DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0580
266
ν. Dobschütz, Christusbilder.
και Διός εΐδωλον καϊ Αφροδίτης έν τώ τόπω άνατεθεικώς καΐ 'εαντον,
εν οις καϊ ναυν έποικοδομήσας επίγραψε ■
τάδε &εω Διι παντεπόπτη
ij " Ιουλιανός Πανεάδι εις δοϊρον άγει.
ενϋα και Μαρτνριος επίσκοπος πολλά έςον&εν?)σας αυτόν εκάη πλη-
οίον τον ναον, ως ελεγον, είς tivaiav ίίεοΐς.
ι τη Φιλίππου ΒΜ | δ αλεξητίριον C | 10 Βερονοίκης C 11 αϊμορρονσαν
Β, αϊμορροοϋααν Μ | 13 ναός C | οίκοδομησας Β Μ.
Die Kompilation ist, nach Krumbacher2 424 um 750 aus einer Epitome
des Tbeodoros Anagnostes und Jobannes Diakrinomenos zusammengestellt,
ihrerseits wieder Quelle für die sog. Πάτρια (aus der Zeit Basilios' IL,
976—1025). Diese ganze koinpilatorische Litteratur scheint noch nicbt
ganz aufgebellt zu sein. Für unser Stück nennt der Autor selbst Euse-
bios (4) und Joh. Diakr. (14) als Quellen. Wahrscheinlich geht das meiste,
was er über 4 hinaus hat, auf 14 zurück; bestimmt sagt er das für den
Namen Beronike. Manches mag er aber auch von sich aus oder aus
anderen Quellen zugefügt haben. Solange wir über Joh. Diakr. nichts
näheres wissen, ist das schwer zu entscheiden, s. zu 14. Bei der Art, wie
der Kompilator mit Quellen (Papias, 3. Ausgabe der Chronik Hippolyts, u.s.w.)
um sich wirft, ist ihm allerdings viel an freier Erfindung und unerhörter
Verwechslung zuzutrauen.
23. Ex/.oyaX ano της εκκλησιαστικής. Ιστορίας e cod. Par. 1555 Α sc. XIV
ed. J. A. Cramer, Anecd. Paris II, 1839, p. 96.
1 ε ν Καισαρεία της Φιλίππου, τη νυν Πανεάδι, σΛδριάς ην τον κυρίου,
υν η αιμόρρονα είχαυιστήριον έ&νιχω τινι εθει προ τον Ιδιον οίκον
ά.νεστηαεν. 2τοϋτον χαταγαγειν Ιουλιανός επίτρεψεν Ελλησιν οπερ
καϊ πραξάντιυν προς έμπαιγμον όή&εν συράντων, ί'διον αντ εκείνον
5 εστηοεν Ιουλιανός ξόανον. πϋρ δε χατελ&ον ονρανό&εν τοΰτο κατέ-
φλεξεν. ζβοτάνη δε τις εφύετο εν τη βάσει, εν η ό άνδριάς τον
κυρίου πρότερον "ατατο, παση μεν ανθρωπινή φύσει τυγχάνουσα
άγνωστος, παντός δε πάθ-ους άλεξητήυιοι. Ατυν μεντοι ανδριάντα
του κυρίου οϊ Ελληνες τότε κατέκλαοαν οϊ δε Χριστιανοί τοϋτον
ίο αυλλεξαντες είς έκκλησίαν άπε&εντο.
cf. 28a: 12 S&v. τινι ε&ει ·< | ιδίου οίκ.: οΐχ, αυτής | 3 εστησεν j
3 cxj vor 2 Ι 3 g ο χαλκοΐς ά. \ τ. χριστού οο nach ϊατατο | 7 πρότερον
co nach η I πάσι μεν άν&ρωποις \ τυγχ. αγν.: άγν. πέλουσα | 8 άλεξητήριος
-f- τυγχάνονσα \\ 2 3 τοϋτον. υνπερ ανδριάντα \ καταγ. co nach *Ιονλ. ο άσ.
Ίονλ. -f- υ ασεβής \ επέτρεψε—πυαξάντων <Ζ | 4 σνράντων: και σνρηναι
-f- προστάξας | 5 εστ.: 'ίδρναε οο nach ξόανον \ Ίονλ. < | κατεκαυσε ||
4 8 μεντοι; δε | 9 οο τ. κυρ. άνδρ. | νφ' ελλήνων τότε σνντριβένια \ δε <
τοϋτον < | ίο συλλ. -\- επιμελώς.
Quelle: 12 (daneben weist εΟ-νικω τινι ε&ει direkt auf 4 zurück).
Beachtenswert: 1) ξόανον Julians, statt άγαλμα oder άνδριάς teils verächt-
ν. Dobschütz, Christusbilder.
και Διός εΐδωλον καϊ Αφροδίτης έν τώ τόπω άνατεθεικώς καΐ 'εαντον,
εν οις καϊ ναυν έποικοδομήσας επίγραψε ■
τάδε &εω Διι παντεπόπτη
ij " Ιουλιανός Πανεάδι εις δοϊρον άγει.
ενϋα και Μαρτνριος επίσκοπος πολλά έςον&εν?)σας αυτόν εκάη πλη-
οίον τον ναον, ως ελεγον, είς tivaiav ίίεοΐς.
ι τη Φιλίππου ΒΜ | δ αλεξητίριον C | 10 Βερονοίκης C 11 αϊμορρονσαν
Β, αϊμορροοϋααν Μ | 13 ναός C | οίκοδομησας Β Μ.
Die Kompilation ist, nach Krumbacher2 424 um 750 aus einer Epitome
des Tbeodoros Anagnostes und Jobannes Diakrinomenos zusammengestellt,
ihrerseits wieder Quelle für die sog. Πάτρια (aus der Zeit Basilios' IL,
976—1025). Diese ganze koinpilatorische Litteratur scheint noch nicbt
ganz aufgebellt zu sein. Für unser Stück nennt der Autor selbst Euse-
bios (4) und Joh. Diakr. (14) als Quellen. Wahrscheinlich geht das meiste,
was er über 4 hinaus hat, auf 14 zurück; bestimmt sagt er das für den
Namen Beronike. Manches mag er aber auch von sich aus oder aus
anderen Quellen zugefügt haben. Solange wir über Joh. Diakr. nichts
näheres wissen, ist das schwer zu entscheiden, s. zu 14. Bei der Art, wie
der Kompilator mit Quellen (Papias, 3. Ausgabe der Chronik Hippolyts, u.s.w.)
um sich wirft, ist ihm allerdings viel an freier Erfindung und unerhörter
Verwechslung zuzutrauen.
23. Ex/.oyaX ano της εκκλησιαστικής. Ιστορίας e cod. Par. 1555 Α sc. XIV
ed. J. A. Cramer, Anecd. Paris II, 1839, p. 96.
1 ε ν Καισαρεία της Φιλίππου, τη νυν Πανεάδι, σΛδριάς ην τον κυρίου,
υν η αιμόρρονα είχαυιστήριον έ&νιχω τινι εθει προ τον Ιδιον οίκον
ά.νεστηαεν. 2τοϋτον χαταγαγειν Ιουλιανός επίτρεψεν Ελλησιν οπερ
καϊ πραξάντιυν προς έμπαιγμον όή&εν συράντων, ί'διον αντ εκείνον
5 εστηοεν Ιουλιανός ξόανον. πϋρ δε χατελ&ον ονρανό&εν τοΰτο κατέ-
φλεξεν. ζβοτάνη δε τις εφύετο εν τη βάσει, εν η ό άνδριάς τον
κυρίου πρότερον "ατατο, παση μεν ανθρωπινή φύσει τυγχάνουσα
άγνωστος, παντός δε πάθ-ους άλεξητήυιοι. Ατυν μεντοι ανδριάντα
του κυρίου οϊ Ελληνες τότε κατέκλαοαν οϊ δε Χριστιανοί τοϋτον
ίο αυλλεξαντες είς έκκλησίαν άπε&εντο.
cf. 28a: 12 S&v. τινι ε&ει ·< | ιδίου οίκ.: οΐχ, αυτής | 3 εστησεν j
3 cxj vor 2 Ι 3 g ο χαλκοΐς ά. \ τ. χριστού οο nach ϊατατο | 7 πρότερον
co nach η I πάσι μεν άν&ρωποις \ τυγχ. αγν.: άγν. πέλουσα | 8 άλεξητήριος
-f- τυγχάνονσα \\ 2 3 τοϋτον. υνπερ ανδριάντα \ καταγ. co nach *Ιονλ. ο άσ.
Ίονλ. -f- υ ασεβής \ επέτρεψε—πυαξάντων <Ζ | 4 σνράντων: και σνρηναι
-f- προστάξας | 5 εστ.: 'ίδρναε οο nach ξόανον \ Ίονλ. < | κατεκαυσε ||
4 8 μεντοι; δε | 9 οο τ. κυρ. άνδρ. | νφ' ελλήνων τότε σνντριβένια \ δε <
τοϋτον < | ίο συλλ. -\- επιμελώς.
Quelle: 12 (daneben weist εΟ-νικω τινι ε&ει direkt auf 4 zurück).
Beachtenswert: 1) ξόανον Julians, statt άγαλμα oder άνδριάς teils verächt-