Studia Waweliana (1.1992)

1683"). Z ramienia własnej instytucji sprawował również
merytoryczny nadzór nad konserwacją obiektów zabyt-
kowych w katedrze wawelskiej (kilka kaplic z wyposaże-
niem, nagrobki królewskie — Łokietka, Jagiełły, Włady-
sława Warneńczyka, Sobieskiego) oraz w obrębie zamku
królewskiego (część kamieniarki dziedzińca arkadowego,
klatka schodowa Senatorska), a także kierował konserwa-
qą fryzu ściennego na krużgankach.

Bardziej prywatną (choć uprawianą profesjonalnie)
sferą działalności Jana Błyskosza była twórczość malarska.
Wykonał wiele kopii obrazów, m.in. Matki Boskiej Czę-
stochowskiej (kościół Św. Antoniego w Łodzi), Ecce Homo
(Dom Polski im. Jana Pawła II w Rzymie, katedra na
Wawelu, kościół w Łomazach), Józefa Szermentowskiego
(Muzeum w Sandomierzu). Jego własne kompozycje to
portrety (Jana Pawła II w kościele w Kamiannej), obrazy
religijne (m.in wizerunki Madonny z Dzieciątkiem) oraz
— najczęściej — pejzaże, zwłaszcza architektoniczne (w tym
widoki Wawelu). Wystawiał swe prace w kraju (Kraków)
i za granicą (Dortmund, Norymberga); niektóre z nich
zakupiły polskie muzea i inne instytucje państwowe, a także

zagraniczni kolekcjonerzy. Należał do Związku Polskich
Artystów Plastyków.

Przez ostatnie 11 lat Jan Błyskosz mieszkał z żoną
Barbarą, z d. Stusik, i synem Rafałem (ur. w r. 1975) na
Wawelu. Rodzinę traktował z dużą troską i poczuciem
odpowiedzialności. Niezwykle uczciwy, posiadał silny cha-
rakter, który ujawniał się wyraźnie dopiero w sytuacjach
trudnych. Na codzień był pogodny, życzliwie nastawiony
do otoczenia, nie narzucał innym swej woli i poglądów, był
gotowy do rozsądnych kompromisów. Dramatyczne przejś-
cia życiowe z czasów wczesnej młodości nie uczyniły zeń
człowieka zgorzkniałego; z czasem wpłynęły na przyjęcie
przez niego kameralnego modelu życia i dobrze pojętej
pragmatycznej postawy. Był głębokim patriotą, czego do-
wiódł własnym życiem, nie zabiegał jednak o nimb męczen-
nika i bohatera. Unieważnienie wyroku sądowego z roku
1952 nastąpiło dopiero kilka dni po jego śmierci, 12
czerwca 1992 roku. Przez odejście Jana Błyskosza muzeum
wawelskie poniosło wielką stratę. Nieodżałowany Kolega
pozostanie na zawsze w naszej pamięci.

Kazimierz Kuczman

116