DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0565
Belege zu Kapitel VI.
251*
dazu Orig. ibd. 35 p. 365:
Προννικον δε τινα σοφίαν οι άπδ Οναλεντίνον ονομάζονσι κατά την
πεπλανημένην εαντών σοφίαν, ης σνμβολον είναι βονλονται και δώ-
δεκα ετεσιν αϊμορροονσαν, ην παρακονσας ο αμα πάντα φύρων τα
"Ελλήνων καϊ βαρβάρων καϊ τών εν ταΐς αϊρέοεαιν είπε το 1 Προννικον
5 τίνος δνναμιν ρέονσαν παρ&ένον.
b) Iren. I 294 von den Barbelo-Gnostikerji: deinde ex prirno avgelo, qui
adstat Monogeni emissum dicunt spiritum sanctum, quem et Sophiam
et Prunicurn rocanf.
c) Epiph. Panar. I Haer. XXV 4, ed. Oehler p. 162: von den Nikolai'ten.
Ιΐρούνικον έαν εϊ'πωσι, το ολον εστίν ηδνπαθ-είας και εκκαρδίας έξ-
εύρεσις. παν γαρ το προννικενόμενον λαγνείας νποφαίνει το έπώννμον,
φ&ορϊχς δε το επιχείρημα.
id. XXXVII 3f. ρ. 500 von den Ophiten: Προννικος Mutter des Jaldabaoth.
d) Johannes von Damaskos περί αιρέσεων 25 (ed. Le Quien I 81 d) von Ni-
kolaos . . . εδίδασκεν και περι τον Κανλακανχ και Προννίκον και άλλων
βαρβαρικών ονομάτων είααγαγών τω κόσμιο, cf. C.
e) Niketas Akominatos von Chonai &ησανρός όρ&οδοξίας 1. IV c. 2, ed. lat.
P. Morelli [1561] 21592 p. 249.
Von den Nikolai'ten: aMi vero foeminam quahdam nomine l'ntnicitm
eolebant eique vim illam adscribcre non verebantur, quae genitali semirfi
■insita est.
Geht auf c zurück; der griechische Text scheint noch nicht publiziert.
2. Die Haimorrhoüsa bei den Gnostikem.
Iren. I 33: von den Valentinianern: ετι τε έπϊ της αιμορροούσης σα-
φέστατα τοντο δηλονσ&αι' δώδεκα γαρ ετη πα&ονσαν αντην νπό της
τον σωτηρος παρονσίας τε&εραπενσ&αι άιραμένην τον κρασπέδον
αντον και διά τοΐτο είρηκέναι τον σωτηρα' ^τίς μον ήιρατο) διδά-
5 σκοντα τονς μαθ-ητάς το γεγονός εν τοις Αίώσι μνστήριον και την
ΐασιν τον πεπον&ότος Αιώνος, η γαρ πα&ονσα δώδεκα ετη εκείνη η
δύναμις, έκτεινομένης αντης και εις άπειρον ρεούσης της ονοίας, ως
λέγονσιν, ει μη εψανσε τον φορηματος αντον, τοντέατι της Α?.η&είας
της πρώτης τετράδος, ητις δια τον κρασπέδον μεμήννται, άνελν'όη αν
ίο εις την ονσίαν αντής' άλλα εστη και έπανσατο τον πάθ-ονς: η γαρ
έξελϋ-οϊσα δνναμις τούτον — είναι δε ταύτης τόν('θρον &έλονσι — έ&ε-
ράπενσεν αντην και το πάΟ-ος έχώρισεν α.π αντης.
Vgl. dazu II 201, 231. Hier ist nicht von der Prünikos die Rede wie la.
3. Clernentis Homiliae III 73 (Lagarde p. 56).
Petrus in Kaisareia Stratonis zu Clemens, Aquila und Niketes:
μέλλων έπϊ την Τνρον δρμσ.ν με& ημέρας επτά βον'/.ομαι £ξ αντης
νμας άπελ&όντας, παρά τ% Χανανίτιδι Βερνίκ?;ι, Ιονστης ΰνγατρί,
251*
dazu Orig. ibd. 35 p. 365:
Προννικον δε τινα σοφίαν οι άπδ Οναλεντίνον ονομάζονσι κατά την
πεπλανημένην εαντών σοφίαν, ης σνμβολον είναι βονλονται και δώ-
δεκα ετεσιν αϊμορροονσαν, ην παρακονσας ο αμα πάντα φύρων τα
"Ελλήνων καϊ βαρβάρων καϊ τών εν ταΐς αϊρέοεαιν είπε το 1 Προννικον
5 τίνος δνναμιν ρέονσαν παρ&ένον.
b) Iren. I 294 von den Barbelo-Gnostikerji: deinde ex prirno avgelo, qui
adstat Monogeni emissum dicunt spiritum sanctum, quem et Sophiam
et Prunicurn rocanf.
c) Epiph. Panar. I Haer. XXV 4, ed. Oehler p. 162: von den Nikolai'ten.
Ιΐρούνικον έαν εϊ'πωσι, το ολον εστίν ηδνπαθ-είας και εκκαρδίας έξ-
εύρεσις. παν γαρ το προννικενόμενον λαγνείας νποφαίνει το έπώννμον,
φ&ορϊχς δε το επιχείρημα.
id. XXXVII 3f. ρ. 500 von den Ophiten: Προννικος Mutter des Jaldabaoth.
d) Johannes von Damaskos περί αιρέσεων 25 (ed. Le Quien I 81 d) von Ni-
kolaos . . . εδίδασκεν και περι τον Κανλακανχ και Προννίκον και άλλων
βαρβαρικών ονομάτων είααγαγών τω κόσμιο, cf. C.
e) Niketas Akominatos von Chonai &ησανρός όρ&οδοξίας 1. IV c. 2, ed. lat.
P. Morelli [1561] 21592 p. 249.
Von den Nikolai'ten: aMi vero foeminam quahdam nomine l'ntnicitm
eolebant eique vim illam adscribcre non verebantur, quae genitali semirfi
■insita est.
Geht auf c zurück; der griechische Text scheint noch nicht publiziert.
2. Die Haimorrhoüsa bei den Gnostikem.
Iren. I 33: von den Valentinianern: ετι τε έπϊ της αιμορροούσης σα-
φέστατα τοντο δηλονσ&αι' δώδεκα γαρ ετη πα&ονσαν αντην νπό της
τον σωτηρος παρονσίας τε&εραπενσ&αι άιραμένην τον κρασπέδον
αντον και διά τοΐτο είρηκέναι τον σωτηρα' ^τίς μον ήιρατο) διδά-
5 σκοντα τονς μαθ-ητάς το γεγονός εν τοις Αίώσι μνστήριον και την
ΐασιν τον πεπον&ότος Αιώνος, η γαρ πα&ονσα δώδεκα ετη εκείνη η
δύναμις, έκτεινομένης αντης και εις άπειρον ρεούσης της ονοίας, ως
λέγονσιν, ει μη εψανσε τον φορηματος αντον, τοντέατι της Α?.η&είας
της πρώτης τετράδος, ητις δια τον κρασπέδον μεμήννται, άνελν'όη αν
ίο εις την ονσίαν αντής' άλλα εστη και έπανσατο τον πάθ-ονς: η γαρ
έξελϋ-οϊσα δνναμις τούτον — είναι δε ταύτης τόν('θρον &έλονσι — έ&ε-
ράπενσεν αντην και το πάΟ-ος έχώρισεν α.π αντης.
Vgl. dazu II 201, 231. Hier ist nicht von der Prünikos die Rede wie la.
3. Clernentis Homiliae III 73 (Lagarde p. 56).
Petrus in Kaisareia Stratonis zu Clemens, Aquila und Niketes:
μέλλων έπϊ την Τνρον δρμσ.ν με& ημέρας επτά βον'/.ομαι £ξ αντης
νμας άπελ&όντας, παρά τ% Χανανίτιδι Βερνίκ?;ι, Ιονστης ΰνγατρί,