschriften zu erörternde Frage ist die, wie es sich mit den in allen
Ausgaben im Text stehenden Lemmata Haymo und Beda verhält. Sie
scheinen dafür zu sprechen, dass in dem bisher bekannten Text eine Bear-
beitung mehrerer Quellen, darunter auch Haymo's vorliegt, vielleicht ist
also auch obiger Text aus verschiedenen Materialien zusammengearbeitet
und gehört die Schlussnotiz nicht zu Haymo's ursprünglichem Werke.
49. c. 866. Geoegios Monachos, ed. de Muralt, Petrop. 1859.
a) III 115 p. 2361:
ούτω γοϋν τη Q-εία τον Χρίστου δυνάμει ά&ρόως η σύμπασα οικουμένη
της Ιεράς τον κηρύγματος διά της των αποστόλων διδασκαλίας έπεπλή-
ρωται, έξ ών Θαδδαίον εν Έδέση τη πάλει κηρύξαντος λόγον καϊ ο
εκεΐσε τοπάρχης Αύγαρος το σώμα δεινώ πάθ-ει κατεχόμενος καϊ
5 φθειρόμενος άκουσας το όνομα Χρίστου και τάς δυνάμεις συμφώνως
υπό πάντων μαρτνρονμένας ικέτης Χρίστου διά γραμματηφόρον
γίνεται άξιοΐν της νόσον λνσιν εΰρασ&αι γράιρας διά τίνος Ανανίου
ταχυδρόμου τάδε . . . (2) ο δε κύριος άναγνούς ταύτα αντιγράφει
προς αυτόν ούτως ... (3) ταϋταις ούν ταις έπιστολαΐς ετι και ταΰτα
ίο συνηπτο τη των "Σύρων φωνη Θαδδαίον πράξαντος μετά την άνάληχριν
τον κυρίου" || ο τοίνυν Αύγαρος άκουσας την έπιστολην του κυρίου
μάλλον εις πό&ον καϊ πίστιν έξήφθ-η μείζονα, καν εν είκόνι τον Χρι-
στον μόνον &εάσασ&αι. καϊ άποστέλλει ζο)γράφον ώστε τό Θ-εΐον
είδος εκείνο διαχαράξαντα προς αυτόν κομίζειν ως τάχιστα, τον δε
15 διαμαρτώντος τον σκοπού διά την νπερβάλλουσαν τον προσώπου
χάριν τε και λαμπρότητα αυτός τω οικείο) προαώπω ό&όνην έπι&είς
έναπομάττει τό εαυτού ομοίωμα και πέμπει τω έρώντι τό πο&ονμενον.
(4) και μέντοι και προ τούτου πάλιν ώς αυτός (leg. ωσαύτως) ιστορείται,
οτι περ κυρίου τεχθ-έντος έν Βηθ-λεέμ της Ιουδαίας ο των Περσών
2ο βασιλεύς ευφυή τινα ζωγράφον έξέπεμψεν, ός την τοϋ τεχβέντος καϊ
της τεκοΰαης εικόνα διαγράψας προς αντόν ηγαγεν.
Quelle 31 (?) — vgl. 30b. 41. 46b. 107 a.
b) IV 24S li (p. 633) s. 29.
c) TV 262 π (p. 687).
και γαρ τω Χριστώ κάντανθ-α προφανώς άπομάιχονται, ος λαβών ό&όνην
λαμπράν (και) τό ίπέρλαμπρον και νπέρκαλον έναπομαξάμενος &εΐον
είδος εκπέμπει το) πιστώς αίτήσαντι, τω των 'Έδεσσηνών ηγεμόνι
Ανγάρω. έξ εκείνον δε μέχρι και τήμερον αποστολική παραδόσέι και
5 είσηγ?']σει γνώσεώς τε και μνήμης ένεκα ων υπέρ (ημών) εδρασέ τε
και πέπον&ε ό Χριστός, κα9-ά δη καϊ εν τοις ϊεροΐς ευαγγελίοις ανι-
στορείται, σεβασμίως έκτνπονμεν και προσκννονμεν, καν οι χριστο-
μάχοι διαρρήγνννται.
Theologischer Exkurs des Verfassers (oder Interpolators) gegen Leon
den Armenier.