DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0584
270*
ν. Döllschütz, Christusbilder.
das απαράγραπτος κηρνξ zu antworten. Man beachte die feierliche Be-
zeichnung des Krautes, wie 26 d.
29. vor 858. Photios (t c 891) Bibliothek,
cod. 271 (ed. Bekker p. 498—505) behandelt die Schriften des Asterios.
An 10. und letzter Stelle: τον αντον εις τον ^Ιάειρον και την αϊμορ-
ροονσαν (ρ. 505a 4ff.), s. 6a.
30. Johannes Mönch von Rhodos (9. Jahrh.),
Leben des h. Artemios V 57, AASS. (20.) Oct. VIII. p. 878 ab.
τον δε τον σωτήρος ανδριάντα εν Ιΐανεάδι τη πόλει προς της αϊμορ-
ροηοάσης γνναικος κατασκενασ&έντα μεγαλοπρεπώς, ην ο Χρίστος
Ιάαατο, καΐ ιδρννθ-έντα έν έπισήμω της πόλεως τοπω, όν μετά χρόνον
γνωσ&έντα εκ της αντό&ι φνομένης βοτάνης τον ϋ-ανματος, οι Χρι-
5 στιανοι άράμενοι, έν τω της εκκλησίας διακονικό) έστησαν, τοντον οι
"Ελληνες κατασπάσαντες κάκ των ποδών σχοΐνονς έξάψαντες εσνραν
επί της αγοράς, εως ον κατά μικρόν απο&ρανόμενος ηφανίσΟ-η, μόνης
της κεφαλής καταλειφ&είσης και άρπαγείσης νπό τίνος έν τώ Ο-ορν-
βεΐσ&αι τονς Ελληνας, λαλονντων αντών βλάσφημα καϊ άπηγέστατα
ίο ρήματα εις τον κνριον ημών Ίησονν Χριστόν, ά μη τις άν&ρώπων
ηκονσε πώποτε. (58) αυτός δε ασεβέστατος και πάντων παρανο'μο')-
τατος Ίονλιανός ήγαλλιΰτο και εγαιρεν.
Quelle: Philostorgios (11), der c. I 4 (ρ. 857a) ausdrücklich unter den
Quellen erwähnt wird. Vgl. Mai, Spie Rom. IV 340—397 = MPG 96, 1251
bis 1320. Batiffol, Rom. Quartalschr. LH, 1889, 252—259. Ehrhard bei Krum-
bacher 2 199.
31. c. 1000. Leon Grammatikos, ed. Bonn. p. 93.
von Julian: οντος την μεν τον προδρόμου Q-ηκην άνοίξας πνρϊ τά
λείψανα παραδέδωκε και την κόνιν διελικμησατο' την δε τον Χριστοί)
εικόνα την έν τ% Πανεάδι, ην η αϊμόρρονς άνέστησε, κατεαγήναι καϊ
σνρήναι προσέταξεν, εΐδωλον έκεΐσε τον Διός άναστήσας αντί της
5 Χριστον εικόνος ό δνσσεβής τε και άλιτήριος και πολλά ?.είιρανα τών
αγίων κατέκανσεν, ονκ ατιμωρητί δέ.
Quellen 23 = 28a und 22.
32. c. 1078. Theophyläktos, Erzbischof von Achrida, Kommentar zu
Matth. 9, opera ed. Ven. 1754, I 44 d.
λέγονσι δε, ως ανδριάντα αντη τον σωτηρος είργάσατο, ον παρά τονς
πόδας έφνετο βοτάνη ταϊς αιμορροοίσαις βοηθ-ονσα, ον έν τοις ΛΙον-
λιανον γρόνοις οι ασεβείς σννέτριχραν.
Quelle scheint eine Bearbeitung des Eusebios (4). Höchst charak-
teristisch für die Legendenentwicklung ist die hier — im Unterschied von
ν. Döllschütz, Christusbilder.
das απαράγραπτος κηρνξ zu antworten. Man beachte die feierliche Be-
zeichnung des Krautes, wie 26 d.
29. vor 858. Photios (t c 891) Bibliothek,
cod. 271 (ed. Bekker p. 498—505) behandelt die Schriften des Asterios.
An 10. und letzter Stelle: τον αντον εις τον ^Ιάειρον και την αϊμορ-
ροονσαν (ρ. 505a 4ff.), s. 6a.
30. Johannes Mönch von Rhodos (9. Jahrh.),
Leben des h. Artemios V 57, AASS. (20.) Oct. VIII. p. 878 ab.
τον δε τον σωτήρος ανδριάντα εν Ιΐανεάδι τη πόλει προς της αϊμορ-
ροηοάσης γνναικος κατασκενασ&έντα μεγαλοπρεπώς, ην ο Χρίστος
Ιάαατο, καΐ ιδρννθ-έντα έν έπισήμω της πόλεως τοπω, όν μετά χρόνον
γνωσ&έντα εκ της αντό&ι φνομένης βοτάνης τον ϋ-ανματος, οι Χρι-
5 στιανοι άράμενοι, έν τω της εκκλησίας διακονικό) έστησαν, τοντον οι
"Ελληνες κατασπάσαντες κάκ των ποδών σχοΐνονς έξάψαντες εσνραν
επί της αγοράς, εως ον κατά μικρόν απο&ρανόμενος ηφανίσΟ-η, μόνης
της κεφαλής καταλειφ&είσης και άρπαγείσης νπό τίνος έν τώ Ο-ορν-
βεΐσ&αι τονς Ελληνας, λαλονντων αντών βλάσφημα καϊ άπηγέστατα
ίο ρήματα εις τον κνριον ημών Ίησονν Χριστόν, ά μη τις άν&ρώπων
ηκονσε πώποτε. (58) αυτός δε ασεβέστατος και πάντων παρανο'μο')-
τατος Ίονλιανός ήγαλλιΰτο και εγαιρεν.
Quelle: Philostorgios (11), der c. I 4 (ρ. 857a) ausdrücklich unter den
Quellen erwähnt wird. Vgl. Mai, Spie Rom. IV 340—397 = MPG 96, 1251
bis 1320. Batiffol, Rom. Quartalschr. LH, 1889, 252—259. Ehrhard bei Krum-
bacher 2 199.
31. c. 1000. Leon Grammatikos, ed. Bonn. p. 93.
von Julian: οντος την μεν τον προδρόμου Q-ηκην άνοίξας πνρϊ τά
λείψανα παραδέδωκε και την κόνιν διελικμησατο' την δε τον Χριστοί)
εικόνα την έν τ% Πανεάδι, ην η αϊμόρρονς άνέστησε, κατεαγήναι καϊ
σνρήναι προσέταξεν, εΐδωλον έκεΐσε τον Διός άναστήσας αντί της
5 Χριστον εικόνος ό δνσσεβής τε και άλιτήριος και πολλά ?.είιρανα τών
αγίων κατέκανσεν, ονκ ατιμωρητί δέ.
Quellen 23 = 28a und 22.
32. c. 1078. Theophyläktos, Erzbischof von Achrida, Kommentar zu
Matth. 9, opera ed. Ven. 1754, I 44 d.
λέγονσι δε, ως ανδριάντα αντη τον σωτηρος είργάσατο, ον παρά τονς
πόδας έφνετο βοτάνη ταϊς αιμορροοίσαις βοηθ-ονσα, ον έν τοις ΛΙον-
λιανον γρόνοις οι ασεβείς σννέτριχραν.
Quelle scheint eine Bearbeitung des Eusebios (4). Höchst charak-
teristisch für die Legendenentwicklung ist die hier — im Unterschied von