DOI issue:
II. Z dziejów malarstwa
DOI article:Karpowicz, Mariusz: Malowidła Gabinetu "al fresco" w Wilanowie: [Rozważania nad autorstwem]
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.13395#0240
232
13. Marcin Altomonte, Luna i Endymion, Dolny Belweder, Wiedeń
(Jak wiadomo, sala drugiego piętra nadbudowana została w r. 1692. Zapewne miała jakieś dekoracje
już za Jana III. Za Sieniawskiej, w 1742 г., z powodu zacieków z dziurawego dachu Rossi malował na
ścianach nową dekorację lub poprawiał starą11).
O tym, że cztery figury sali drugiego piętra zachowały jeszcze swą pierwotną, siedemnastowieczną
kompozycję, świadczy również ich ikonografia. Zestaw treści, jakie reprezentują, całkowicie wynikający
z programu i uzupełniający program ideowy pałacu, mógł być zaprojektowany tylko na zlecenie
Sobieskiego, a nigdy Sieniawskiej12.
W każdym razie pod względem kompozycyjnym i rysunkowym figury te zbliżają się bardzo do
malowideł Gabinetu. Niestety, wobec stanu zachowania dekoracji drugiego piętra nic bardziej katego-
rycznego o związkach z Gabinetem nie da się powiedzieć.
Malowidła Gabinetu musiały powstać w latach 1684—'1692 (decydują o tym względy ikonogra-
ficzne). W tym czasie na usługach króla pozostawali w pierwszym rzędzie trzej malarze: Marcin Alto-
monte, Michał Anioł Palloni i Jerzy Eleuter Siemiginowski. Początkowo wydawało mi się, że trzeba
będzie uznać za autora Altomontego. Dwie poszlaki wiodły w tym kierunku: w szkicowniku z Melk
znajdują się dwa rysunki—• studium główek puttów i projekt kominka13. Oba szkice są dość bliskie
11 P. Bohdziewicz, Korespondencja artystyczna Elżbiety Sieniawskiej z lat 1700—1729 w zbiorach Czartoryskich w Kra-
kowie, Lublin 1964, s. 64 i n.
12 "Wynika to z analizy treści ideowych pałacu wilanowskiego, której dokonałem w ramach większej pracy o antykizacji
i klasycyzacji w czasach Sobieskiego.
13 Karta 45 i 71. M. Karpowicz, Polskie itinerarium Marcina Altomontego, [w:] Rocznik Historii Sztuki, t. 6, 1966. - -
13. Marcin Altomonte, Luna i Endymion, Dolny Belweder, Wiedeń
(Jak wiadomo, sala drugiego piętra nadbudowana została w r. 1692. Zapewne miała jakieś dekoracje
już za Jana III. Za Sieniawskiej, w 1742 г., z powodu zacieków z dziurawego dachu Rossi malował na
ścianach nową dekorację lub poprawiał starą11).
O tym, że cztery figury sali drugiego piętra zachowały jeszcze swą pierwotną, siedemnastowieczną
kompozycję, świadczy również ich ikonografia. Zestaw treści, jakie reprezentują, całkowicie wynikający
z programu i uzupełniający program ideowy pałacu, mógł być zaprojektowany tylko na zlecenie
Sobieskiego, a nigdy Sieniawskiej12.
W każdym razie pod względem kompozycyjnym i rysunkowym figury te zbliżają się bardzo do
malowideł Gabinetu. Niestety, wobec stanu zachowania dekoracji drugiego piętra nic bardziej katego-
rycznego o związkach z Gabinetem nie da się powiedzieć.
Malowidła Gabinetu musiały powstać w latach 1684—'1692 (decydują o tym względy ikonogra-
ficzne). W tym czasie na usługach króla pozostawali w pierwszym rzędzie trzej malarze: Marcin Alto-
monte, Michał Anioł Palloni i Jerzy Eleuter Siemiginowski. Początkowo wydawało mi się, że trzeba
będzie uznać za autora Altomontego. Dwie poszlaki wiodły w tym kierunku: w szkicowniku z Melk
znajdują się dwa rysunki—• studium główek puttów i projekt kominka13. Oba szkice są dość bliskie
11 P. Bohdziewicz, Korespondencja artystyczna Elżbiety Sieniawskiej z lat 1700—1729 w zbiorach Czartoryskich w Kra-
kowie, Lublin 1964, s. 64 i n.
12 "Wynika to z analizy treści ideowych pałacu wilanowskiego, której dokonałem w ramach większej pracy o antykizacji
i klasycyzacji w czasach Sobieskiego.
13 Karta 45 i 71. M. Karpowicz, Polskie itinerarium Marcina Altomontego, [w:] Rocznik Historii Sztuki, t. 6, 1966. - -