DOI Artikel:
Skowron, Ryszard: Restauracja i urządzenie zamku wawelskiego na przyjazd króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w roku 1787
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19899#0076
3. Rzut poziomy pierwszego piętra zamku na Wawelu, 1786/87 (Biblioteka Jagiellońska IR 1784)
Należy tu wspomnieć o kilku zmianach architek-
tonicznych zamku, które przetrwały do konserwacji
Zagmunta Hendla i Adolfa Szyszko-Bohusza, a na-
wet do czasów współczesnych.
W literaturze przedmiotu z wizytą Stanisława
Augusta wiąże się przebudowę sali zwanej Merlinie-
go, w której strop podparty jest dzisiaj czterema
marmurowymi kolumnami toskańskimi (pierwotnie
były drewniane). Kolumny drewniane wprowadzono
w celu zabezpieczenia stropu sali, nad którą znaj-
dowała się sala Senatorska jeszcze przed planowa-
nym przyjazdem króla na Wawel, w trakcie jakichś
prac zabezpieczających po konfederacji barskiej. Wy-
raźnie mówi o tym Raport..., w którym czytamy:
„Bezpieczeństwo pokojów wszystkich tego piętra
[drugiego — RS] jest bardzo pewne, albowiem wszy-
stkie leżą na mocnych sklepieniach [...] Podłoga sali
27 Patrz Aneks I.
28 Inwentarz [...] 1787 [w:] Wawel, II, s. 746.
29 Istotnym zagadnieniem związanym z salą Srebrną jest
nr 2 [Senatorskiej — RS] jest ubezpieczona spodem
czterema mocnymi kolumnami, dla oddalenia jednak
wszelkiej troskliwości będzie jeszcze drugiemi cztere-
ma podstęplowana [sic!]. Tak jak podczas balów [...]
w Zamku Warszawskim"27. Potwierdzenie tego znaj-
dujemy w Inwentarzu... z 1787 roku już po wykona-
niu prac. Mowa jest w nim, że w tym pokoju „kolumn
drewnianych z piastrami murowanymi czteroma"28.
Sala Merliniego jest jedyną komnatą na zamku, która
nosi cechy klasycystyczne, ale trudno mówić tu
o konkretnej i zaplanowanej przebudowie w tym
stylu, tym bardziej, że nie pełniła ona żadnych istot-
nych funkcji podczas wizyty króla. Nazwa związana
z architektem królewskim jest wtórna i bardziej
prawidłowe jest używanie nazwy sala Sreber lub
też przyjętego już w literaturze określenia sala
Srebrna29.
udział Merliniego w restauracji zamku w roku 1787. Tatar-
kiewicz, Wiadomości..., s. 393, tegoż, Dominik Merlini, Warszawa
1955, s. 15, 164; J. Lepiarczyk, Działalność architektoniczna
74
Należy tu wspomnieć o kilku zmianach architek-
tonicznych zamku, które przetrwały do konserwacji
Zagmunta Hendla i Adolfa Szyszko-Bohusza, a na-
wet do czasów współczesnych.
W literaturze przedmiotu z wizytą Stanisława
Augusta wiąże się przebudowę sali zwanej Merlinie-
go, w której strop podparty jest dzisiaj czterema
marmurowymi kolumnami toskańskimi (pierwotnie
były drewniane). Kolumny drewniane wprowadzono
w celu zabezpieczenia stropu sali, nad którą znaj-
dowała się sala Senatorska jeszcze przed planowa-
nym przyjazdem króla na Wawel, w trakcie jakichś
prac zabezpieczających po konfederacji barskiej. Wy-
raźnie mówi o tym Raport..., w którym czytamy:
„Bezpieczeństwo pokojów wszystkich tego piętra
[drugiego — RS] jest bardzo pewne, albowiem wszy-
stkie leżą na mocnych sklepieniach [...] Podłoga sali
27 Patrz Aneks I.
28 Inwentarz [...] 1787 [w:] Wawel, II, s. 746.
29 Istotnym zagadnieniem związanym z salą Srebrną jest
nr 2 [Senatorskiej — RS] jest ubezpieczona spodem
czterema mocnymi kolumnami, dla oddalenia jednak
wszelkiej troskliwości będzie jeszcze drugiemi cztere-
ma podstęplowana [sic!]. Tak jak podczas balów [...]
w Zamku Warszawskim"27. Potwierdzenie tego znaj-
dujemy w Inwentarzu... z 1787 roku już po wykona-
niu prac. Mowa jest w nim, że w tym pokoju „kolumn
drewnianych z piastrami murowanymi czteroma"28.
Sala Merliniego jest jedyną komnatą na zamku, która
nosi cechy klasycystyczne, ale trudno mówić tu
o konkretnej i zaplanowanej przebudowie w tym
stylu, tym bardziej, że nie pełniła ona żadnych istot-
nych funkcji podczas wizyty króla. Nazwa związana
z architektem królewskim jest wtórna i bardziej
prawidłowe jest używanie nazwy sala Sreber lub
też przyjętego już w literaturze określenia sala
Srebrna29.
udział Merliniego w restauracji zamku w roku 1787. Tatar-
kiewicz, Wiadomości..., s. 393, tegoż, Dominik Merlini, Warszawa
1955, s. 15, 164; J. Lepiarczyk, Działalność architektoniczna
74