DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0249
IN CAPUT II ANNOTATIO.
241
vocabulum invenitur apud A£lian. II. V. VIII, 14.
« Eumdem επιστάτην παλαίσσατος vel παιδυτρίβην vo-
cari notat Welcker. » Bckh.-Fr. — Vs. 6. Mercu-
rium animarum deductorem, ψυχοπομπόν, invocat.
Eustath. ad Hom. Od. Ω, 1. « Ίστέον ώς έκ τού
« ‘Ερμής δέ ψυχάς έϊεκαλεϊτο, » τον ψυχοπομπόν συν-
τιθέντες τινές έπίθετον αυτό είπον του ‘Ερμου. »
CCXL. Oppidi novi adLixum (hodie Ksar-el-Ke-
bir ad Oved Loukkos). Editum a v. cl. Tissoto, Galliae
legato, missum v. cl. E. Miller., Revue arch.t.XXVIII,
ann. 1874, p. 239 sqq. Supra versus lapis habet
[ZnCjlMOC NEOC AOC et infra
ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ. ETWN K. B.
CCXLI Apud Ephesum. Gruter. Thes. p. mxxxv;
n. 12. Inde multi; Grotius cum versione metrica,
Brunck. Anal. t. III, p. 311, Jacobs. (Vid. Ani-
mad. vol. III, P. II, p. 323). Append. n. 269 et
Bceckh. Corp. 3019. — Vs. 4. Gruter. κουκέτι ές. —
Vs. 6. perspicue φέρειν habet lapis, quod satis cla-
rum est, quodque sine necessitate in φέρων mutavit
Brunckius, approbante Jacobsio ; Grotius, φέρειν.
CCXLII. Mileti. Edidit v. cl. 0. Rayet, Reuue
archeol. t. XXVIII, ann. 1874, p. 113 sq. Supra
scripta leguntur nomina Άντήνωρ Εύανδρίδου, Άντι-
φάνης Μοσχίονος, Χίονις Χιόνιδος. Plane ignoti sunt
tragicus poeta Evandridas et socraticus Hestiaeus;
quae tamen nomina saepe in titulis Milesiis occurrere
testatur editor.
CCXLIII. Neapoli. Anaglypho mulier sedet juveni
dextram jungens. Martorellus, Thec. Calam. t. II,
p. 472 sq., Welcker. Syllog. epigr. p. 102, n. 69,
et Franzius, Corp. inscr. gr. 5817, qui conferri jubet
ultimam sententiam cum choliambo hoc versu quem
edidit sub n. 6221 :
Γληνώ Νιγρΐνος παιδί καί νέκυν στέργων.
Repetitum est etiam epigramma hocce in Bulletin
de correspondance archeolog. 1830, p. 48.
CCXLIV. Tanagrae. Minusculis Cumanudes ex an-
titypomate Stamatacis, in Άθηναίω ann. 2 (1874),
t. II, p. 406. Notum Charias nomen et ap. Andocid.
p. 14, 23, et ap. Boeckh. Corp. I, p. 306, n. 172, 10.
Observat editor romanam aetatem litterarum forma
indicari. — Vs. 2. Poemander, Charesilai filius, no-
men suum Tanagricae regioni dedit, inde Ποιμανδρίδι
dictae. V. Pausan. IX, xx, 1; Plutarch. Moral. p. 299,
A.— Cf. Lycophr. 326, ubi tamen nonnulli intelligunt
Ποιμανδρίαν vas quoddam sacrum ad excipiendum
sanguinem; Strab. IX, p. 404, Steph. Byz. s. v. Τα-
νάγρα. De voce χυοανή notat editor καινοφανές έπίθετον
esse, et κατεσκίασε vocem esse Sophocleam eodem
sensu (OEdip. Coi. 397 : ή καί κατασκιώσι Θηβαία κά-
νει;).
CCXLV. Leucosiae Cypri. Boeckh. Corp. inscr.
gr. n. 2647; ex apogr. suo Waddington, Inscript.
P. VII. Ile de Chypre, IV, Leucosia (Nicosia), n.
2771. Multi antea ediderant : Richter. Itin. p. 566,
n. 23 (Cf. p. 643-679); Vidua, Inscrr. ant. tab. 29,
2. — Cf. Letronn. Journ. des Sav. 1827, p. 169.
Tractavit et Welcker. Syllog. an. 1828, p. 41 sqq.
— Vs. 1 heptameter sic ex apographis legitur :
Κάν τροχάδην βαίνης, φίλε ω παροδίτα, βαιόν έπίσχες
ίεπίσ[χου Kaib.'). — Vs. 2. Boeckh. ex prioribus
apographis HBHCEN. ANA.... XOPOC,
legere voluit : "Ηρησεν θανάτου με μόρος. ‘Ήρησεν
ANTHOLOGIA III.
placuit et Franckio (in Addend. Inscr. gr. et lat.
Richter.p.483-498); sed addit μακάρων με χορός, quod,
excepto χορός verbo, nullo ex apographo educi potest.
Ex nova exscriptione HTlC. . A . A N A I . . . . .
XOPOC legendum est : ήγισεν αθανάτων με χορός·
τό δέ κ. τ. λ. « consecravit me immortalium cho-
rus. » Quam lectionem et sententiam satis probat ult.
versus quo gloriatur Eulalius quod nuptiis maturus,
integra castitate, ablatus fuerit a Coelicolis. Wad-
dington. tamen aliter restituit, sic : ήρπασεν αθανάτων
με χορός. — Vs. 3. Lapis habet ΗΓ ΑΡΜΟΙ;
emendat Boeckh. Βή γάρ μοι. Nonne legi possit ή pro
rfi <« iit, » ut dicitur ήμεν pro ήαμεν, « ivimus,* iba-
mus n?
CCXLVI. Citii (hod. Larnaca}, in insula Cypro. Edi-
dit v. cl. Melch. de Vogue ex apographo quod mise-
rat v. cl. D. Pierides, Rev. archeol. t. XIII, p. 439
sqq. — Est etiam in ΙΙανδώρα, t. XVII, octob. 1866,
p, 329, Inscript. Cypr., apud v. cl. Waddington. Ins-
cripti. recueill. etc., n. 2761 et G. Kaibel. n. 256. —
Vs. 8. όκτακαιεικοσέτης lexicis deest. —Vs. 9 sic lege-
batur : Ούκ άκος έσται δ’ άσπάριοι, ξ., χ. πρ. nullo
sensu, lapicidae errore, ut quidem v. cl. Eggero vide-
batur, qui sic restituere tentabat : Ού κακός έσται δ’
ασπασμός κ. τ. λ., sed prorsus certam v. cl. E. Milleri
lectionem accepimus, qui nullam in scriptura men-
dam agnoscit; lapis enim satis perspicua haec habet:
ΟΥΚΑΚΟΣΕΣΤΑΙΔ ΑΣΠΑΡΙΟΙ
ΤΤΡΟΣΕΙΠΑΣ. Vid. Revue Archeol. t. XIV,
p. 61 sqq.
CCXLVII. Ap. Phlegon. Trall. in Hist. gr. Fragm.
a Carol. Muliero editis, Bibi. gr. A. F. Didot, ΙΙέρί
θαυμάσιων, 46; edit. Io. Georg. Fr. Franz. Halae,
1822, cap. xvn. Epigrammati id praescriptum legi-
tur : 'Ο δέ αυτός ( Απολλώνιος ό γραμματικός) φησιν
πλησίον Αθηνών νήσον τινα είναι , ταύτην δη τούς
Αθηναίους βούλεσθαι τειχίσαι· σκάπτοντας ουν τούς
θεμελίους των τοίχων εύρέΐν σορόν εκατόν πηχών,
έν ή είναι σκελετόν ίσον τή σορώ, έφ’ ης έπιγέγραπται
τάδε- Τέθαμμ’ δ
CCXLVIII. In Samo insula reperit G. Renouard.
Editum est in Diar. class. t. X, p. 172, Mus. erit.
Cantabr. t.I, p. 349, a Jacobsio in Wolfii Analect. litt.
fasc. I, p. 101, inde in ‘Ερμή λογίω 1817, p. 106 sqq.,
item in Anthol. pal. t. III, p. 9C8, n. 398. Repetiit
Boeckh. Corp. n. 2258. — Vs. 7. legunt πατρωοιο,
adjecto ap. Boeckh. dubitationis signo.
CCXLIX. Apud Chishull. Antiqq. asiat. t. II,
p. 12, Scalae novae repertum. Unde alii et Brunck.
Anal. t. III, p. 301, Jacobs. (v. Animadd. vol. III,
P. II, p. 275), in Append. n. 272, Boeckh. Corp.
n. 3026. « In hominem qui sese de rupe praecipita-
verat, sive quod improbi nescio qui et nebulones
eum persecuti erant, quos conatus erat effugere; sive
quod stulti homines ei persuaserant ut auderet faci-
nus arduum. » Bckh. Nihil aliud Kaibel. n. 255.
CCL. Romae. Edidit Reinesius, Syntag. Inscripti.
p. 610; inde Brunck. Anal. III, p. 276, n. 592,
Jacobs. (Animadv. vol. III, P. II, p. 195), Append
n. 224, Franz. Corp. n. 6197. Dederat et Hier.
Bosch. Florileg. greee. mantiss. tertia, p. 420, cum
hac notula : « Inter Arundeliana, in Anglia » et H.
Grotii versione cui praescriptum est : « Ex marmo-
ribus Arundelianis. » — Vs. 1. Claudius ille Agathe-
16
241
vocabulum invenitur apud A£lian. II. V. VIII, 14.
« Eumdem επιστάτην παλαίσσατος vel παιδυτρίβην vo-
cari notat Welcker. » Bckh.-Fr. — Vs. 6. Mercu-
rium animarum deductorem, ψυχοπομπόν, invocat.
Eustath. ad Hom. Od. Ω, 1. « Ίστέον ώς έκ τού
« ‘Ερμής δέ ψυχάς έϊεκαλεϊτο, » τον ψυχοπομπόν συν-
τιθέντες τινές έπίθετον αυτό είπον του ‘Ερμου. »
CCXL. Oppidi novi adLixum (hodie Ksar-el-Ke-
bir ad Oved Loukkos). Editum a v. cl. Tissoto, Galliae
legato, missum v. cl. E. Miller., Revue arch.t.XXVIII,
ann. 1874, p. 239 sqq. Supra versus lapis habet
[ZnCjlMOC NEOC AOC et infra
ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ. ETWN K. B.
CCXLI Apud Ephesum. Gruter. Thes. p. mxxxv;
n. 12. Inde multi; Grotius cum versione metrica,
Brunck. Anal. t. III, p. 311, Jacobs. (Vid. Ani-
mad. vol. III, P. II, p. 323). Append. n. 269 et
Bceckh. Corp. 3019. — Vs. 4. Gruter. κουκέτι ές. —
Vs. 6. perspicue φέρειν habet lapis, quod satis cla-
rum est, quodque sine necessitate in φέρων mutavit
Brunckius, approbante Jacobsio ; Grotius, φέρειν.
CCXLII. Mileti. Edidit v. cl. 0. Rayet, Reuue
archeol. t. XXVIII, ann. 1874, p. 113 sq. Supra
scripta leguntur nomina Άντήνωρ Εύανδρίδου, Άντι-
φάνης Μοσχίονος, Χίονις Χιόνιδος. Plane ignoti sunt
tragicus poeta Evandridas et socraticus Hestiaeus;
quae tamen nomina saepe in titulis Milesiis occurrere
testatur editor.
CCXLIII. Neapoli. Anaglypho mulier sedet juveni
dextram jungens. Martorellus, Thec. Calam. t. II,
p. 472 sq., Welcker. Syllog. epigr. p. 102, n. 69,
et Franzius, Corp. inscr. gr. 5817, qui conferri jubet
ultimam sententiam cum choliambo hoc versu quem
edidit sub n. 6221 :
Γληνώ Νιγρΐνος παιδί καί νέκυν στέργων.
Repetitum est etiam epigramma hocce in Bulletin
de correspondance archeolog. 1830, p. 48.
CCXLIV. Tanagrae. Minusculis Cumanudes ex an-
titypomate Stamatacis, in Άθηναίω ann. 2 (1874),
t. II, p. 406. Notum Charias nomen et ap. Andocid.
p. 14, 23, et ap. Boeckh. Corp. I, p. 306, n. 172, 10.
Observat editor romanam aetatem litterarum forma
indicari. — Vs. 2. Poemander, Charesilai filius, no-
men suum Tanagricae regioni dedit, inde Ποιμανδρίδι
dictae. V. Pausan. IX, xx, 1; Plutarch. Moral. p. 299,
A.— Cf. Lycophr. 326, ubi tamen nonnulli intelligunt
Ποιμανδρίαν vas quoddam sacrum ad excipiendum
sanguinem; Strab. IX, p. 404, Steph. Byz. s. v. Τα-
νάγρα. De voce χυοανή notat editor καινοφανές έπίθετον
esse, et κατεσκίασε vocem esse Sophocleam eodem
sensu (OEdip. Coi. 397 : ή καί κατασκιώσι Θηβαία κά-
νει;).
CCXLV. Leucosiae Cypri. Boeckh. Corp. inscr.
gr. n. 2647; ex apogr. suo Waddington, Inscript.
P. VII. Ile de Chypre, IV, Leucosia (Nicosia), n.
2771. Multi antea ediderant : Richter. Itin. p. 566,
n. 23 (Cf. p. 643-679); Vidua, Inscrr. ant. tab. 29,
2. — Cf. Letronn. Journ. des Sav. 1827, p. 169.
Tractavit et Welcker. Syllog. an. 1828, p. 41 sqq.
— Vs. 1 heptameter sic ex apographis legitur :
Κάν τροχάδην βαίνης, φίλε ω παροδίτα, βαιόν έπίσχες
ίεπίσ[χου Kaib.'). — Vs. 2. Boeckh. ex prioribus
apographis HBHCEN. ANA.... XOPOC,
legere voluit : "Ηρησεν θανάτου με μόρος. ‘Ήρησεν
ANTHOLOGIA III.
placuit et Franckio (in Addend. Inscr. gr. et lat.
Richter.p.483-498); sed addit μακάρων με χορός, quod,
excepto χορός verbo, nullo ex apographo educi potest.
Ex nova exscriptione HTlC. . A . A N A I . . . . .
XOPOC legendum est : ήγισεν αθανάτων με χορός·
τό δέ κ. τ. λ. « consecravit me immortalium cho-
rus. » Quam lectionem et sententiam satis probat ult.
versus quo gloriatur Eulalius quod nuptiis maturus,
integra castitate, ablatus fuerit a Coelicolis. Wad-
dington. tamen aliter restituit, sic : ήρπασεν αθανάτων
με χορός. — Vs. 3. Lapis habet ΗΓ ΑΡΜΟΙ;
emendat Boeckh. Βή γάρ μοι. Nonne legi possit ή pro
rfi <« iit, » ut dicitur ήμεν pro ήαμεν, « ivimus,* iba-
mus n?
CCXLVI. Citii (hod. Larnaca}, in insula Cypro. Edi-
dit v. cl. Melch. de Vogue ex apographo quod mise-
rat v. cl. D. Pierides, Rev. archeol. t. XIII, p. 439
sqq. — Est etiam in ΙΙανδώρα, t. XVII, octob. 1866,
p, 329, Inscript. Cypr., apud v. cl. Waddington. Ins-
cripti. recueill. etc., n. 2761 et G. Kaibel. n. 256. —
Vs. 8. όκτακαιεικοσέτης lexicis deest. —Vs. 9 sic lege-
batur : Ούκ άκος έσται δ’ άσπάριοι, ξ., χ. πρ. nullo
sensu, lapicidae errore, ut quidem v. cl. Eggero vide-
batur, qui sic restituere tentabat : Ού κακός έσται δ’
ασπασμός κ. τ. λ., sed prorsus certam v. cl. E. Milleri
lectionem accepimus, qui nullam in scriptura men-
dam agnoscit; lapis enim satis perspicua haec habet:
ΟΥΚΑΚΟΣΕΣΤΑΙΔ ΑΣΠΑΡΙΟΙ
ΤΤΡΟΣΕΙΠΑΣ. Vid. Revue Archeol. t. XIV,
p. 61 sqq.
CCXLVII. Ap. Phlegon. Trall. in Hist. gr. Fragm.
a Carol. Muliero editis, Bibi. gr. A. F. Didot, ΙΙέρί
θαυμάσιων, 46; edit. Io. Georg. Fr. Franz. Halae,
1822, cap. xvn. Epigrammati id praescriptum legi-
tur : 'Ο δέ αυτός ( Απολλώνιος ό γραμματικός) φησιν
πλησίον Αθηνών νήσον τινα είναι , ταύτην δη τούς
Αθηναίους βούλεσθαι τειχίσαι· σκάπτοντας ουν τούς
θεμελίους των τοίχων εύρέΐν σορόν εκατόν πηχών,
έν ή είναι σκελετόν ίσον τή σορώ, έφ’ ης έπιγέγραπται
τάδε- Τέθαμμ’ δ
CCXLVIII. In Samo insula reperit G. Renouard.
Editum est in Diar. class. t. X, p. 172, Mus. erit.
Cantabr. t.I, p. 349, a Jacobsio in Wolfii Analect. litt.
fasc. I, p. 101, inde in ‘Ερμή λογίω 1817, p. 106 sqq.,
item in Anthol. pal. t. III, p. 9C8, n. 398. Repetiit
Boeckh. Corp. n. 2258. — Vs. 7. legunt πατρωοιο,
adjecto ap. Boeckh. dubitationis signo.
CCXLIX. Apud Chishull. Antiqq. asiat. t. II,
p. 12, Scalae novae repertum. Unde alii et Brunck.
Anal. t. III, p. 301, Jacobs. (v. Animadd. vol. III,
P. II, p. 275), in Append. n. 272, Boeckh. Corp.
n. 3026. « In hominem qui sese de rupe praecipita-
verat, sive quod improbi nescio qui et nebulones
eum persecuti erant, quos conatus erat effugere; sive
quod stulti homines ei persuaserant ut auderet faci-
nus arduum. » Bckh. Nihil aliud Kaibel. n. 255.
CCL. Romae. Edidit Reinesius, Syntag. Inscripti.
p. 610; inde Brunck. Anal. III, p. 276, n. 592,
Jacobs. (Animadv. vol. III, P. II, p. 195), Append
n. 224, Franz. Corp. n. 6197. Dederat et Hier.
Bosch. Florileg. greee. mantiss. tertia, p. 420, cum
hac notula : « Inter Arundeliana, in Anglia » et H.
Grotii versione cui praescriptum est : « Ex marmo-
ribus Arundelianis. » — Vs. 1. Claudius ille Agathe-
16