214*

ν. Dobschütz, Christusbilder.

Nach der Erwähnung des Blutschweisses, der Überbringung des Bildes

durch Thaddaeus, der Heilung eines Restes von Aussatz scheint Haupt-
quelle 56 (II S3).

61. c. 950. Bearbeitung der Acta Thaddaei (cod. Vind.) s. Beilage II §1.

62. c. 950. Symeon Metaphrastes , Martyrium Samonae, Guriae et Abibi

(15. Nov.) c. 16, MPG 116, 145 d.

Bei einer Belagerung Edessas durch die Hunnen, angeblich unter
Licinius, verteidigen die Römer die Stadt,

καΐ μάλιστα τοις τον Αριστον λόγοις θαρρονντες οίς έπ£στειλεν
Ανγάρφ, ώς ονδε η πόλις ποτε βαρβάροις εσται άλώσιμος, και τω εν
αντί] πρώτΐ] το τον κνρίον ημών και (lies Ίησον) Χριστον εκμαγεΐον
τω Ανγάρω πεμφθήναι.
Hier ist offenbar das Bild erst von dem byzantinischen Bearbeiter
eingeflickt. Schon äusserlich grammatisch erscheint es neben der Ver-
heissung Christi als ungeschickter Zusatz, εκμαγεΐον s. 272.48. 60.

63. c. 963. Symeon Magister und Logothet (== Metaphrastes?), Chronik,

s. Beilage IIGs.

64. n. 963. Ps.-Symeon, Chronik in Cod. Par. 1712, s. Beilage II (g.
65. c. 965. Bearbeitung der Festpredigt (56), s. Beilage II ÜB.

66. c. 970. Fortsetzer des Theophanes.

a) Buch III 11 (ed. Bonn. 1012--12).

των θερμότερων τίνες μεν καθ' εις, τίνες δε ανστάδην, ώς οι της των
Αβρααμιτών μονής ορμώμενοι, αντώ (Kaiser Theophilos) λογικώς εκ τε
τών είρημενων τοις πατράσιν ημών Διοννσίω τε τω θείο) {μεγάλω
Kedr.) και ^Ιερόθεο) και ΕΙρηναίω άπεδείκννον ώς ον χθες και πρώην
5 η τών μοναχών πολιτεία τε και κατάστασις έπινενόηται, παλαιά δέ
τις και άρ/εγονος και τοις ανθρώποις επέραστος. (2) ον μην δε αλλα
και τών θείων εικόνων έκτνπωσιν σνντροφόν τε τών αποστόλων καΐ
ομοδίαιτον άπεδείκννον, εΐγε Αονκάς μεν 6 θείος (+ απόστολος Kedr.)
την της θεοτόκον μορψην ένετνπωσεν, αντός δε Χριστός ο δεσπότης
ίο ημών και θεός την εαντοϋ επί τίνος οθόνης άπομαξάμενος άχειρότενκτον
ημϊν εγκαιελιπεν.

Die Beweise erinnern an die Rede des Germanos vor Leon dem
Isaurier (29. 43. 85 a.). Interessant ist hier die Verbindung von Bilderkult
und Mönchtum.

Die ersten fünf Bücher der Fortsetzung sind schon früher — unter
Konstantin Porph. (920—956) verfasst. s. Krumbacher2 347f. Mit leisen
stilistischen Änderungen wiederholt 78b.