Badische Kunst: Jahrbuch d. Vereinigung Heimatliche Kunstpflege, Karlsruhe (1.1903)

ALEMANNISCHE GEDICHTE.
Von
OTTO RAUPP.
Schnee.
O weh, das git im Herbst e Buff1 —;
Der Blaue het e wissi Chappen uf!
Er denkt: „I bi en alte Ma,
Wo nümme wit meh springe cha.
Drum bruuch i au kei grüene Huet:
E wissi Chappe stoht mer guet!“
Das gib i zue, ’s isch weger wohr,
Doch chunnts mer eineweg so vor,
Die grüeni sei viil schöner gsi.
Hesch si denn nümme? Isch si hi?
Hesch öbbe2 Händel übercho
Und het der Sturm sie mit em gno?
I glaub emol — ’s wird scho so sii!
Was bringt eim ’s Leben anders ii?
Im Früehlig meint me Wunder was,
Man unterstoht si seil un das.
’s lit alles do im goldne Glanz,
D’Welt isch e schöne, grüene Chranz,
Un d’Blüemli blüeihje, ’s isch e Pracht,
As wär si extra für ein gmacht.
Demo —, de weisch wie’s witer goht —:
Der Summer chunnt un Champf un Not,
Am Himmel zieht mengg3 Wetter uf
Un ’s stürmt un haglet druf un druf.
O je, wie sieht di Chranz do uus!
Verzuust, vermöblet+, ’s isch e Gruus,
’s isch chuum en einzig Blatt meh dra,
Un du — — he nei, was chunnt di a?
Wahrhaft, de hesch enanderno,
Ne wissi Chappen über cho!
Ja, bschau di numme, wie de witt —:
Die nimmsch zuem letzte Wandre mit!
1 Stoss. 2 etwa. 3 manches. 4 zerschlagen. — ie immer
als i-e zu lesen.

90