DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26786#0130
126 Inne obrazy
przemierza tory. Dzień jest szary, sądząc po ubraniach ludzi - chłodny.
Wszystko zdaje się być widziane przez brudną szybę, brudną szybę
autobusu, o której pisał niegdyś Stanisław Barańczak. Film jest niemy,
słychać tylko terkot kamery.
Film drugi: właściwie to samo. Taka sama ulica (łodzianin wie, że to ta
sama Piotrkowska, tylko widziana w drugą stronę). Obraz trochę
mroczniejszy, gorsza widoczność, może gorsza pogoda. Te same samo-
chody, raz więcej, raz mniej. Tudzie na chodnikach, z rzadka jakaś
postać przesuwa się przed obiektywem. Poza tym nic. Na ulicy nie
dzieje się nic.
Nie dzieje się nic, choć dziać by się mogło. Coś bowiem zakłóca owo
nie-dzianie się. Pośrodku jezdni, pomiędzy tramwajowymi szynami,
ustawiono biały ekran. Ekran jest spory, na oko ma jakieś trzy metry
szerokości na dwa wysokości. W pierwszym filmie, po minucie projek-
cji, po diagonali pojawia się na nim napis: PLAC, po trzech minutach:
WOLNOŚCI, po kolejnych minutach PLAC znika, zostaje tylko WOL-
NOŚCI. W filmie drugim, w tym samym czasowym porządku, na ekra-
nie pojawiają się litery: PLAC NIEPODLEGŁOŚCI. Napisy są zgodne
z topografią miejsca, wskazują kierunki, w których zmierza ulica. Tylko
że żaden z przechodniów ani tego pokaźnego białego prostokąta, ani
wypisanych na nim słów nie zauważa. Przez 18 minut projekcji nie
odnotowujemy żadnej reakcji, ani jednego spojrzenia, zwolnienia kro-
ku, zatrzymania. „Nie widzę, nie słyszę” - jak kwitował brak sejmowych
sprzeciwów peerelowski marszałek Czesław Wycech, po którym w pa-
mięci narodu zostało tylko to powiedzenie.
Film trzeci: wyraźna zmiana. Ulica ta sama (zapamiętaliśmy kilka cha-
rakterystycznych elementów kamienic), ale o ileż doskonalsza technika
filmowania. Wszystko widać znacznie lepiej. Obraz jest kolorowy,
obiektyw ostro rysuje kształty. Dobrej jakości wizji sprzyja też pogoda
- mocno świeci słońce. No i jest dźwięk. Jest to tylko zapis ulicznego
przemierza tory. Dzień jest szary, sądząc po ubraniach ludzi - chłodny.
Wszystko zdaje się być widziane przez brudną szybę, brudną szybę
autobusu, o której pisał niegdyś Stanisław Barańczak. Film jest niemy,
słychać tylko terkot kamery.
Film drugi: właściwie to samo. Taka sama ulica (łodzianin wie, że to ta
sama Piotrkowska, tylko widziana w drugą stronę). Obraz trochę
mroczniejszy, gorsza widoczność, może gorsza pogoda. Te same samo-
chody, raz więcej, raz mniej. Tudzie na chodnikach, z rzadka jakaś
postać przesuwa się przed obiektywem. Poza tym nic. Na ulicy nie
dzieje się nic.
Nie dzieje się nic, choć dziać by się mogło. Coś bowiem zakłóca owo
nie-dzianie się. Pośrodku jezdni, pomiędzy tramwajowymi szynami,
ustawiono biały ekran. Ekran jest spory, na oko ma jakieś trzy metry
szerokości na dwa wysokości. W pierwszym filmie, po minucie projek-
cji, po diagonali pojawia się na nim napis: PLAC, po trzech minutach:
WOLNOŚCI, po kolejnych minutach PLAC znika, zostaje tylko WOL-
NOŚCI. W filmie drugim, w tym samym czasowym porządku, na ekra-
nie pojawiają się litery: PLAC NIEPODLEGŁOŚCI. Napisy są zgodne
z topografią miejsca, wskazują kierunki, w których zmierza ulica. Tylko
że żaden z przechodniów ani tego pokaźnego białego prostokąta, ani
wypisanych na nim słów nie zauważa. Przez 18 minut projekcji nie
odnotowujemy żadnej reakcji, ani jednego spojrzenia, zwolnienia kro-
ku, zatrzymania. „Nie widzę, nie słyszę” - jak kwitował brak sejmowych
sprzeciwów peerelowski marszałek Czesław Wycech, po którym w pa-
mięci narodu zostało tylko to powiedzenie.
Film trzeci: wyraźna zmiana. Ulica ta sama (zapamiętaliśmy kilka cha-
rakterystycznych elementów kamienic), ale o ileż doskonalsza technika
filmowania. Wszystko widać znacznie lepiej. Obraz jest kolorowy,
obiektyw ostro rysuje kształty. Dobrej jakości wizji sprzyja też pogoda
- mocno świeci słońce. No i jest dźwięk. Jest to tylko zapis ulicznego