Miziołek, Jerzy: Mity, legendy, exempla: włoskie malarstwo świeckiej epoki Renesansu ze zbiorów Karola Lanckorońskiego (Warszawa, 2003)

(skoro go na grzbiet położyła).
Dobrze sobie miłość z nim postąpiła,
skoro natura sama już go ostrzegła,
a przecież najsławniejszy świata uczony
jak szkapa dał się osiodłać,
a potem łazł na czworakach
czołgając się po trawie;
tak was ta bajka i powiastka poucza,
którą wam aż do końca opowiem.
Pannę prosi wsiąść na grzbiet
swój, i potem ją niesie;
a Ałeksander cieszy się w duszy
przypatrując się ciekawie
temu, który zmysły postradał,
i którego do głupoty doprowadziła miłość.
A panna rozweselona nad wszech miar
wzdłuż sadu go pędzi
zabawiając się tą jazdą[...]
Ałeksander był w wieży
i dobrze widział całą kawalkadę;
a ten, który mędrcowi całe rządy oddał
zanosił się od śmiechu.
15. Andrzej Krzycki, rżeń: Bony [w:] Anro/ogńz 1985, s. 165:
Króła Zygmunta świeżo poślubiona
Małżonka Bona z niebiańskim obłiczem,
Rzadkimi dary duszy jaśniejąca
Jak jakieś bóstwo.
Darem Wenery życiodajnej piękność,
Pałłady rozum, zacność i wstydłiwość,
A opiekuńczej nad wielkim królestwem
Junony diadem.

332