DOI Artikel:
Purc-Stępniak, Beata: Obrazy wnętrz kościelnych w galerii malarstwa niderlandzkiego Muzeum Narodowego w Gdańsku
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.28100#0256
Beata Purc-
-Stępniak
23. Cornelis de Man,
przypisywany, Stary
kościół w Delft, Orleans,
Musee des Beaux-Arts,
wg: W. A. Liedtke,
Architectural Painting in
Delft..., ii. 105
vanitas (klepsydra, czaszka). Odróżnia to tym samym obraz namalowany w por-
trecie od rzeczywistości. Podobnie uczynił w swoim autoportrecie David Bailly
w 1651 r., umieszczając z prawej strony udrapowaną kotarę, a z przodu spada-
jącą ze stołu kartę i rozwinięty pergamin namalowane w typie trompe-loeilu6.
Odnajdujemy tu to samo przesłanie dotyczące statusu zawodu, jakie przekazał
Velazquez117 i Vermeer w swoich obrazach pracowni malarskich Ars longa vita
brevisn8. Najciekawszym z przykładów jest jednak Rembrandta Święta rodzina
z zasłonę (Kassel, Staatliche Kunstsammlungen, 1646) (ił. 22). Tu została rów-
nież namalowana rzucająca cień żerdź, na której wisi zasłona, i ramy samego
obrazu, co nie tylko podniosło walor dzieła, ale też uczyniło go przedmiotem
takim samym jak martwa natura119. Wyobrażenie podkreśla wartość obrazu jako
takiego, a nie iluzjonistyczną moc malarstwa120. Malowidło to Rembradt uczynił
116 David Bailly, Autoportret z symbolami vanitas, 1651, Leiden, Stedelijk Museum De Lakenhal.
117 Diego Velazquez, Las Meninas, 1656, Madrid, Museo del Prado.
118 Vermerr and the Delft School..., s. 394-398.
119 A. Prater, Rembrands Stilleben, „Pantheon”, LIV, 1996, s. 62-76.
i2° por tap2e terminy inganno i disinganno występujące we włoskiej teorii sztuki, w której
właśnie chodziło o uwolnienie się obserwatora od rozczarowania w sensie estetycznym, od ir-
racjonalności; ibidem, s. 70.
250
-Stępniak
23. Cornelis de Man,
przypisywany, Stary
kościół w Delft, Orleans,
Musee des Beaux-Arts,
wg: W. A. Liedtke,
Architectural Painting in
Delft..., ii. 105
vanitas (klepsydra, czaszka). Odróżnia to tym samym obraz namalowany w por-
trecie od rzeczywistości. Podobnie uczynił w swoim autoportrecie David Bailly
w 1651 r., umieszczając z prawej strony udrapowaną kotarę, a z przodu spada-
jącą ze stołu kartę i rozwinięty pergamin namalowane w typie trompe-loeilu6.
Odnajdujemy tu to samo przesłanie dotyczące statusu zawodu, jakie przekazał
Velazquez117 i Vermeer w swoich obrazach pracowni malarskich Ars longa vita
brevisn8. Najciekawszym z przykładów jest jednak Rembrandta Święta rodzina
z zasłonę (Kassel, Staatliche Kunstsammlungen, 1646) (ił. 22). Tu została rów-
nież namalowana rzucająca cień żerdź, na której wisi zasłona, i ramy samego
obrazu, co nie tylko podniosło walor dzieła, ale też uczyniło go przedmiotem
takim samym jak martwa natura119. Wyobrażenie podkreśla wartość obrazu jako
takiego, a nie iluzjonistyczną moc malarstwa120. Malowidło to Rembradt uczynił
116 David Bailly, Autoportret z symbolami vanitas, 1651, Leiden, Stedelijk Museum De Lakenhal.
117 Diego Velazquez, Las Meninas, 1656, Madrid, Museo del Prado.
118 Vermerr and the Delft School..., s. 394-398.
119 A. Prater, Rembrands Stilleben, „Pantheon”, LIV, 1996, s. 62-76.
i2° por tap2e terminy inganno i disinganno występujące we włoskiej teorii sztuki, w której
właśnie chodziło o uwolnienie się obserwatora od rozczarowania w sensie estetycznym, od ir-
racjonalności; ibidem, s. 70.
250