DOI Heft:
Nr. 4
DOI Artikel:Miscellanea
DOI Artikel:Rostworowski, Marek: Dwa obrazy mistrza półfigur kobiecych na wystawie malarstwa niderlandzkiego w Muzeum Narodowym w Warszawie (V-VI 1960)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.41527#0388
DWA OBRAZY MISTRZA PÓŁFIGUR KOBIECYCH
II. 5. Koncert, fragment. Wiedeń, Gal. Harrach .
że mamy do czynienia albo z trzema kolejnymi dzie-
łami jednego artysty5 6, albo też z dziełami dwu lub
trzech artystów 7.
Jeżeli jeden artysta namalował 3 obrazy o tak
różnej, a jednocześnie dojrzałej formie, to musiałby
to zrobić na podstawie jednego rysunku (dokładne
powtórzenie układu fałdów, dekoracji boazerii itp.),
ale na przestrzeni wielu lat, bowiem istotne zmiany
osobowości artystycznej, jej wrażliwości i środków
5 M. J. Friedlander (jw., s. 175) uważa za orygi-
nał obraz w Galerii Harrach, zaś oba pozostałe określa jako
freie Replik. Nie jest jasne co przez to rozumie. Po jego
uwagach wstępnych na temat nieoryginalnych malarzy
replik (s. 25) można by przypuszczać, że repliką nazywa
współczesną kopię. Niezależnie od tego trzeba stwierdzić,
że jeśli obraz wiedeński byłby pierwotny, to 2 pozostałe
musiałyby być dziełami innej ręki.
6 Próbowano nadać mu jedno ze znanych nazwisk.
A. Wurzbach (Niederlandlsches Kunstlerlezlcon, Wie¬
deń 1908, t. I, s. 663) a za nim L. Maeterlinck, (m. in.
Les peintres rhćtoriciens flamands et le „Maitre des fem-
mes a mi-corps”, „Gaz. des Beaux Arts” 1908, I, s. 228—31)
i G. M. Richter (Der Meister der weiblichen Halbfi-
guren (Lucas de Heere), „Internationale Sammlerzeitung”,
1913, s. 135—8) proponowali Lucasa de Heere, zaś L. B a 1-
dass (Drei Jahrhunderte flamischer Malerei, „Pantheon”
V, 1930, s. 133) a za nim O. Benesch (The name of the
master of the Half-Lengths, „Gaz. des Beaux Arts”, 1943,
VI, s. 269—82) Jana Vereycke, co jednak kwestionują
E. Michel (jw., s. 166) i K. B o o n (De tekenaar von
het Errera-Schetsboek, „Buli, des Musćes Royaux des
Beaux Arts”, Bruxelles, IV, 1955, s. 215—29). Zgodnie z kon-
kluzją tego artykułu, teoretycznie można by przypuścić
nawet słuszność obu tych identyfikacji.
7 Pogląd taki wyraża F. Wickhoff jw. w niefortun-
ny sposób przypisując spuściznę „Mistrza Półfigur Kobie-
cych” Janowi i Franciszkowi Clouetom oraz ich szkole.
A. Wurzbach (jw., s. 664) twierdzi że większość obrazów
Lucasa de Heere, wraz z innymi nie przez niego malo-
wanymi, została przypisana anonimowemu „Mistrzowi Pół-
figur Kobiecych”. W zdaniu tym zawarty jest pogląd, że
„Mistrz Półfigur” to więcej niż jeden artysta. Również
E. Michel (jw., s. 160) przypuszcza, że „Mistrz Półfigur”
musiał prowadzić warsztat zorganizowany handlowo, ale
nie rozwija tego przypuszczenia.
II. 6. Koncert, fragment. Leningrad, Ermitaż .
375
II. 5. Koncert, fragment. Wiedeń, Gal. Harrach .
że mamy do czynienia albo z trzema kolejnymi dzie-
łami jednego artysty5 6, albo też z dziełami dwu lub
trzech artystów 7.
Jeżeli jeden artysta namalował 3 obrazy o tak
różnej, a jednocześnie dojrzałej formie, to musiałby
to zrobić na podstawie jednego rysunku (dokładne
powtórzenie układu fałdów, dekoracji boazerii itp.),
ale na przestrzeni wielu lat, bowiem istotne zmiany
osobowości artystycznej, jej wrażliwości i środków
5 M. J. Friedlander (jw., s. 175) uważa za orygi-
nał obraz w Galerii Harrach, zaś oba pozostałe określa jako
freie Replik. Nie jest jasne co przez to rozumie. Po jego
uwagach wstępnych na temat nieoryginalnych malarzy
replik (s. 25) można by przypuszczać, że repliką nazywa
współczesną kopię. Niezależnie od tego trzeba stwierdzić,
że jeśli obraz wiedeński byłby pierwotny, to 2 pozostałe
musiałyby być dziełami innej ręki.
6 Próbowano nadać mu jedno ze znanych nazwisk.
A. Wurzbach (Niederlandlsches Kunstlerlezlcon, Wie¬
deń 1908, t. I, s. 663) a za nim L. Maeterlinck, (m. in.
Les peintres rhćtoriciens flamands et le „Maitre des fem-
mes a mi-corps”, „Gaz. des Beaux Arts” 1908, I, s. 228—31)
i G. M. Richter (Der Meister der weiblichen Halbfi-
guren (Lucas de Heere), „Internationale Sammlerzeitung”,
1913, s. 135—8) proponowali Lucasa de Heere, zaś L. B a 1-
dass (Drei Jahrhunderte flamischer Malerei, „Pantheon”
V, 1930, s. 133) a za nim O. Benesch (The name of the
master of the Half-Lengths, „Gaz. des Beaux Arts”, 1943,
VI, s. 269—82) Jana Vereycke, co jednak kwestionują
E. Michel (jw., s. 166) i K. B o o n (De tekenaar von
het Errera-Schetsboek, „Buli, des Musćes Royaux des
Beaux Arts”, Bruxelles, IV, 1955, s. 215—29). Zgodnie z kon-
kluzją tego artykułu, teoretycznie można by przypuścić
nawet słuszność obu tych identyfikacji.
7 Pogląd taki wyraża F. Wickhoff jw. w niefortun-
ny sposób przypisując spuściznę „Mistrza Półfigur Kobie-
cych” Janowi i Franciszkowi Clouetom oraz ich szkole.
A. Wurzbach (jw., s. 664) twierdzi że większość obrazów
Lucasa de Heere, wraz z innymi nie przez niego malo-
wanymi, została przypisana anonimowemu „Mistrzowi Pół-
figur Kobiecych”. W zdaniu tym zawarty jest pogląd, że
„Mistrz Półfigur” to więcej niż jeden artysta. Również
E. Michel (jw., s. 160) przypuszcza, że „Mistrz Półfigur”
musiał prowadzić warsztat zorganizowany handlowo, ale
nie rozwija tego przypuszczenia.
II. 6. Koncert, fragment. Leningrad, Ermitaż .
375