Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (15.1953)

MISCELLANEA
MARIAN MORELOWSKI

UDZIAŁ POLSKI W WYSTAWIE
Zespół czołowych belgijskich historyków sztuki,
specjalizujących się w badaniu średniowiecznej sztuki
znad brzegów Mozy oraz późniejszej, kwitnącej w kra-
ju leodyjskim, zorganizował w r. 1951 wielką wystawę,
pierwszą o tak rozległej skali. Została ona otwarta
1.IX.1951 r. w Liege, w Muzeum Sztuki i w paru gma-
chach zabytkowych. Niewątpliwy sukces, który odbił
się szerokim echem poza granicami Belgii, przyczynił
się do propozycji czynników kompetentnych w Pary-
żu i Rotterdamie, aby wystawę przenieść do tych dwu
miast kolejno i w końcu do Hagi. Wobec przystąpie-
nia do realizacji planu w końcu r. 1951 i wobec prze-
dłużenia wystawy w stolicy Francji do końca zimy
r. 1952 oraz na skutek przeniesienia jej potem do Ho-
landii, zamknięto ją dopiero w końcu wiosny 1952 r.
Zjazd międzynarodowy specjalistów zaproszonych
dla odbycia debat nad tym niezwykłym pokazem prze-
łożono na luty 1952 r. do Paryża. O rezultatach dysku-
sji. gdy chodzi o problemy bliżej nas obchodzące, bę-
dzie mowa poniżej.

SZTUKI MOZANSKIEJ 1951-1952
Na razie wymienimy choć cząstkę nazwisk zasłu-
żonych badaczy, którzy stanęli na czele komitetu orga-
nizacyjnego: w Belgii J. Borchgrave d’Altena, dyrektor
brukselskich Musees d’Art et d’Histoire i prof, histo-
rii sztuki Uniwersytetu w Liege jako przewodniczący,
oraz J. Lejeune, docent Uniwersytetu tamże jako se-
kretarz generalny; we Francji J. Guerin, naczelny kon-
serwator francuskich muzeów przemysłu artystycz-
nego i M. Fare, konserwator paryskiego Musee des
Arts Decoratifs; w Holandii prof. I. Timmers, sekun-
dowani w tych krajach przez 40 historyków sztuki
i przedstawicieli zainteresowanych instytucji służą-
cych sprawom muzealnictwa i kultury. Widnieją
wśród nich nazwiska znane dobrze nauce z licznych
rozpraw i z ratownictwa zabytków, jak F. Rousseau,
autor dzieła La Meuse (Namur 1930), w którym on
pierwszy na Zachodzie z tak wielką erudycją omówił
i udokumentował między innymi stosunki kulturalne
kraju leodyjskiego z Polską w XI i XII w.; dalej —
L. Dewez, wiceprezes Instytutu archeologicznego w Lie-


Ryc. 1. Renier de Huy, scena chrztu z chrzcielnicy w kościele św. Bartłomieja w Leodium. (Wg reprod.:
Lejeune J., Tresors d’art...).

58