(N CAPUT II ANNOTATIO.
279
DCLXXIX. Alexandrix ASgypti. Edidit et emen-
davit Nerutzus in Αθηναίψ, 1875, p. 75 sqq. n. 3.
Versibus istis, qualescunque sint, subscriptum ver-
bum Παν το ματρική. Postica autem in parte lapidis
hsec addita sunt : Ειμι δέ τής Κρήτης Παντοματρίου
Ίουλιανή. Titulus pertinere videtur ad tempora Ves-
pasiani sive Trajani. — Vs. 2. Scripsi Πρέμνου, pa-
tris pr. nomen simile huic satis apud nos noto La-
souche. Si Πρέμνον retines, segre componitur sensus,
« stipitem uxorem, venerandum ramum, etc. » —
Vs. 4. ζήσασαν dedi pro ζήσασα, ablato versus praece-
dentis extremi puncto, quia per illam lectionem
paene deesse sensus videbatur. — Vs. 6. άπόκειται,
seponitur, gallice est tenu en reserve pour... id est
attend, manet. G. Kaibel. n. 416. « aetatis admodum
recentis » affirmat esse hunc titulum.
DCLXXX. In JEgypto repertum atque a v. cl. Da-
nino missum edidit v. cl. E. Miller. Revue archeol.,
t. XXVII, ann. 1874, p. 150 sqq. — Vs. 2. Πανδαμά-
τωρ i. e. χρόνος sicut in Simonid. epigr. in Brunck.
Anal. t. I, p. 124, et in anonym. Anal. CCCLXXV b.
edit. Lips. — Vs. 3. άμμοοάνης nusquam alibi
repertum vocabulum. — Vs. 4. Supplet Millerus
’Αβραμίου seu potius Άββαίου jam aliunde notum
propr. nomin. — Vs. 7. Lapis habere videtur
ΕΤΕΙΜΩ. Millerus scribit έτείμω, vertitque : « Tu
as ete honore [deux fois d’une statue] dont chaque
fois tu as supporte les frais. » Fortasse legendum
ΕΤΕΙΣΩ, έτίσω, honorabas, gallice, « tu leur fis
honneur. » III vel IV ssec. credit esse hoc epigr.
Kaibel. n. 430, qui inter Christiana posuit. Id. vs. 10.
αύ[ξάνου] restituit, et vs. 12, scripsit τ]όν[δ]ε κατ.
.
DCLXXXI. Ex AEgypto missa, a v. cl. Marietta,
qui reperit lapidem in via qu;e ducit ad Serapeum.
Edidit v. cl. E. Eggerus in Bullet, societ. Antiq.
1863, ler juillet, p. 146 sqq, cum notis et interpretat,
gallic. quam operte pretium est hic transcribere :
« Un homme semblable aux dieux, laissant son
corps au sein maternel de la terre, sur les monta-
gnes divines de sa patrie, sous un tombeau bien
travaille, ayant echappe a la cruelle vieillesse au
milieu de son jeune age, est monte au sejour des
bienheureux sous la voute etheree, apres avoir ho-
nore sa patrie de recompenses et de nombreuses
couronnes qu’il a ceintes le premier et qu’il a trans-
mises a ses enfants. Quel est cet homme? dira en
passant un voyageur. Quel est ce heros fortune, ce
bienheureux que tu caches, [o terre]? Je te 1’appren-
drai sans rien dire et sans parier : c’est le tendre
rejeton dOrigene Casius, le parfumeur. » — « Sois
heureux. »
— Vs. 6. Conf. in titulo Xanthi Lycite (Corp. inscr.
gr. n. 4269) :
Ζηνί δ’ έπειτα τροπα? από τώνδ’ έστησεν απάντων
καλλίστοις δ’ έργοις κατά και γένος έστεφάνωσεν.
V. cl. Eggerus conjiciebat multa illa prtemia, illas
coronas, ad certamina artium variarum, qualjs est
unguentaria, pertinere, etsi, ut fatebatur, id nulla
alia mentione compertum haberet. — Vs. 9. « λαλ-
λούσα pro Χαλούσα geminata consonante, ut produca-
tur syllaba, sicut apud Homerum jam reperias έλλαβε
pro έλαβε, sicut et latine scribebatur repperi pro re-
peri, relligio pro religio, etc. » Egg. — Vs. 10.
Κάσιος Eleensis cujusdam nomen est apud Athen.
XIII, p. 593, F.
DCLXXXII. In loco el Gabaoudt, in sepulcris in
occidentem ab El Khargeh sitis. Transcripsit Cail-
liaud. et edidit, Voyage a l’oasis de Thebes, tao.
XXIII, n. 9, 10 (cf. p. 114). Inde repetiit Franz.
Corp. etc. t. III, n. 4958. — Christianam censet esse
inscriptionem Kaibel. n. 1024, qui finxit « hominem
Christianum Ammonis aliquod templum adeuntem,
ubi tamquam improbi sibi conscius facinoris Christo
supplicat. Vs. 1. Αμμώνιον [θεό]ν Χρ[ι]στω μεμε-
λημένο[ς] είδαν —ί'λαθι, Χρ[ισ]τέ π.... Id.
DCLXXXIII. Syrise, nescio quo loco. Georsius
Perrotus, Rev. arch. 1877, p. 61. — Vs. 1. G. Perrot
εν λο[γίοις], quod libenter reciperem. — Vs. 2. Edit,
δίκαιον; G. Kaibelius (Addend. n. 459 a) subaudit
άνδρα, gallice « un juste, » correxi ΔΙΚΑΙΟΝ
ΔΙΚΑΙΟΚ. — Vs. 3. Perrot : παρθενικάς τελε'σας
άξια νυμφιδίων, nullo, opinor, sensu : videtur Kaibe-
lio aliquid turbasse; emendavi.
DCLXXXIV. Bennisoee. Lebas et Waddington,
Voyage en Grece et en Asie Mineure,N. Part. Inscript.
expliq. p. 229, n. 782 b. (Cf. Corp. inscr. gr. n. 3857
q.),subn. 782 a dederunt alterum epigr. eodem cippo
exscriptum hoc :
Γράπτη Ιανουάριου γυνή κουριδία πρωτόμορος.
(lapis : HPCOTOHPC.) — Vs. 2. Ίανουάριν pro
Ιανουάριον, ut ssepe in similibus. Lapis CNON,
quod male legebatur ΟΛΟΝ. — Vs. 3. Apogr.
X A I X A P, Corp. insc. gr. emendatio est, pro quo
Kaibel. ex XVilamowitzio [κ]αι Χαρ[ίτεσσι], unde hep-
tameter fit.
DCLXXXV.V. cl. Renan, Mission de Phenicie; tex-
tus p. 184 sq. Tetrasticho subscripta sunt hsec, quse
ut in multis ejusdem retatis et ejusdem aut similis re-
gionis nonnulla metrici ordinis praestantia ad rectos
purosque versus non reduci possunt : ΤαϋΟ’ ό βίος,
παροοϊτα φίλε· ελπίδες έν ζωοισιν. Εύφραινε σεαυτόν.
Μή παρόδου ταχύτης βραχε'ος λαϋέτω σε χρόνου.
Σεραπι'ωνος διδασκάλου εφήβων τόδε σήμα. — Igitur
Serapion iste maritus erat Dionysiae et duorum cor-
pora sepulcro inclusa erant. Illius idem fere ac nos-
trorum in armis magistrorum ministerium nos satis
docet cur tam versibus faciendis impar fuerit. Sed
διδάσκαλος εφήβων noster, ut verisimile est, unus erat
illorum έφηβάρχων, cujus et verbo έφηβαρχεϊν signi-
ficatur ministerium. Cf. Corpus nn. 3085, 3086, Tei;
3665, Cyzici. — Vs. 1. « J’accentue d’apres la quan-
tite fautive que le versificateur attribue a la syllabe
finale de Διονυσία. » Ren. — Asservatur hic titulus
in Museo parisino Lupar. Vid. Froehner. Musee du
Louvre, Inscr. grecq. p. 312 sq. n. 278.
DCLXXXVI. E. Renan, Miss. de Phenicie, p. 231
— Vs. 1. E. Eggeri restitutio est, qui proposuit et
παύρον et εύτυχίη. — Subscriptum est Ζήσας έτη ζ,
μήνας έξ. « Mensium notatio insolita, ut ubi super-
vacuam esse ξ videatur. » Ren.
DCLXXXVII. E. Renan. Miss. de Phenic. p. 347,
ex v. cl. Waddingtoni apographo, qui exhibuit quo-
que hoc epigr. in Inscriptt. rec. Syrie, n. 1854.
DCLXXXVIIL St. A. Cumanudes, jam exhibitum
in Άρχαιολ. έφημερ. 1862, decemb. p. 296, in Αττ.
επιγρ. έπιτύμβ. p. 365, n. 3151; unde Kaibel. n. 95.
Pessimi versus et qui etiam temporum injuria depra-
vati sunt. Minaco, adhuc ignotum pr. nomen, forma
279
DCLXXIX. Alexandrix ASgypti. Edidit et emen-
davit Nerutzus in Αθηναίψ, 1875, p. 75 sqq. n. 3.
Versibus istis, qualescunque sint, subscriptum ver-
bum Παν το ματρική. Postica autem in parte lapidis
hsec addita sunt : Ειμι δέ τής Κρήτης Παντοματρίου
Ίουλιανή. Titulus pertinere videtur ad tempora Ves-
pasiani sive Trajani. — Vs. 2. Scripsi Πρέμνου, pa-
tris pr. nomen simile huic satis apud nos noto La-
souche. Si Πρέμνον retines, segre componitur sensus,
« stipitem uxorem, venerandum ramum, etc. » —
Vs. 4. ζήσασαν dedi pro ζήσασα, ablato versus praece-
dentis extremi puncto, quia per illam lectionem
paene deesse sensus videbatur. — Vs. 6. άπόκειται,
seponitur, gallice est tenu en reserve pour... id est
attend, manet. G. Kaibel. n. 416. « aetatis admodum
recentis » affirmat esse hunc titulum.
DCLXXX. In JEgypto repertum atque a v. cl. Da-
nino missum edidit v. cl. E. Miller. Revue archeol.,
t. XXVII, ann. 1874, p. 150 sqq. — Vs. 2. Πανδαμά-
τωρ i. e. χρόνος sicut in Simonid. epigr. in Brunck.
Anal. t. I, p. 124, et in anonym. Anal. CCCLXXV b.
edit. Lips. — Vs. 3. άμμοοάνης nusquam alibi
repertum vocabulum. — Vs. 4. Supplet Millerus
’Αβραμίου seu potius Άββαίου jam aliunde notum
propr. nomin. — Vs. 7. Lapis habere videtur
ΕΤΕΙΜΩ. Millerus scribit έτείμω, vertitque : « Tu
as ete honore [deux fois d’une statue] dont chaque
fois tu as supporte les frais. » Fortasse legendum
ΕΤΕΙΣΩ, έτίσω, honorabas, gallice, « tu leur fis
honneur. » III vel IV ssec. credit esse hoc epigr.
Kaibel. n. 430, qui inter Christiana posuit. Id. vs. 10.
αύ[ξάνου] restituit, et vs. 12, scripsit τ]όν[δ]ε κατ.
.
DCLXXXI. Ex AEgypto missa, a v. cl. Marietta,
qui reperit lapidem in via qu;e ducit ad Serapeum.
Edidit v. cl. E. Eggerus in Bullet, societ. Antiq.
1863, ler juillet, p. 146 sqq, cum notis et interpretat,
gallic. quam operte pretium est hic transcribere :
« Un homme semblable aux dieux, laissant son
corps au sein maternel de la terre, sur les monta-
gnes divines de sa patrie, sous un tombeau bien
travaille, ayant echappe a la cruelle vieillesse au
milieu de son jeune age, est monte au sejour des
bienheureux sous la voute etheree, apres avoir ho-
nore sa patrie de recompenses et de nombreuses
couronnes qu’il a ceintes le premier et qu’il a trans-
mises a ses enfants. Quel est cet homme? dira en
passant un voyageur. Quel est ce heros fortune, ce
bienheureux que tu caches, [o terre]? Je te 1’appren-
drai sans rien dire et sans parier : c’est le tendre
rejeton dOrigene Casius, le parfumeur. » — « Sois
heureux. »
— Vs. 6. Conf. in titulo Xanthi Lycite (Corp. inscr.
gr. n. 4269) :
Ζηνί δ’ έπειτα τροπα? από τώνδ’ έστησεν απάντων
καλλίστοις δ’ έργοις κατά και γένος έστεφάνωσεν.
V. cl. Eggerus conjiciebat multa illa prtemia, illas
coronas, ad certamina artium variarum, qualjs est
unguentaria, pertinere, etsi, ut fatebatur, id nulla
alia mentione compertum haberet. — Vs. 9. « λαλ-
λούσα pro Χαλούσα geminata consonante, ut produca-
tur syllaba, sicut apud Homerum jam reperias έλλαβε
pro έλαβε, sicut et latine scribebatur repperi pro re-
peri, relligio pro religio, etc. » Egg. — Vs. 10.
Κάσιος Eleensis cujusdam nomen est apud Athen.
XIII, p. 593, F.
DCLXXXII. In loco el Gabaoudt, in sepulcris in
occidentem ab El Khargeh sitis. Transcripsit Cail-
liaud. et edidit, Voyage a l’oasis de Thebes, tao.
XXIII, n. 9, 10 (cf. p. 114). Inde repetiit Franz.
Corp. etc. t. III, n. 4958. — Christianam censet esse
inscriptionem Kaibel. n. 1024, qui finxit « hominem
Christianum Ammonis aliquod templum adeuntem,
ubi tamquam improbi sibi conscius facinoris Christo
supplicat. Vs. 1. Αμμώνιον [θεό]ν Χρ[ι]στω μεμε-
λημένο[ς] είδαν —ί'λαθι, Χρ[ισ]τέ π.... Id.
DCLXXXIII. Syrise, nescio quo loco. Georsius
Perrotus, Rev. arch. 1877, p. 61. — Vs. 1. G. Perrot
εν λο[γίοις], quod libenter reciperem. — Vs. 2. Edit,
δίκαιον; G. Kaibelius (Addend. n. 459 a) subaudit
άνδρα, gallice « un juste, » correxi ΔΙΚΑΙΟΝ
ΔΙΚΑΙΟΚ. — Vs. 3. Perrot : παρθενικάς τελε'σας
άξια νυμφιδίων, nullo, opinor, sensu : videtur Kaibe-
lio aliquid turbasse; emendavi.
DCLXXXIV. Bennisoee. Lebas et Waddington,
Voyage en Grece et en Asie Mineure,N. Part. Inscript.
expliq. p. 229, n. 782 b. (Cf. Corp. inscr. gr. n. 3857
q.),subn. 782 a dederunt alterum epigr. eodem cippo
exscriptum hoc :
Γράπτη Ιανουάριου γυνή κουριδία πρωτόμορος.
(lapis : HPCOTOHPC.) — Vs. 2. Ίανουάριν pro
Ιανουάριον, ut ssepe in similibus. Lapis CNON,
quod male legebatur ΟΛΟΝ. — Vs. 3. Apogr.
X A I X A P, Corp. insc. gr. emendatio est, pro quo
Kaibel. ex XVilamowitzio [κ]αι Χαρ[ίτεσσι], unde hep-
tameter fit.
DCLXXXV.V. cl. Renan, Mission de Phenicie; tex-
tus p. 184 sq. Tetrasticho subscripta sunt hsec, quse
ut in multis ejusdem retatis et ejusdem aut similis re-
gionis nonnulla metrici ordinis praestantia ad rectos
purosque versus non reduci possunt : ΤαϋΟ’ ό βίος,
παροοϊτα φίλε· ελπίδες έν ζωοισιν. Εύφραινε σεαυτόν.
Μή παρόδου ταχύτης βραχε'ος λαϋέτω σε χρόνου.
Σεραπι'ωνος διδασκάλου εφήβων τόδε σήμα. — Igitur
Serapion iste maritus erat Dionysiae et duorum cor-
pora sepulcro inclusa erant. Illius idem fere ac nos-
trorum in armis magistrorum ministerium nos satis
docet cur tam versibus faciendis impar fuerit. Sed
διδάσκαλος εφήβων noster, ut verisimile est, unus erat
illorum έφηβάρχων, cujus et verbo έφηβαρχεϊν signi-
ficatur ministerium. Cf. Corpus nn. 3085, 3086, Tei;
3665, Cyzici. — Vs. 1. « J’accentue d’apres la quan-
tite fautive que le versificateur attribue a la syllabe
finale de Διονυσία. » Ren. — Asservatur hic titulus
in Museo parisino Lupar. Vid. Froehner. Musee du
Louvre, Inscr. grecq. p. 312 sq. n. 278.
DCLXXXVI. E. Renan, Miss. de Phenicie, p. 231
— Vs. 1. E. Eggeri restitutio est, qui proposuit et
παύρον et εύτυχίη. — Subscriptum est Ζήσας έτη ζ,
μήνας έξ. « Mensium notatio insolita, ut ubi super-
vacuam esse ξ videatur. » Ren.
DCLXXXVII. E. Renan. Miss. de Phenic. p. 347,
ex v. cl. Waddingtoni apographo, qui exhibuit quo-
que hoc epigr. in Inscriptt. rec. Syrie, n. 1854.
DCLXXXVIIL St. A. Cumanudes, jam exhibitum
in Άρχαιολ. έφημερ. 1862, decemb. p. 296, in Αττ.
επιγρ. έπιτύμβ. p. 365, n. 3151; unde Kaibel. n. 95.
Pessimi versus et qui etiam temporum injuria depra-
vati sunt. Minaco, adhuc ignotum pr. nomen, forma