Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (22.1960)

OLGA BOZNAŃSKA


II. 14. O. Boznańska, Portret prof. Wincentego Lutosławskiego, przed
r. 1909. Wł. Muz. Narodowego w Warszawie. (Fot. J. Mierzecka)

tów do z góry przyjętych tez, wydaje się po prostu,
że przy całej odmienności malarstwa Boznań-
skiej i Vuillarda czy Bonnarda, istnieją nici wiążące
ich z sobą jako zjawiska w pewnej mierze równo-
ległe, warunkowane podobnymi czynnikami.
Olga Boznańska nie jest wolna od operowania
schematami: powtarzanie póz można zaobserwować
w wielu wypadkach. Tak np. „Włoszki”38 stanowią
38 Repr. w „Kunst fiir Alle”, 1900, nr 21, s. 483 oraz
w „Tyg. Illustr.”, 1904, nr 28, s. 566.
39 Repr. w „Życie i Sztuka” (dod. do „Kraju”), 1904,
nr 16, s. 3.

być może pierwotną wersję „Portretu dwóch dziew-
czynek” (kat. 38), portrety męskie (kat. 68 i 72) mają
analogię w „Portrecie Dr S.”39, portret śpiewaczki
Jadwigi Lachowskiej40 z 1916 r. przypomina niemal
niewolniczo układ portretu Agnieszki Lipońskiej
(kat. 114).
Na ogół nie spotyka się wykonanych przez Boz-
nańską replik — jedyny nasuwający się przykład to
40 Repr. w „Sztukach Pięknych” 1925/6, nr 3, s. 100,
portret stanowił własność Muzeum w Yokohamie. W związ-
ku z tym portretem por. list Jadwigi Lachowskiej do Ka-
rola Smólskiego, Bihl. Narodowa, rkp. 2938.

265