ΕΠΙΓΡΑΦΑΙ ΕΛΕΥΣΙΝΟΣ
( "Ι8ε και άνωτέρω σεκ. 161 ).
1. Σκληρός πώρινος λίθος μόνον άνωθεν ακέ-
ραιος. Πλάτος 0,28, ΰψος περίπου 0,13, πάχος
το σω'ζόμενον 0,13 Γράμματα λίαν έφθαρμένα'
μέγεθος αύτών περίπου 0,04. Αριθ. καταλ. 92.
Στ. 1. Τό πρώτον πρός δεξιάν Α βέβαιον. Ή
μετ' αύτό κάθετος κεραία, καίτοι απέχει πολύ ο-
λίγον απέ τοΟ επομένου Ο, φαίνεται δτι δεν δύνα-
ται νά είνε άλλο ή γάμμα. Τό εν στ. 2 £ φαίνεται
δτι δεν πρέπει νά συναφθή αμέσως προς τό Α τοΟ
στ. 1, ώστε νά άναγνωσθή ά(γ)&να(;, διότι και κα-
τόπιν του Α τούτου υπάρχει άμφίβολόν τι Γχνος
καθέτου κεραίας και πρό του £ μικρόν λείψανον κε-
κάθετος τομή
κλιμένης γραμμής δυνάμενον νά άνήκη εις Α. Δεν
φαίνεται πολύ άπίθανος ή συμπλήρωσις ά(γ)ώνα
[νυκήσα\(:,πρ6 του οποίου θά εκείτο τό όνομα εορ-
τής τίνος ή αγωνίσματος κατάπληθυντικήν γενικήν.
Στ- 2. Το Κ βέβαιον καίπερ βεβλαμμένον, τό
δε Δ σαφές. Τό μεταξύ αύτών κείμενον φαίνεται
ό'τι δεν δύναται νά είνε άλλο πλην Α. Τό προτε-
λευταΐον γράμμα καίπερ δεινώς έφθαρμένον φαίνε-
ται μοι ώς Ε βέβαιον , τό δε τελευταΐον πιθανώς
είνε θ, καίτοι τά ίχνη τοΟ έν τω μέσω σταυροΰ
δεν εινε πολύ σαφή.
Προς δεξιάν διεσώθησαν και έλάχιστά τινα λεί-
ψανα τρίτου στίχου.
2. Δύο λίθοι έκ μαλακού αίγινητικοΟ πώρου,
ών Ό -πρώτος εις τρία τεμάχια τεθραυσμένος, ευ-
ρεθέντες άμφότεροι έν ταϊς βάσεσι των κιόνων του
Πεισιστρατείου ναοΰ1. Αμφότεροι έξεδόθησαν έν
(ϋΙΑ I 422δ (διιρρί. σελ. 103) κατ' αντίγραφαν
τοΟ Ι^ο11ϊη§. Νυν έκδίδονται άκριβέστερον. Άριθ.
καταλ. 77-78.
Ο πρώτος είνε ακέραιος μεν πρός δεξιάν, άπο-
κεκρουσμένος δε πρός άριστεράν και τά όπισθεν , ό
δέ δεύτερος ακέραιος μεν πρός άριστεράν1, άποκε-
κρουσμένος δέ πρός δεξιάν και τά όπισθεν πολύ
1 Μόνον κατά τήν προσθίαν πλευράν εινε κατά τι άπο/.εκρουσμένον
τό άκρον, διό και παρίσταται έν τω πανομοιότυπο τοΰ ΟΙΑ ό λίθος
πλημμελώς ώς ελλιπής.Διαφοραί δέ μεγέθους των γραμμάτων και τρο'-
που χαράς"εως τοιαΰται, ώστε νά ΰποτεθή δτι δέν άνήκουσιν εις τήν
αυτήν έπιγραφήν άμφότερα τά τεμάχια, δέν ΰπάρχουσιν. Τουναντίον
ΕΦΗΜΕΡΙΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ 1894.
μάλλον τοΟ πρώτου. Ό πρώτος λίθος εχει εις
άπόστασιν 0,15 άπό τής πρόσθιας πλευράς δύο
μικράς όπάς παραλλήλως πρός αύτήν διατεταγμέ-
μάλιστα ή τε'χνη άμοοτέρων φαίνεται τοσούτον όμοία, ώστε εγώ του-
λάχιστον δέν θά έδίσταζον νά άναγάγω αυτά εις τήν αυτήν επιγρα-
φών, και άν δέν ΰπήρχον αί θετικώς αποδεικνΰουσαι τοΰτο οπαί, περι
ών ανωτέρω γίνεται λο'γος.
1 "Ιδε περί τοΰ ενός και Πρακτικά τής Άρχ. Έταιρ. 1884, σελ.
74, ενθα και πανομοιότυπον αΰτοΰ παρατίθεται.
14
( "Ι8ε και άνωτέρω σεκ. 161 ).
1. Σκληρός πώρινος λίθος μόνον άνωθεν ακέ-
ραιος. Πλάτος 0,28, ΰψος περίπου 0,13, πάχος
το σω'ζόμενον 0,13 Γράμματα λίαν έφθαρμένα'
μέγεθος αύτών περίπου 0,04. Αριθ. καταλ. 92.
Στ. 1. Τό πρώτον πρός δεξιάν Α βέβαιον. Ή
μετ' αύτό κάθετος κεραία, καίτοι απέχει πολύ ο-
λίγον απέ τοΟ επομένου Ο, φαίνεται δτι δεν δύνα-
ται νά είνε άλλο ή γάμμα. Τό εν στ. 2 £ φαίνεται
δτι δεν πρέπει νά συναφθή αμέσως προς τό Α τοΟ
στ. 1, ώστε νά άναγνωσθή ά(γ)&να(;, διότι και κα-
τόπιν του Α τούτου υπάρχει άμφίβολόν τι Γχνος
καθέτου κεραίας και πρό του £ μικρόν λείψανον κε-
κάθετος τομή
κλιμένης γραμμής δυνάμενον νά άνήκη εις Α. Δεν
φαίνεται πολύ άπίθανος ή συμπλήρωσις ά(γ)ώνα
[νυκήσα\(:,πρ6 του οποίου θά εκείτο τό όνομα εορ-
τής τίνος ή αγωνίσματος κατάπληθυντικήν γενικήν.
Στ- 2. Το Κ βέβαιον καίπερ βεβλαμμένον, τό
δε Δ σαφές. Τό μεταξύ αύτών κείμενον φαίνεται
ό'τι δεν δύναται νά είνε άλλο πλην Α. Τό προτε-
λευταΐον γράμμα καίπερ δεινώς έφθαρμένον φαίνε-
ται μοι ώς Ε βέβαιον , τό δε τελευταΐον πιθανώς
είνε θ, καίτοι τά ίχνη τοΟ έν τω μέσω σταυροΰ
δεν εινε πολύ σαφή.
Προς δεξιάν διεσώθησαν και έλάχιστά τινα λεί-
ψανα τρίτου στίχου.
2. Δύο λίθοι έκ μαλακού αίγινητικοΟ πώρου,
ών Ό -πρώτος εις τρία τεμάχια τεθραυσμένος, ευ-
ρεθέντες άμφότεροι έν ταϊς βάσεσι των κιόνων του
Πεισιστρατείου ναοΰ1. Αμφότεροι έξεδόθησαν έν
(ϋΙΑ I 422δ (διιρρί. σελ. 103) κατ' αντίγραφαν
τοΟ Ι^ο11ϊη§. Νυν έκδίδονται άκριβέστερον. Άριθ.
καταλ. 77-78.
Ο πρώτος είνε ακέραιος μεν πρός δεξιάν, άπο-
κεκρουσμένος δε πρός άριστεράν και τά όπισθεν , ό
δέ δεύτερος ακέραιος μεν πρός άριστεράν1, άποκε-
κρουσμένος δέ πρός δεξιάν και τά όπισθεν πολύ
1 Μόνον κατά τήν προσθίαν πλευράν εινε κατά τι άπο/.εκρουσμένον
τό άκρον, διό και παρίσταται έν τω πανομοιότυπο τοΰ ΟΙΑ ό λίθος
πλημμελώς ώς ελλιπής.Διαφοραί δέ μεγέθους των γραμμάτων και τρο'-
που χαράς"εως τοιαΰται, ώστε νά ΰποτεθή δτι δέν άνήκουσιν εις τήν
αυτήν έπιγραφήν άμφότερα τά τεμάχια, δέν ΰπάρχουσιν. Τουναντίον
ΕΦΗΜΕΡΙΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ 1894.
μάλλον τοΟ πρώτου. Ό πρώτος λίθος εχει εις
άπόστασιν 0,15 άπό τής πρόσθιας πλευράς δύο
μικράς όπάς παραλλήλως πρός αύτήν διατεταγμέ-
μάλιστα ή τε'χνη άμοοτέρων φαίνεται τοσούτον όμοία, ώστε εγώ του-
λάχιστον δέν θά έδίσταζον νά άναγάγω αυτά εις τήν αυτήν επιγρα-
φών, και άν δέν ΰπήρχον αί θετικώς αποδεικνΰουσαι τοΰτο οπαί, περι
ών ανωτέρω γίνεται λο'γος.
1 "Ιδε περί τοΰ ενός και Πρακτικά τής Άρχ. Έταιρ. 1884, σελ.
74, ενθα και πανομοιότυπον αΰτοΰ παρατίθεται.
14