Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (28.1984)

Orientacja budowli zbliżona jest do kierunków kardynalnych (z odchyleniami od kilku do
kilkunastu stopni).

Wejście do budynku znajduje się zawsze we wschodniej ścianie. Pierwsze pomieszczenie od
wejścia, najczęściej dwudzielne (nr 1 i 2) — podział zaznaczony szeroką arkadą wspartą na
przyściennych filarach — miało zapewne charakter ogólnie dostępnego westybulu. Drzwi prze-
ciwległe do głównego wejścia prowadzą krótkim korytarzem (nr 3) do zamkniętej części eremu-
monasteru9, składającego się z oratorium (nr 4) połączonego z dwiema celami (nr 5 i 6), przy
czym jedna z nich posiada mały aneks (nr 5a) o charakterze schowka. Drzwi w południowej
ścianie dwudzielnego westybulu wiodą do drugiej części budynku, zawierającej pomieszczenia
gospodarcze — nr 7 (magazyn, spiżarnia) i nr 8 (kuchnia) oraz jedno pomieszczenie mieszkalne
(nr 9) wraz z aneksem (nr 9a).

Wstępna interpretacja, w oparciu o źródła pisane, prowadzi do wniosku, że budynek był
przeznaczony dla dwóch mieszkańców: mnicha-mistrza (zwanego w tekstach „Starcem" lub

9 Terminologia stosowana w archeologii koptyjskiej dla różnych pomieszczeń klasztornych nie jest jeszcze
w pełni ustalona; nazwa „monaster" nie jest adekwatna wobec eremów, a z kolei termin „erem" niezupełnie przy-
staje do rozbudowanych zespołów monastycznych; w dyskusjach i roboczych opisach ubiegłego sezonu przyjęto
określenie „habitation monastiąue"; podobne trudności występują wobec nazw innych pomieszczeń.

488