DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0251
IN CAPUT II
Animadv. t. III, P. II, p. 307), Jacobs. Antii, pal.
Append. n. 171; nuper St. A. Cumanudes, Άττ’.
έπιγρ. έπιτύμβ. p. 330, η. 2763 et G. Kaibel. n. 104.
Duo esse epigrammata, alterum vs. 1-2; alterum 3-6
haud sine causa putabat Fletwood (Syll. p. 249 c.).
Dialogus hic videtur philosophus esse. — Vs. 1.καθαρω
πυρι γυΐα καθήρας dicitur utpote rogo crematus. (Vid.
Jacobs. AnimadvvA.c.) : hoc igne, non mystico Eleu-
sinio, purgatus Dialogus ad Superos evolavit, relicto
pulvere cinerum. Nam si mysticum ignem cum
Bendts. QMarm. Mystic. Spec. I, p. 15 sqq.) intel-
liges, quomodo, quseso, dici potest ενθάδε καθαρω
πυρι γυΐα καθήρας, hoc est in loco sepulcri? — Vs. 4.
γυμνάς a Schneidero (Lexic. gr. h. v.) refertur ad
sqq. cum Bonada (t. II, p. 529), et Fletwoodio, ita
ut Dialogus γυμνάς άμφ’ αρετήν καί σοφίαν dicatur,
exercitatus circa virtutem et sapientiam : idem pro-
bant Bendts. et Morgenstern. ad Richteri Inscripti.
p. 663, qui insuper pro κεύθει jubet κεΐται rescribi.
Sed hiee quamvis speciosa sint, tamen dixeris κεύθει,
cujus vestigia etiam Mustoxides servavit, non cor-
ruptum videri, et γυμνάς esse γυμ,νάσιον recte docuit
Jacobs. Anthol. pal. t. III, p. 917. Prmterea έπλετο
s. έγένετο άμφ’ άρετήν etiam sine adjectivo est : de-
ditus erat virtuti, ένεκεΐτο αρετή. Neque in repetito
κεύθει immorandum putaveris. Attamen quum consi-
dero prius ΚΕΥΘΕΙ admodum incertum esse,
adscitoque κεΐται et voce γυμνάς ad sqq. relata, uni-
versum epigramma multo elegantius fieri, libens
adseisco hanc conjecturam. Bckh. « Legendum
puto. δστε'α κεΐται, j γυμνάς δς άμφ’ άρετήν επ. κ.
σοφ. » Pice.
CCLXIII. Damasci. Waddington. apud Lebas. III,
part. VI, n. 2549. — Vs. 1. Lapis έντεΰθ’ ubi vide-
tur poeta ενταύθα et έντεΰθεν confudisse. — Vs. 4.
CEMNIIC — Y Π Η €T€ I A IC ; scripsit Buchelerus
Mus. Rh. XXVII, 475, σεμ,ναΐς ύπηρετείαις, G. Kaibel.
rectius σεμνής. — Vs. 5. AMEIC, copulatis duo-
bus A, unde facile erui potuit AAA’ ΕΙΣ.
CCLXIV. Romae, quo unde et quomodo allatus fuerit
lapis ignoratur. Transcripsit Ursinus, edidit Grute-
rus, p. ccLxxxvnr, 5; repetierunt Grotius Anthol.
grsec. cum adnotatione Hieronymi de Bosch, III,
p. 397, Welckerus Syllog. epigr. p. 69, Meineke ad
Babrii fabulas TEsopeas a Lachmanno editas, Berol.
1845, p. 173, et postremo Franzius, Corp. inscr. gr.,
t. IV, p. 20, n. 6856.
In hoc epitaphio « celebratur Amazaspus, regis
Mithridatis frater, » cujus « mentionem fieri in re-
bus Tiberii, Caii, Claudii, Neronis» (Tacit. Ann. VI,
32, 33, XI, 8, 9, XII, 44, 45, 47 ; Dion. Cass. LVIII,
26, LX, 8) annotavit Boschius, monuitque, cum illi
imperatores ipsi in Parthiam profecti non sint, ju-
niorem quemdam Mithridaten intelligendum esse,
ab illo genus ducentem, fortasse regem illum Ibero-
rum, qui una cum aliis regibus a Trajano in fidem
acceptus dicitur (Eutrop. VIII, 2). Certe Trajanus
intelligi potest imperator ille, quem Amazaspus
secutus contra Parthos est. Constat enim et ipsum
profectum esse ad bellum Parthicum et s^epe versa-
tum in locis prope Nisibin s. Antiochiam Mygdo-
niae, a Seleuco Nicatore conditam (Dion. Cass. LXVI,
26, 30). — Vs. 3. « Κασπίοις παρά κλήθροις scripsi
pro Κασπίας παρά κλήθρας et vs. 4. Ίβηρσιν pro ’Ίβη-
ρος; hoc quidem etiam Hermannus in litteris ad me
datis. » Mein. Et nusquam quidem alibi invenitur
κλήθρα s. κλήθρα pro κλήθρον s. κλεΐθρον. — Vs. C.
έλαιόθηλος deest in Thesauro. — Vs. 7. In apographo
ANNOTATIO. 243
est ΑΓΗΤΟΡΙ, « dupliciter corruptum, quod in
lapide legi vix credibile est, » ait Meineke qui άρει-
τόλμω suspicatur fuisse. — Vs. 10. KANOZCGP
subesse ΚΑΐτο^ωι conjecit Hauptius, in quo
nihil aliud latere credidit Meinekeus. — « Vs. 11
extr. ίππεύς supplevit Scaliger ad Gruter. p. cccvn.
In fine epigrammatis nonnulla deesse nemo non vi-
det. Hermanni supplementum κάλλει τε μορφής >αΐ
φρένων γαληνεΐη Meinekeus protulit; sed plura deesse
sponte patet. Exspectatur enim mortis Amazaspi
descriptio. » Franz. — « At ipse vs. 12 docet hac
de re nihil jam exspectandum esse. » G. K.
CCLXV. Olim in Rhenea, ut epigr. docet ipsum,
tum in Museo Veronensi. Subscriptum est anagly-
pho, in quo mulier sedens, adstante viro, junctis
dextris, sub fornice. Edidit Maffeus in Mus. Veron.
LXI, 5; repetitum est a Jacobs. in Paralip. II, p. 805,
et Bceckh. Corp. n. 2321. Tractavit Herman. Opusc.
t. V, p. 178. (Cf. Anonym. Dissert. de Epigr. quibus-
dam g ne cis, Lips. p. 14.) — Vs. 1. Maff. ήνίκ’ έπω.
— Vs. 2. id. Γλυκερήνα, εΐπον Έπεσχατίην, Jacobs.
correxit έπισκοπιην, Herm. έπιστατίην et explicat
«regnum solis. >>B(eckhium sequimur. —Vs.3. Maff.
ΡΗΝΕΙΗΣ , Jacobs. male mutavit in νηλειής, quod
retinuere Bceckh. et Hermann. — Vs. 4. mutilatum
sic Άίδεω μαρ. υπό σκ. restituerunt Bceckh. et
Hermannus. — Vs. 5. ut removeatur heptametei
omittit Hermannus cum Jacobsio έτέων et scribit δύο
κείκοσι δ’ ουσαν. Bceckh. pro δ’ reposuit μ’. — Vs. 6.
Maff. ήματος, Hermann. ήπατος, «scitote autem : me
hepatis morbus tertiam pereuntem... » Legimus po
tius αίματος, tertiam ex progenie, ita ut duos liberos
jam ante amiserit mater. Conjiciebat Jacobs. τριτάτη
ήματος, subaud. ώρα. — Vs. 7. στυγερή heec dicitur
ut afflicta infesto fato
CCLXVI. In domo comitis Guilford., in marmore,
quod ubi repertum sit, ignoratur. Edidit Franzius,
Corp. inscr. gr. t. IV, p. 21, n. 6858. Lapis habet
uno in versu E ΠΙΤΑφίΟΝΕΥΤΥΧΟΥ. -
Vs. 7. Cf. Julian. /Egypt. in Anthol. pal. VII, 561 :
εί δέ νέος τέθνηκεν, υπέρτερα νήματα μοίρης μέμφεο.
CCLXVH. Romae ad portam Salariam. Ediderunt
Viscontus, II sepolcro dei fanciullo Quinto Sulpicio
Massimo, Roma 1871, Henzon. Bullet, arch. 1871,
p. 98 sqq. et G. Kaibel. Epigr. gr. e lap. conlecta 618.
Anaglypho exsculptus puer togatus sinistra manu vo-
lumen tenens. Ad utrumque imaginis latus versus
grseci, infra titulus latinus et epigrammata graeca
scripta sunt. — Deis Manibus sacrum. Q. Sulpicio
Q. F. Cla(udia) Maximo, domo Roma, vix(it) an-
(nos) XI, m(enses) N, d(ies) XII. Hic tertio certami-
nis lustro inter grtecos poetas duos et quinquaginta
professus favorem quem ob teneram setatem excita-
verat in admirationem ingenio suo perduxit et cum
honore discessit. Versus extemporales eo subjecti
sunt, ne parent(es) adfectib(us) suis indulsis.se vi-
deant(ur). Q. Sulpicius Eugramus et Licinia Ja-
nuaria parent(es) infelicissim(i) f(ilio) piissim(o)
fec(erunt) et sib(i) p(osterisque) s(uis).
— « Annus est p. Chr. n. 94, coli. Censorino De
Die nat. 18 : rursus tamen annus magnus per Capi-
tolinos agonas coeptus est diligentius servari, quarum
agonum primus a Domitiano institutus fuit duodecimo
ejus et Ser. Cornelii Dolabellae consulatu (an. 86);
quod certamen cum, teste Suetonio 'Dom. 4), quin-
quennale esset tertium lustrum an. 94 conditum
Animadv. t. III, P. II, p. 307), Jacobs. Antii, pal.
Append. n. 171; nuper St. A. Cumanudes, Άττ’.
έπιγρ. έπιτύμβ. p. 330, η. 2763 et G. Kaibel. n. 104.
Duo esse epigrammata, alterum vs. 1-2; alterum 3-6
haud sine causa putabat Fletwood (Syll. p. 249 c.).
Dialogus hic videtur philosophus esse. — Vs. 1.καθαρω
πυρι γυΐα καθήρας dicitur utpote rogo crematus. (Vid.
Jacobs. AnimadvvA.c.) : hoc igne, non mystico Eleu-
sinio, purgatus Dialogus ad Superos evolavit, relicto
pulvere cinerum. Nam si mysticum ignem cum
Bendts. QMarm. Mystic. Spec. I, p. 15 sqq.) intel-
liges, quomodo, quseso, dici potest ενθάδε καθαρω
πυρι γυΐα καθήρας, hoc est in loco sepulcri? — Vs. 4.
γυμνάς a Schneidero (Lexic. gr. h. v.) refertur ad
sqq. cum Bonada (t. II, p. 529), et Fletwoodio, ita
ut Dialogus γυμνάς άμφ’ αρετήν καί σοφίαν dicatur,
exercitatus circa virtutem et sapientiam : idem pro-
bant Bendts. et Morgenstern. ad Richteri Inscripti.
p. 663, qui insuper pro κεύθει jubet κεΐται rescribi.
Sed hiee quamvis speciosa sint, tamen dixeris κεύθει,
cujus vestigia etiam Mustoxides servavit, non cor-
ruptum videri, et γυμνάς esse γυμ,νάσιον recte docuit
Jacobs. Anthol. pal. t. III, p. 917. Prmterea έπλετο
s. έγένετο άμφ’ άρετήν etiam sine adjectivo est : de-
ditus erat virtuti, ένεκεΐτο αρετή. Neque in repetito
κεύθει immorandum putaveris. Attamen quum consi-
dero prius ΚΕΥΘΕΙ admodum incertum esse,
adscitoque κεΐται et voce γυμνάς ad sqq. relata, uni-
versum epigramma multo elegantius fieri, libens
adseisco hanc conjecturam. Bckh. « Legendum
puto. δστε'α κεΐται, j γυμνάς δς άμφ’ άρετήν επ. κ.
σοφ. » Pice.
CCLXIII. Damasci. Waddington. apud Lebas. III,
part. VI, n. 2549. — Vs. 1. Lapis έντεΰθ’ ubi vide-
tur poeta ενταύθα et έντεΰθεν confudisse. — Vs. 4.
CEMNIIC — Y Π Η €T€ I A IC ; scripsit Buchelerus
Mus. Rh. XXVII, 475, σεμ,ναΐς ύπηρετείαις, G. Kaibel.
rectius σεμνής. — Vs. 5. AMEIC, copulatis duo-
bus A, unde facile erui potuit AAA’ ΕΙΣ.
CCLXIV. Romae, quo unde et quomodo allatus fuerit
lapis ignoratur. Transcripsit Ursinus, edidit Grute-
rus, p. ccLxxxvnr, 5; repetierunt Grotius Anthol.
grsec. cum adnotatione Hieronymi de Bosch, III,
p. 397, Welckerus Syllog. epigr. p. 69, Meineke ad
Babrii fabulas TEsopeas a Lachmanno editas, Berol.
1845, p. 173, et postremo Franzius, Corp. inscr. gr.,
t. IV, p. 20, n. 6856.
In hoc epitaphio « celebratur Amazaspus, regis
Mithridatis frater, » cujus « mentionem fieri in re-
bus Tiberii, Caii, Claudii, Neronis» (Tacit. Ann. VI,
32, 33, XI, 8, 9, XII, 44, 45, 47 ; Dion. Cass. LVIII,
26, LX, 8) annotavit Boschius, monuitque, cum illi
imperatores ipsi in Parthiam profecti non sint, ju-
niorem quemdam Mithridaten intelligendum esse,
ab illo genus ducentem, fortasse regem illum Ibero-
rum, qui una cum aliis regibus a Trajano in fidem
acceptus dicitur (Eutrop. VIII, 2). Certe Trajanus
intelligi potest imperator ille, quem Amazaspus
secutus contra Parthos est. Constat enim et ipsum
profectum esse ad bellum Parthicum et s^epe versa-
tum in locis prope Nisibin s. Antiochiam Mygdo-
niae, a Seleuco Nicatore conditam (Dion. Cass. LXVI,
26, 30). — Vs. 3. « Κασπίοις παρά κλήθροις scripsi
pro Κασπίας παρά κλήθρας et vs. 4. Ίβηρσιν pro ’Ίβη-
ρος; hoc quidem etiam Hermannus in litteris ad me
datis. » Mein. Et nusquam quidem alibi invenitur
κλήθρα s. κλήθρα pro κλήθρον s. κλεΐθρον. — Vs. C.
έλαιόθηλος deest in Thesauro. — Vs. 7. In apographo
ANNOTATIO. 243
est ΑΓΗΤΟΡΙ, « dupliciter corruptum, quod in
lapide legi vix credibile est, » ait Meineke qui άρει-
τόλμω suspicatur fuisse. — Vs. 10. KANOZCGP
subesse ΚΑΐτο^ωι conjecit Hauptius, in quo
nihil aliud latere credidit Meinekeus. — « Vs. 11
extr. ίππεύς supplevit Scaliger ad Gruter. p. cccvn.
In fine epigrammatis nonnulla deesse nemo non vi-
det. Hermanni supplementum κάλλει τε μορφής >αΐ
φρένων γαληνεΐη Meinekeus protulit; sed plura deesse
sponte patet. Exspectatur enim mortis Amazaspi
descriptio. » Franz. — « At ipse vs. 12 docet hac
de re nihil jam exspectandum esse. » G. K.
CCLXV. Olim in Rhenea, ut epigr. docet ipsum,
tum in Museo Veronensi. Subscriptum est anagly-
pho, in quo mulier sedens, adstante viro, junctis
dextris, sub fornice. Edidit Maffeus in Mus. Veron.
LXI, 5; repetitum est a Jacobs. in Paralip. II, p. 805,
et Bceckh. Corp. n. 2321. Tractavit Herman. Opusc.
t. V, p. 178. (Cf. Anonym. Dissert. de Epigr. quibus-
dam g ne cis, Lips. p. 14.) — Vs. 1. Maff. ήνίκ’ έπω.
— Vs. 2. id. Γλυκερήνα, εΐπον Έπεσχατίην, Jacobs.
correxit έπισκοπιην, Herm. έπιστατίην et explicat
«regnum solis. >>B(eckhium sequimur. —Vs.3. Maff.
ΡΗΝΕΙΗΣ , Jacobs. male mutavit in νηλειής, quod
retinuere Bceckh. et Hermann. — Vs. 4. mutilatum
sic Άίδεω μαρ. υπό σκ. restituerunt Bceckh. et
Hermannus. — Vs. 5. ut removeatur heptametei
omittit Hermannus cum Jacobsio έτέων et scribit δύο
κείκοσι δ’ ουσαν. Bceckh. pro δ’ reposuit μ’. — Vs. 6.
Maff. ήματος, Hermann. ήπατος, «scitote autem : me
hepatis morbus tertiam pereuntem... » Legimus po
tius αίματος, tertiam ex progenie, ita ut duos liberos
jam ante amiserit mater. Conjiciebat Jacobs. τριτάτη
ήματος, subaud. ώρα. — Vs. 7. στυγερή heec dicitur
ut afflicta infesto fato
CCLXVI. In domo comitis Guilford., in marmore,
quod ubi repertum sit, ignoratur. Edidit Franzius,
Corp. inscr. gr. t. IV, p. 21, n. 6858. Lapis habet
uno in versu E ΠΙΤΑφίΟΝΕΥΤΥΧΟΥ. -
Vs. 7. Cf. Julian. /Egypt. in Anthol. pal. VII, 561 :
εί δέ νέος τέθνηκεν, υπέρτερα νήματα μοίρης μέμφεο.
CCLXVH. Romae ad portam Salariam. Ediderunt
Viscontus, II sepolcro dei fanciullo Quinto Sulpicio
Massimo, Roma 1871, Henzon. Bullet, arch. 1871,
p. 98 sqq. et G. Kaibel. Epigr. gr. e lap. conlecta 618.
Anaglypho exsculptus puer togatus sinistra manu vo-
lumen tenens. Ad utrumque imaginis latus versus
grseci, infra titulus latinus et epigrammata graeca
scripta sunt. — Deis Manibus sacrum. Q. Sulpicio
Q. F. Cla(udia) Maximo, domo Roma, vix(it) an-
(nos) XI, m(enses) N, d(ies) XII. Hic tertio certami-
nis lustro inter grtecos poetas duos et quinquaginta
professus favorem quem ob teneram setatem excita-
verat in admirationem ingenio suo perduxit et cum
honore discessit. Versus extemporales eo subjecti
sunt, ne parent(es) adfectib(us) suis indulsis.se vi-
deant(ur). Q. Sulpicius Eugramus et Licinia Ja-
nuaria parent(es) infelicissim(i) f(ilio) piissim(o)
fec(erunt) et sib(i) p(osterisque) s(uis).
— « Annus est p. Chr. n. 94, coli. Censorino De
Die nat. 18 : rursus tamen annus magnus per Capi-
tolinos agonas coeptus est diligentius servari, quarum
agonum primus a Domitiano institutus fuit duodecimo
ejus et Ser. Cornelii Dolabellae consulatu (an. 86);
quod certamen cum, teste Suetonio 'Dom. 4), quin-
quennale esset tertium lustrum an. 94 conditum