DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.29967#0256
9
Exempla iustitiae
Sąd Salomona, Legenda o zmarłym królu,
Historia westalki Tuksji
V pomimo dość skromnych walorów artystycznych, trzy obrazy, będące przed-
miotem tego rozdziału, należą — ze względu na swą tematykę — do najbar-
dziej interesujących w całym ofiarowanym Wawelowi zbiorze. Nie docze-
kały się dotąd, niestety, konserwacji, co ogromnie utrudnia ich analizę stylistycz-
ną^. Ukazują następujące sceny: &3/077307333 (il. 195), &7*2<?/33733ć' (2 ^33^33) <7o
773337*33Cćgo 377Ż33 (nazywane też często o 2773337Ty773 ^7*0/33) (il. 196) i
337e^<%//^7 7ł3^j/3 (7332/7) (il. 197)^. Pierwszy i trzeci obraz mają kształt prostokątny,
podczas gdy drugi jest prawie kwadratowy. Sceny te, choć przywoływane wielo-
krotnie, ale na ogól traktowane jako tematy w kilku studiach z zakresu
ikonografii, dotyczących to westalki Tuzji, to L<?g<?7337y o 2773377*07777 ^7*0/33, nie do-
czekały się dotąd osobnego opracowania^. Obydwie sceny należą do mniej zna-
nych tematów ikonografii późnego średniowiecza i czasów nowożytnych. Jesz-
cze do niedawna niektóre z wyobrażeń tych tematów interpretowane były jako
epizody z życia świętych. L<?ge733^ o 2773337*^773 ^7*0/33 odczytywano jako V^<r2<?73-
X7*2yj2?q/33, a 773^07*3^ 7332/3 jako scenę z życia św. Scholastyki^. Kalka spo-
śród reprodukowanych w tym rozdziale przedstawień, służących za materiał
porównawczy, nie było dotąd publikowanych, spora grupa innych jest ciągle bar-
dzo słabo znana.
Jako pierwszy obrazy te opublikował Karol LanckorońskP. Następnie trafiły
do korpusu <733.^0733 Paula Schubringa (1915 i 1923), który uznał je za wczesne —
wykonane w latach 60. XV wieku — dzieła bolońskiego malarza Marco di Rug-
gero, zwanego Zoppo^. Jeszcze przed II wojną światową Wilhelm Suida, który,
podobnie jak jego poprzednicy, nie rozpoznał tematu drugiego obrazu (il. 196),
przesunął trafnie ich datowanie na pierwszą dekadę XVI wieku i równie trafnie
przypisał je lombardzkiej, a nie emiliańskiej szkole malarskiej^. Jednak nie teza
Suidy (ogłoszona w jednym ze szwajcarskich, niskonakładowych pism nauko-
wych), lecz opinia Schubringa, za sprawą powszechnej dostępności jego C33.M0733,
powtarzana była uparcie niemal po ostatnie lata. Na datowanie Schubringa
248
Exempla iustitiae
Sąd Salomona, Legenda o zmarłym królu,
Historia westalki Tuksji
V pomimo dość skromnych walorów artystycznych, trzy obrazy, będące przed-
miotem tego rozdziału, należą — ze względu na swą tematykę — do najbar-
dziej interesujących w całym ofiarowanym Wawelowi zbiorze. Nie docze-
kały się dotąd, niestety, konserwacji, co ogromnie utrudnia ich analizę stylistycz-
ną^. Ukazują następujące sceny: &3/077307333 (il. 195), &7*2<?/33733ć' (2 ^33^33) <7o
773337*33Cćgo 377Ż33 (nazywane też często o 2773337Ty773 ^7*0/33) (il. 196) i
337e^<%//^7 7ł3^j/3 (7332/7) (il. 197)^. Pierwszy i trzeci obraz mają kształt prostokątny,
podczas gdy drugi jest prawie kwadratowy. Sceny te, choć przywoływane wielo-
krotnie, ale na ogól traktowane jako tematy w kilku studiach z zakresu
ikonografii, dotyczących to westalki Tuzji, to L<?g<?7337y o 2773377*07777 ^7*0/33, nie do-
czekały się dotąd osobnego opracowania^. Obydwie sceny należą do mniej zna-
nych tematów ikonografii późnego średniowiecza i czasów nowożytnych. Jesz-
cze do niedawna niektóre z wyobrażeń tych tematów interpretowane były jako
epizody z życia świętych. L<?ge733^ o 2773337*^773 ^7*0/33 odczytywano jako V^<r2<?73-
X7*2yj2?q/33, a 773^07*3^ 7332/3 jako scenę z życia św. Scholastyki^. Kalka spo-
śród reprodukowanych w tym rozdziale przedstawień, służących za materiał
porównawczy, nie było dotąd publikowanych, spora grupa innych jest ciągle bar-
dzo słabo znana.
Jako pierwszy obrazy te opublikował Karol LanckorońskP. Następnie trafiły
do korpusu <733.^0733 Paula Schubringa (1915 i 1923), który uznał je za wczesne —
wykonane w latach 60. XV wieku — dzieła bolońskiego malarza Marco di Rug-
gero, zwanego Zoppo^. Jeszcze przed II wojną światową Wilhelm Suida, który,
podobnie jak jego poprzednicy, nie rozpoznał tematu drugiego obrazu (il. 196),
przesunął trafnie ich datowanie na pierwszą dekadę XVI wieku i równie trafnie
przypisał je lombardzkiej, a nie emiliańskiej szkole malarskiej^. Jednak nie teza
Suidy (ogłoszona w jednym ze szwajcarskich, niskonakładowych pism nauko-
wych), lecz opinia Schubringa, za sprawą powszechnej dostępności jego C33.M0733,
powtarzana była uparcie niemal po ostatnie lata. Na datowanie Schubringa
248