DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.37609#0009
Przedmowa
Książka ta, owoc prąci; wielu ludzi, potwierdza i podejmuje treść słów Ojca Świętego Jana Pawła II
zawartych w liście „Jubileusz Opactwa Tynieckiego”: „Tyniec zapisał wspaniałe karty w dziejach Kościoła
w Polsce, a także w dziejach kultury polskiej. Uroczystości jubileuszowe przypominają nam, iż trzeba to
wielkie dziedzictwo duchowe ciągle na nowo przyjmować z poczuciem odpowiedzialności i wdzięczności
wobec Boga, który jest Dawcą wszelkiego dobra”.
Gdy my, mnisi benedyktyńskiego Opactwa ŚŚ. Apostołów Piotra i Pawła, pytaliśmy o sens nawiązania
do najstarszej daty w naszej tynieckiej tradycji - roku 1044-o sens obchodzenia rocznicy 950-lecia począt-
ków Opactwa, wówczas nie przewidywaliśmy, nawet w najśmielszych porywach myśli ani takich słów Papie-
ża, ani powstania takiej książki.
Katalog i odpowiadająca mu wystawa potwierdza podstawowy wymóg człowieczeństwa, o którym pi-
sze Ojciec Święty w swym liście: „by chronić dobro”. Dobro dane i zadane człowiekowi staje się treścią jego
świadomej pracy i przekazu. Powstają dobra kultury duchowej i materialnej. Chroniąc dobro, tworząc kulturę,
przekazując jej dorobek, tworzy się dziedzictwo. I chociaż w nurcie czasu są i siły niszczące, rozpraszające
dziedzictwo, przecież od dziedziców zależy czy dobra kultury ocalą, pomnożą i przekażą następnym pokole-
niom.
Nasze pokolenie mnichów tynieckich stanęło wobec pytania o nasze odniesienie do przeszłości, do
minionego czasu Opactwa.
Odpowiedź, którą odnajdujemy w słowach listu Papieża, w wystawie wawelskiej i jej katalogu, budzi
poczucie odpowiedzialności i wdzięczności wobec Boga i tych, którzy przezeń obdarzeni współdziałali z Dawcą
wszelkiego dobra, tworząc dobra kultury w kręgu Opactwa Tynieckiego. Przypomina też o tych, którzy po
jego kasacie ocalili rozproszone w burzach historii okruchy dorobku stuleci.
W 950 roku od zarania mniszej obecności na tynieckiej skale, w 55 roku odnowy życia monastycznego
i 25 roku przywrócenia tytułu opactwa spotkaliśmy ludzi, którzy podjęli wielką pracę udostępnienia ocalo-
nego tynieckiego dziedzictwa. W wyniszczonej, ale przecież wolnej ojczyźnie doświadczyliśmy wielkiej twór-
czej troski wybitnych Polaków i reprezentowanych przez nich instytucji o ochronę tego dziedzictwa, o którym
przypomina nam Papież. Pragnę w imieniu naszego Opactwa im wszystkim wyrazić wielką wdzięczność
i szacunek.
Chcę wyrazić wdzięczność Ks. Biskupowi Józefowi Życińskiemu za zgodę na udostępnienie wszystkich
zabytków, które po kasacie Opactwa znalazły ocalenie w granicach diecezji tarnowskiej. Na jego ręce skła-
dam podziękę wszystkim jego Poprzednikom, Biskupom tarnowskim i ich współpracownikom, którzy w za-
męcie historii przechowali i ochronili te bezcenne zabytki. Bóg tylko wie, jak wielkie są ich zasługi.
Dziękuję Ks. Prałatowi Kazimierzowi Kosowi, proboszczowi katedry tarnowskiej za ogromną życzli-
wość i trud włożony w przygotowanie zabytków do wystawy.
Książka ta, owoc prąci; wielu ludzi, potwierdza i podejmuje treść słów Ojca Świętego Jana Pawła II
zawartych w liście „Jubileusz Opactwa Tynieckiego”: „Tyniec zapisał wspaniałe karty w dziejach Kościoła
w Polsce, a także w dziejach kultury polskiej. Uroczystości jubileuszowe przypominają nam, iż trzeba to
wielkie dziedzictwo duchowe ciągle na nowo przyjmować z poczuciem odpowiedzialności i wdzięczności
wobec Boga, który jest Dawcą wszelkiego dobra”.
Gdy my, mnisi benedyktyńskiego Opactwa ŚŚ. Apostołów Piotra i Pawła, pytaliśmy o sens nawiązania
do najstarszej daty w naszej tynieckiej tradycji - roku 1044-o sens obchodzenia rocznicy 950-lecia począt-
ków Opactwa, wówczas nie przewidywaliśmy, nawet w najśmielszych porywach myśli ani takich słów Papie-
ża, ani powstania takiej książki.
Katalog i odpowiadająca mu wystawa potwierdza podstawowy wymóg człowieczeństwa, o którym pi-
sze Ojciec Święty w swym liście: „by chronić dobro”. Dobro dane i zadane człowiekowi staje się treścią jego
świadomej pracy i przekazu. Powstają dobra kultury duchowej i materialnej. Chroniąc dobro, tworząc kulturę,
przekazując jej dorobek, tworzy się dziedzictwo. I chociaż w nurcie czasu są i siły niszczące, rozpraszające
dziedzictwo, przecież od dziedziców zależy czy dobra kultury ocalą, pomnożą i przekażą następnym pokole-
niom.
Nasze pokolenie mnichów tynieckich stanęło wobec pytania o nasze odniesienie do przeszłości, do
minionego czasu Opactwa.
Odpowiedź, którą odnajdujemy w słowach listu Papieża, w wystawie wawelskiej i jej katalogu, budzi
poczucie odpowiedzialności i wdzięczności wobec Boga i tych, którzy przezeń obdarzeni współdziałali z Dawcą
wszelkiego dobra, tworząc dobra kultury w kręgu Opactwa Tynieckiego. Przypomina też o tych, którzy po
jego kasacie ocalili rozproszone w burzach historii okruchy dorobku stuleci.
W 950 roku od zarania mniszej obecności na tynieckiej skale, w 55 roku odnowy życia monastycznego
i 25 roku przywrócenia tytułu opactwa spotkaliśmy ludzi, którzy podjęli wielką pracę udostępnienia ocalo-
nego tynieckiego dziedzictwa. W wyniszczonej, ale przecież wolnej ojczyźnie doświadczyliśmy wielkiej twór-
czej troski wybitnych Polaków i reprezentowanych przez nich instytucji o ochronę tego dziedzictwa, o którym
przypomina nam Papież. Pragnę w imieniu naszego Opactwa im wszystkim wyrazić wielką wdzięczność
i szacunek.
Chcę wyrazić wdzięczność Ks. Biskupowi Józefowi Życińskiemu za zgodę na udostępnienie wszystkich
zabytków, które po kasacie Opactwa znalazły ocalenie w granicach diecezji tarnowskiej. Na jego ręce skła-
dam podziękę wszystkim jego Poprzednikom, Biskupom tarnowskim i ich współpracownikom, którzy w za-
męcie historii przechowali i ochronili te bezcenne zabytki. Bóg tylko wie, jak wielkie są ich zasługi.
Dziękuję Ks. Prałatowi Kazimierzowi Kosowi, proboszczowi katedry tarnowskiej za ogromną życzli-
wość i trud włożony w przygotowanie zabytków do wystawy.