Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]
Biuletyn Historii Sztuki — 22.1960

DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:
Różycka-Bryzek, Anna: Nowe atrybucje kilku obrazów włoskich w zbiorach Czartoryskich
DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.41527#0224

DWork-Logo
Überblick
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
KILKA OBRAZÓW WŁOSKICH W ZBIORACH CZARTORYSKICH...

przyswoić sobie stylu mistrza zwłaszcza w sposobie
przedstawiania szat: spokojniejszy układ fałdów, często
spływających równolegle wzdłuż postaci, pozbawiony
jest owej ostrej reliefowości i wyrafinowanego układu
bogatych draperii, jakie cechują wszystkie jego wzory
(il. 17). Niemniej jednak nasz obraz, pełen lirycznego
nastroju podniesionego wyrazem twarzy świętych, sub-
telnym rysunkiem i ściszoną gamą barwną, stanowi
niedalekie echo twórczości Lorenza Monaco, który swą
sztuką najpełniej we Florencji wyraził wartości stylu
międzynarodowego.
Retabulum renesansowe z wizerunkiem Matki
Boskiej z Dzieciątkiem w części głównej,
Boga Ojca w tympanonie i Adoracji Dzieciątka w pre-
delli (il. 19). Tempera na drzewie, 139X67 cm, nr inw.
XII. 195. Do inwentarza Zbiorów Czartoryskich wciąg-
nięto ok. r. 1880. Matka Boska z Dzieciątkiem na ko-
lanach siedzi na krześle, poza którym wyobrażony
jest fragment architektury; powyżej widnieją dwa
drzewka oraz złota draperia w narożach. Stan zacho-
wania malowideł jest bardzo zły, co w połączeniu
z małymi wymiarami obrazów w tympanonie i predelli

II. 17. Lorenzo Monaco, Grupa świętych z Janem
Chrzcicielem, fragment poliptyku. Florencja, Uficje.
(Fot. Alinari)



II. 18. Lorenzo Monaco, św.
Katarzyna, fragment polip-
tyku. Prato, Galleria Comu-
nale. (Fot. Alinari)

pozwala oprzeć się tylko na spostrzeżeniach dotyczą-
cych części środkowej.
Retabulum słusznie zostało przypisane w Katalogu
tymczasowym szkole florenckiej w. XV. Wyraźne ce-
chy stylistyczne w przedstawieniu Madonny pozwa-
lają jednak zacieśnić to ogólne określenie, włączając
omawiany zabytek w dzieło Andrea di Giusto
(wzm. 1424—1455) 18. Z imieniem tego ekletycznego
malarza, który rozpoczął od współpracy z Massaciem
i Biccim di Lorenzo, potem zaś poddał się wpływem
lirycznej sztuki Lorenza Monaco i Fra Angelico, często
wiernie kopiując ich obrazy, związano cały szereg wi-
zerunków Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Spośród nich
18 Van Marle, jw., IX, s. 238—255; A n t a 1, jw.,
s. 332.

215
 
Annotationen