DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26786#0131
Niedowidzenie 127
szumu, strzępki przypadkowych odezwań, oderwane pojedyncze słowa,
ale najwyraźniej miejsce amatorskiej „szesnastki” zajęła „cyfra”, która
pozwala utrwalić wszystko i każdemu.
Zmieniła się też ulica. Zakaz wjazdu informuje, że wycofano ruch sa-
mochodowy, przekształcając jezdnię w śródmiejski deptak. Zlikwido-
wano tory i pasy, uprzednio wykreślające szarą perspektywę ulicy. Jest
piękny, letni dzień. W słońcu przyjemnie i świeżo prezentują się fasady
kamienic. Jest nowa nawierzchnia, są nieobecne przedtem reklamy,
kolorowy słup ogłoszeniowy, jakieś barwne stelaże, w poprzek ulicy
wisi baner. W głębi widać restauracyjny ogródek. Nowością są też rik-
sze, dość liczne, wyraźnie znajdujące klientów, oczywiście zdobne re-
klamowymi napisami. Sporo rowerzystów, trochę pieszych. Opalone
dziewczyny. Samochody, w szerokiej gamie marek i kolorów, widzimy
tylko, gdy z konieczności skręcają na boki lub mijają przecznicę. W pew-
nym momencie, tuż przed kamerą, powoli zawraca biała furgonetka
z napisem „Parcel logistic express”. Słychać zirytowaną kobietę w oliw-
kowym oplu corsa: „Trzeba tu postawić zakaz wjazdu, jak tu się można
zmieścić...” Jesteśmy zatem w dzisiejszym mieście.
Film czwarty, ostatni: powtórzony manewr z filmu drugiego. Patrzymy
w przeciwną stronę ulicy. Tym razem pod słońce, silny kontrast świa-
tłocieniowy ogranicza widzenie. W zalanej blaskiem przestrzeni prze-
mieszczają się ciemne ludzkie sylwetki, rzucające mocne cienie. Ośle-
piająco rozbłyskają szyby samochodów. Później w trakcie filmowania
słońce się przesuwa, już tak nie razi, wszystko staje się lepiej widoczne.
Kamienice, riksze, ludzie, rowery. Koło kamery przechodzi potężny
zamiatacz - Murzyn w pomarańczowej, odblaskowej kamizelce. Policja
jedzie volkswagenem. Tak, rzecz dzieje się współcześnie.
A zatem minęły lata i wiele się zmieniło. W wyglądzie ludzi, w wyglądzie
miasta. W technicznych możliwościach rejestracji obrazu i dźwięku.
Lecz w filmie nie zmieniło się jedno: nadal pośrodku ulicy stoi dziwny,
szumu, strzępki przypadkowych odezwań, oderwane pojedyncze słowa,
ale najwyraźniej miejsce amatorskiej „szesnastki” zajęła „cyfra”, która
pozwala utrwalić wszystko i każdemu.
Zmieniła się też ulica. Zakaz wjazdu informuje, że wycofano ruch sa-
mochodowy, przekształcając jezdnię w śródmiejski deptak. Zlikwido-
wano tory i pasy, uprzednio wykreślające szarą perspektywę ulicy. Jest
piękny, letni dzień. W słońcu przyjemnie i świeżo prezentują się fasady
kamienic. Jest nowa nawierzchnia, są nieobecne przedtem reklamy,
kolorowy słup ogłoszeniowy, jakieś barwne stelaże, w poprzek ulicy
wisi baner. W głębi widać restauracyjny ogródek. Nowością są też rik-
sze, dość liczne, wyraźnie znajdujące klientów, oczywiście zdobne re-
klamowymi napisami. Sporo rowerzystów, trochę pieszych. Opalone
dziewczyny. Samochody, w szerokiej gamie marek i kolorów, widzimy
tylko, gdy z konieczności skręcają na boki lub mijają przecznicę. W pew-
nym momencie, tuż przed kamerą, powoli zawraca biała furgonetka
z napisem „Parcel logistic express”. Słychać zirytowaną kobietę w oliw-
kowym oplu corsa: „Trzeba tu postawić zakaz wjazdu, jak tu się można
zmieścić...” Jesteśmy zatem w dzisiejszym mieście.
Film czwarty, ostatni: powtórzony manewr z filmu drugiego. Patrzymy
w przeciwną stronę ulicy. Tym razem pod słońce, silny kontrast świa-
tłocieniowy ogranicza widzenie. W zalanej blaskiem przestrzeni prze-
mieszczają się ciemne ludzkie sylwetki, rzucające mocne cienie. Ośle-
piająco rozbłyskają szyby samochodów. Później w trakcie filmowania
słońce się przesuwa, już tak nie razi, wszystko staje się lepiej widoczne.
Kamienice, riksze, ludzie, rowery. Koło kamery przechodzi potężny
zamiatacz - Murzyn w pomarańczowej, odblaskowej kamizelce. Policja
jedzie volkswagenem. Tak, rzecz dzieje się współcześnie.
A zatem minęły lata i wiele się zmieniło. W wyglądzie ludzi, w wyglądzie
miasta. W technicznych możliwościach rejestracji obrazu i dźwięku.
Lecz w filmie nie zmieniło się jedno: nadal pośrodku ulicy stoi dziwny,