Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1894)

225

ΠΙΊΛΙΝΟΣ ΑΜΦΟΡΕΥΣ ΕΚ ΜΗΛΟΥ

226

βληθεΐσαν παράστασιν αγγείου. Ή διανομή των
μορφών συνθέσεως συναφούς εις δύο μετόπας δεν
δύναται νά θεωρηθή ευτυχής1. Έν τούτω βλέπω
τήν έπιθυμίαν τοΟ καλλιτέχνου να χρησιμοποιήσω
έξάπαντος σύνθεσιν περίφημον ήδη γενομένην.Ότι
δέ το πρωτότυπον πραγματικώς ήτο περίφημον,
δυνάμεθα νά συμπεράνωμεν έκ της μακράς σειράς
των έπαναλήψεων έν τη αγγειογραφία.Ότι δμοιόν
τι σύμπλεγμα δεν περιελαμβάνετο έν τη περιφήμω
γραφή της λέσχης, γνωρίζομεν έκ της άκριβοΰς
περιγραφής τοΟ Παυσανίου, συγχρόνως δμως γνω-

ρίζομεν δτι εις τον αυτόν καλλιτέχνην άπενέμετο
μία Ιλίου πέρσις έν τή Ποικίλη στοα των Αθη-
νών. Επειδή λοιπόν δεν δυνάμεθα νά παραδεχθώ-
μεν, δ'τι ή μία είκών ήτο έπανάληψις της άλλης,
δεν ύπάρχει καν λόγος νά φέρωμεν αύτάς*είς συνά-
φειαν προς τον Πολύγνωτον. Έν τούτοις δεν έπι-
θυμώ νά ισχυρισθώ τούτο, διότι άμεσοι άποδείξεις
λείπουσι, νομίζω δέ μόνον δτι πρέπει πάντως νά
έμμείνω εις τήν παραδοχήν έςαρτήσεως άπό τοΟ
προτύπου μεγάλου τινός ζωγράφου.

\Υ. Μαιλιβεκο

ΠΗΛΙΝΟΣ ΑΜΦΟΡΕΥΣ ΕΚ ΜΗΛΟΥ2

(Πιν. 12, 13, 14)

Α'. Βδΐιίαπ 1, πείθει ημάς δτι και τό άγγεΐον τούτο

είνε έκ Μήλου, και δή τοΟ αύτου έργαστηρίου,

Ό έν τοις πίναξι 12, 13 και 14 άπεικονιζόμε- διότι είνε λίαν παρεμφερές κατά τε τον πηλόν, το

νος άμφορεύς3 ήγοράσθη κατά τό προπαρελθόν έ'τος μέγεθος, το σχήμα, τον χρωματισμόν και τήν

ύπό της ήμετέρας Αρχαιολογικής Εταιρείας, άπό- δλην καθόλου τεχνοτροπίαν προς τά άνωτέρω μνη-

κειται δέ νυν έν τή Α' αίθούση τών άγγείων του μονευόμενα, ει και ή διακόσμησις αύτου είνε λε-

έθνικου ήμών Μουσείου ύπ' άριθ. 354. Ώς ειπεν πτοτέρα και πολυτελεστέρα, αί δέ μορφαί τών άν-

ήμϊν δ πωλητής το άγγεΐον ευρέθη έν Κρήτη, Ορώπων ιδία και τών ζώων τελειότεραι.

άλλά τοΰτο ούδόλως άληθές είνε, διότι πλήν άλ- Έν μεν τψ 12ν πίνακι άπεικονίσθη άνευ χρω-

λων ημετέρων πληροφοριών λίαν άξιοπίστων περί μάτων τό δλικον σχήμα του άμφορέως μετά της

της έκ Μήλου προελεύσεως του άγγείου, και ά- έπ' αύτου ποικίλης διακοσμήσεως, έν δέ τω 13ί»

πλή παραβολή αύτοΟ προς τά άλλα έκ Μήλου και 14ν έξειλίχθησαν ιδιαιτέρως αί έπί της κυρίας

άγγεΐα, άποκείμενα και ταύτα νυν έν τω έθνικώ προσόψεως του άγγείου παραστάσεις μετά τών

Μουσείω ύπ' άριθ. 911, 912, 913 και 914, τών χρωμάτων, έν έκείνω μέν δ Ηρακλής και αί τρεις

δποίων τρία μέν, τά ύπ'άριθ. 911, 912 και 913 άλλαι άνθρώπιναι μορφαί, τό άρμα και οί σύρον-

έξέδωκεν δ ΰοηζθ4, έν δέ, τό ύπ'άριθ. 914 δ τες αυτό πτερωτοί ίπποι, έν τούτω δέ δ Έρμης

και ή απέναντι αύτοΟ έν πολυτελεΐ άμφιέσει ίστα-

ί ΆνάλογΛτι άπαντα έτι άπαξ έν τω Θησείω,(άνατολική πλευρά (*ένη γυναικεία μορφή 1 προς δέ άπεικονίσθη έν τοις

μετόπη νΐΙΙ-Π£).Τ)τι ό τύπος του Γηρυόνου δέν δύναται νά περιο- αύτοΐς πίναξίν έν^ρώμασί καί Ο ποικίλος δΐάκΟ-

ρισθή είς μίαν μετο'πην, δεικνύει ή παράστασις εν τώ ναώ του Διός , λ ~ \ \ ~ 2 £· '

έν Όλυμπία ' σμος, δ πλήρων τα κενα του έόαφους μερη.

2 Τό άγγεΐον εινε συγκεκολλημε'νον έκ διαφο'ρων τεμαχίων, ένια- Αί διαστάσεις του άγγείου έ'χουσιν ώς έξης :
χου δέ ελλιπές συμπεπληρωμ,ε'νον διά γύψου, δμως δέ τά πλείστα Όλΐκόν ΰψθς Γ Μ 1 025
με'ρη σώζονται ίκανώς, καί δή ή κυρία δψις αύτοΰ, έφ' ής ή παρά- „

στασις του Ήρακλε'ους (πίν. 13) καί του Έρμοΰ (πίν. 14). Έν τη -ΐψος τοΟ λαιμοΟ. . .

αντιθέτω δευτερευούση ό'ψει αύτου υπάρχουσι χάσματα κατά τόν λαι- Περίμετρος τθ0 λαιμού

μόν ιδίως, καί εις μέγα μέρος της κοιλίας αυτοϋ, έφ' ής διεσώθησαν Λ_ ' - ι

έκτος της διακοσμήσεως καί λείψανά τινα δύο άντιμετώπων Γππων. ίαμετρο», »Οϋ στομίου

3 Ή άπεικόνισις έγένετο μετ' ακριβείας απαράμιλλου δπό της έξη- Υψος τής κοιλίας

σκημένης γραφίδος τοΰ Ε. ΟίΙΗβΓοη, δέν άπεδόθη δμως μεθ' δλης Περίμετρος τής κοιλίας.

τής ακριβείας έν τή λιθογραφήσει. Γ ι Γ

* Μβΐίδοΐιβ Τΐίοη§βίΙΪ55β, ΕβίρζΪ£, 1862. 1 ^Ιπ&ιιοΗ, 1887, σελ. 211-215, πιν. 12.

)) 0,27

» 1,28

Β 0,45

» 0,54

» 1,64