DOI Artikel:
Gomulanka, Stanisława: O nieznanej Hodegetrii z regionu jasielskiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27407#0150
146
MATERIAŁY
Owe specyficzne odmienności, nieporównywalne z innymi obiektami, zauważyć
można w obrazie sławęcińskim. Twarz Maryi, mimo że utrzymana w obowiązującym
kanonie, zdradza pewne indywidualne cechy przez wyjątkowe wysubtelnienie, miękkość
rysów i niema) jubilerską precyzję potraktowania szczegółów. Również szyja Maryi
ukazana została nieco odmiennie. Zwężając się ku nasadzie ramion, nadaje całej postaci
wręcz filigranowej kruchości. Uwagę zwracają także dłonie Maryi, z których prawa,
niezwykle wysmuklona, posiada nietypowy układ palców z odwiniętym łukowato ku
górze kciukiem. Pewne odmienności zauważalne są również w postaci Dzieciątka. Jego
lewa stopa, zazwyczaj widoczna do połowy w anałogicznych przedstawieniach, tutaj
ukazuje tylko wydłużone palce. Głowa Jezusa o równie subtelnych co Maryja rysach
twarzy, przegięta jest bardziej ku górze niż w innych znanych przykładach. Natomiast
złoty ornament pokrywający sukienkę Dzieciątka wydaje się być bardzo zbliżony do
motywów zdobiących sukienkę Jezusa na obrazie w Modlnicy^, z tą tylko różnicą, że
wzór granatu na sukience w Sławęcinie ukazany jest w układzie poziomym, natomiast
na sukience w Modlnicy w pionowym.
Wszystkie te podobieństwa i odmienności oraz wysoki poziom artystyczny obrazu
w Sławęcinie pozwalają sądzić, że wykonał go około połowy XV wieku, zapewne w
latach 1450-1460, zdolny i wrażliwy artysta, nie tylko biegły technicznie, ale przede
wszystkim znający dobrze temat, który do ugruntowanego już kanonu wyobrażenia
Hodegetrii wprowadził w obrazie Madonny sławęcińskiej swe własne indywidualne
cechy.
Obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem w Sławęcinie należy do stale powiększającego
się zespołu odkrywanych wizerunków Hodegetrii polskich, będących wyrazem po-
wszechnego w średniowieczu i niezwykle żywego kultu maryjnego.
^ Por. M. Kornecki, .SzfnlM jałra/na, Kraków 1993, s. 24, il. 14.
MATERIAŁY
Owe specyficzne odmienności, nieporównywalne z innymi obiektami, zauważyć
można w obrazie sławęcińskim. Twarz Maryi, mimo że utrzymana w obowiązującym
kanonie, zdradza pewne indywidualne cechy przez wyjątkowe wysubtelnienie, miękkość
rysów i niema) jubilerską precyzję potraktowania szczegółów. Również szyja Maryi
ukazana została nieco odmiennie. Zwężając się ku nasadzie ramion, nadaje całej postaci
wręcz filigranowej kruchości. Uwagę zwracają także dłonie Maryi, z których prawa,
niezwykle wysmuklona, posiada nietypowy układ palców z odwiniętym łukowato ku
górze kciukiem. Pewne odmienności zauważalne są również w postaci Dzieciątka. Jego
lewa stopa, zazwyczaj widoczna do połowy w anałogicznych przedstawieniach, tutaj
ukazuje tylko wydłużone palce. Głowa Jezusa o równie subtelnych co Maryja rysach
twarzy, przegięta jest bardziej ku górze niż w innych znanych przykładach. Natomiast
złoty ornament pokrywający sukienkę Dzieciątka wydaje się być bardzo zbliżony do
motywów zdobiących sukienkę Jezusa na obrazie w Modlnicy^, z tą tylko różnicą, że
wzór granatu na sukience w Sławęcinie ukazany jest w układzie poziomym, natomiast
na sukience w Modlnicy w pionowym.
Wszystkie te podobieństwa i odmienności oraz wysoki poziom artystyczny obrazu
w Sławęcinie pozwalają sądzić, że wykonał go około połowy XV wieku, zapewne w
latach 1450-1460, zdolny i wrażliwy artysta, nie tylko biegły technicznie, ale przede
wszystkim znający dobrze temat, który do ugruntowanego już kanonu wyobrażenia
Hodegetrii wprowadził w obrazie Madonny sławęcińskiej swe własne indywidualne
cechy.
Obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem w Sławęcinie należy do stale powiększającego
się zespołu odkrywanych wizerunków Hodegetrii polskich, będących wyrazem po-
wszechnego w średniowieczu i niezwykle żywego kultu maryjnego.
^ Por. M. Kornecki, .SzfnlM jałra/na, Kraków 1993, s. 24, il. 14.