Studia Waweliana (1.1992)

15. Zewnętrzny południowo-wschodni narożnik przyziemia wieży
Zegarowej, część dolna (fot. S. Michta)

i schody w grubości muru. Równocześnie w połu-
dniowo-zachodnim narożniku parteru wystawiono
ceglany kominek, niezbędny w czasie długich posie-
dzeń kapituły25.

Koncepcja zagospodarowania wnętrz zmieniła
się za czasów Zbigniewa Oleśnickiego. Na miejscu
stropu osadzono sklepienie, nie naruszając istniejące-
go kominka, którego przewód kominowy wyprowa-
dzono przez pachę na piętro. Skorupa sklepienia
wdarła się w górną strefę na tyle, że straciła znaczenie
prawie ukończona wnęka z sedilium. Wiele przema-
wia za twierdzeniem, że dopiero wtedy skończono
zakładać kamienną okładzinę zewnętrzną elewacji
zachodniej i południowej. Gdyby pochodziła ona
w całości z pierwszej fazy prac, gzyms koronujący
biegłby na pełnej wysokości drugiej kondygnacji. Po
przerwie zapewne dodano też dwie skrajne arkadki
i meandrycznie zawinięty gzyms w elewacji połu-

16. Zewnętrzny południowo-wschodni narożnik przyziemia wieży
Zegarowej, część górna (fot. S. Michta)

dniowej. Po rezygnacji z korytarza we wschodnim
murze wieży, przestrzeń nad sklepieniem pozostawała
niedostępna, przebito więc wtórne przejście ze scho-
dów biegnących we wprowadzonej do nawy kościoła
części wieży i oblicowano drugie okno w ścianie
zachodniej. Schody w południowym murze wieży
prowadzić miały pierwotnie na strych, gdzie umiesz-
czono miechy organów i dalej na chórek z pozyty-
wem zawieszony na kroksztynach, nad arkadami
nawy głównej26 (fig. 19).

Wyraźne zaakcentowanie prawej strony w kom-
pozycji elewacji południowej wynikało, jak się wyda-
je, z chęci podkreślenia znaczenia arkady przylegają-
cej od wschodu do wieży. Ukośne przypory, pomimo

25 KZSP, IV, 1, s. 102.

26 Por. przyp. 21.

17