DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0248
240
ANTHOLOGIJE G1LEC/E APPENDICIS
n. 50. Suprascriptum est... κθ, Τι. Πετρώνιος Καπί-
των ετών κ( quo significatur annus xxix, qui ad im- j
perium Augusti pertinet, et hominem defunctum
annos viginti natum fuisse. G. autem Kaibel. K. Θ. !
primas litteras existimat esse verborum καταχθο-
νίοις θεοϊς. — Vss. 5-6. Cf. Virgil. sEn. VI, 221; cf.
et Anthol. VII, 182, 183, 186, 188, 627, 711, 712.
CCXXXIII-CCXXXV. Romae. Nunc Lutetiae ex col-
lect. Campan. (Vid. Froehner. Musee du Louvre, Inscr.
gr. p. 292, nn. 234-241). Descripsit et commentatus
est Secchius Monumm. inediti d’un antico sepolcro
di famiglia greca scoperto in Roma sulla via Latina,
Roma, 1842. Edidit et Welcker. Mus. Rhen. III, 1845,
p. 259 sq., Franz. Corp. inscr. gr. t. III, n. 6270,
6271. — In eodem lapide legitur : Πάτρων. [Οι συμ-
πρέσ]βεις. Χαϊρε, Πάτρων, χρηστέ και δίκαιε Πάτρων,
Χάΐρε. Πάτρωνος ίατροΰ. Γυνή Πάτρωνος. Θυγάτηρ
Πάτρωνος, etc. — Fuit Patron medicus Lycia oriun-
dus. Eum legatione functum esse ex titulo haud
procul ab eodem sepulcro reperto (n. 6446) : Νικίας
Όνησιφόρου του Νικίου ΕάνΟιος τής Λυκίας άρχιερα-
σάμενος των Σεβαστών και πρεσβεύσας έκ τρίτου υπέρ
τής πατρίδος, demonstravit Secchius, qui vidit etiam
πρέσβεις esse commemoratos. Hinc explicari potest
έν τιμαϊς quod habemus in epigrammate primo in quo
vs. 2, pro 'Ρώμα scripsit Secchius πρεσβέα, Wel-
cker. αγλαά, pro πράγ. μ. δέχεται, hic πράγμ. μου
φέρεται, ille πράκτορα με στέφεται. — Vs. 3. pro
ές φάος, Secch. ένδέεί)’; pro ού μ’ άποπ., ούκέτι πέμπεις,
Welcker.; ένθεέ τ’... ούκ άποπέμ.π. — Vs. 4. pro
άλλ’ έφορας, Secchius έν δυσμή, Welck. έν ξείνη —
In tit. γ. vs. 1. Άπποληία, Apuleia, Patronis filia est.
Vid. G. Kaibelii notas, n. 546.
CCXXXVI. Carali s. Caralibus, hodie Cagliari, in
Sardinia insula, ubi et nunc legi potest, cum aliis
nonnullis plerisque latinis, repertum titulum edidit
Muratorius t. III, p. mdcxxxvhi, 4 ; recentius Albert.
de laMarmora (Voyage en Sardaigne, Part. II, 1840,
tab. xxxv, fig. I et p. 486— 488), cum restitutione
et explicatione Lebasii p. 570-586 et Welker. Mus.
Rhen. vol. VI, 1848, p. 90 sqq, n. 16, postremum,
Franz. Corp. inscr. gr. III, p. 683 sqq. n. 5759 e et
Jacobsius Anthol. palat. Append. Lips. n. 404. Dedit
Lebasius et in Comment. Inscriptione de la Grotte de
la Vipere, p. 9. « Haec epigrammata uni sepulcro
imposita satis docent Cassium Philippum ab Impe-
ratore quodam relegatum in insulam Sardiniam fuisse
ibique una cum uxore Atilia Pomptilla et fortasse
etiam parentibus socerisque degisse. Insulae iniqua
temperies effecisse videtur ut Philippus in gravem
morbum inciderit. Itaque pia uxor, ut marito vitam
servaret, ipsa se devovit, atque, adnuente Deo, mor-
tua est. Quippe ex superstitione vetere vita pro vita
pensari posse putabatur ;unde Pomptilla νέας Άλκή-
στιδος (Cf. Anthol. Palat. VII, n. 691) famam con-
secuta est. » Bckh.-Frz. Htec poematia in Appen-
dice Anthol. palat, versionis gall. t. II, p. 276
vertit v. cl. Deheque, quae e^ laudavit v. cl. JE.
Eggerus, Journal des debats, 4 Dec. 1864. Cujus
elegantissimae translationis haud ingratum fece-
rimus partem nonnullam afferre : « Que tes cen-
dres, δ Pomptilla, fecondees par la rosee, se trans-
forment en lis et en vert feuillage oii brilleront la
rose, le safran parfume et l’imperissable amarante 1
Puisses-tu devenir a mesyeux la fleur de la blanche
primevere, pour que, a 1’egal de Narcisse et d’Hya-
cinthe, cet objet de larmes eternelles, une fieur
transmette ton nom aux generations a veniri... » —
Multa de uxoris sute pietate edidit testimonia Pilip-
pus : prseter grsecam inscriptionem nostram, ejus
sepulcro insculpi voluit plura latina epigrammata
qua) collegit P. Burmannus in Anthol. lat. lib. IV,
90, quorum plurimam partem haud ab re alienum
erit huc afferre :
Urbis alumna graves casus hucusque secuta
conjugis infelix Atilia cura Philippi,
hic sita sum, manibus gratis sacrata mariti;
pro cujus vita vitam pensare precanti
indulsere dei; ne cesset fama, meremur.
Quod credis templum, quod forte, viator, adoras,
Pomptillas cineres ossaque parva tegit.
Sardoa tellure premor, comitata maritum,
proque viro fama est me voluisse mori.
Hic Pomptilla jacet, cineri conjuncta Philippi;
Junonis sedes infernte cernite cuncti ;
Numine mutato fulget Pomptillla per sevum.
Unum et viginti bis juncti viximus annos ;
una fides nobis gaudia multa dedit.
Et prior ad lectum cum sim Pomptilla recepta,
tempore tu, dixi, vive, Philippe, meo.
Nunc aeterna quies, Ditisque silentia maesta,
hanc statuere mihi pro pietate domum.
Languentem tristis dum flet Pomptilla maritum,
volvit pro vita conjugis ipsa mori.
Protinus in placidam delabi visa quietem,
occidit; o celeres in mala vota, Dei,
Has audite preces, vitam servate marito,
ut pereat vita dulcior illa mihi.
In ultimo hoc epigramm. legebat Burmannus vo-
luit pro vita, quod, metri causa, transponendum
dicebat, pro vita voluit; legendum volvit, i. e. cogi-
tat ; scripsimus et servate pro servare.
CCXXXVII. Ibid. lidem hanc ejusdem monumenti
partem ediderunt. — Sic restituebat Lebas. Inscripti,
de la Grotte de la Vipere p. 12, vs. 1, Κήρα [δέ πι]-
κρ[άν. — Vs. 2. [έξ]ι[λέωσε πάρος. — Vs. 3. χρη-
στή άκ. Vid. in utrumque epigr. novum G. Kaibelii
commentarium, n. 547.
CCXXXVIII. Nemausi. Edidit ex lapide ipso post
Sallengrium in Praefat. Nov. Thesaur.Antiquitt. Rom.
t. I, p. 3 et Benedictinos duo in Itinerar, litter. t. I,
p. 309, Maffeus in Antiquitt. Gall. p. 55, et post
multos alios, inter quos Brunck. Anal. III, p. 303,
n. dccv, Jacobs. (vid. Animadvv. t. III, Part. II,
p. 279 sq.) Append. n. 120, Franz. Corp. III, p. 1038,
n. 6789 et G. Kaibel. n. 548. — Cf. Epigrr. in Pom-
ptiliam. — Supra tetrastichon legitur :
D. M.
C. VIBI LICINIAN
V. ANN. XVI. Μ. VI
C. VIBIVS
AGATHOPVSET
LICINIA NOMAS
FIL OPTIMO PIISSIM
« Agathopus et Nomas videntur Graeci natione servi
manumissi a Licinio quodam qui ex familia Vibia
fuit. » Bckh. Sic transtulerat ipse Maffeus :
Plurimus hunc tumulum .flos induat, inque recentem
haud rubi horrentes, tegipyrusque mala,
sed properent violteque et amaracus et narcissus,
Vibie, et omnis humus te prope jam rosa sit.
CCXXXIX. Pataris. Walpol. Travels p. 342,
n. 6. Ex Walpol. Osann. Auct. Lex. gr. p. 95,
Welcker. Spicii. Epigr. n. 49, p. 22 sq. et Syllog.
epigr.gr. ed. sec. 1828. n. 36, p. 44 sq., et Boeckh.-
i Franz. C. inscr. gr. t. III, p. 152, n. 4284. — Vs. 1.
; lapis : ΠΑΛΜΙΣΤΡΟΦΥΛΑΕ; Graefius (Act. Acad.
Petrop. vol. VIII, p. 705), Παλαιστροφύλαξ, quod
ANTHOLOGIJE G1LEC/E APPENDICIS
n. 50. Suprascriptum est... κθ, Τι. Πετρώνιος Καπί-
των ετών κ( quo significatur annus xxix, qui ad im- j
perium Augusti pertinet, et hominem defunctum
annos viginti natum fuisse. G. autem Kaibel. K. Θ. !
primas litteras existimat esse verborum καταχθο-
νίοις θεοϊς. — Vss. 5-6. Cf. Virgil. sEn. VI, 221; cf.
et Anthol. VII, 182, 183, 186, 188, 627, 711, 712.
CCXXXIII-CCXXXV. Romae. Nunc Lutetiae ex col-
lect. Campan. (Vid. Froehner. Musee du Louvre, Inscr.
gr. p. 292, nn. 234-241). Descripsit et commentatus
est Secchius Monumm. inediti d’un antico sepolcro
di famiglia greca scoperto in Roma sulla via Latina,
Roma, 1842. Edidit et Welcker. Mus. Rhen. III, 1845,
p. 259 sq., Franz. Corp. inscr. gr. t. III, n. 6270,
6271. — In eodem lapide legitur : Πάτρων. [Οι συμ-
πρέσ]βεις. Χαϊρε, Πάτρων, χρηστέ και δίκαιε Πάτρων,
Χάΐρε. Πάτρωνος ίατροΰ. Γυνή Πάτρωνος. Θυγάτηρ
Πάτρωνος, etc. — Fuit Patron medicus Lycia oriun-
dus. Eum legatione functum esse ex titulo haud
procul ab eodem sepulcro reperto (n. 6446) : Νικίας
Όνησιφόρου του Νικίου ΕάνΟιος τής Λυκίας άρχιερα-
σάμενος των Σεβαστών και πρεσβεύσας έκ τρίτου υπέρ
τής πατρίδος, demonstravit Secchius, qui vidit etiam
πρέσβεις esse commemoratos. Hinc explicari potest
έν τιμαϊς quod habemus in epigrammate primo in quo
vs. 2, pro 'Ρώμα scripsit Secchius πρεσβέα, Wel-
cker. αγλαά, pro πράγ. μ. δέχεται, hic πράγμ. μου
φέρεται, ille πράκτορα με στέφεται. — Vs. 3. pro
ές φάος, Secch. ένδέεί)’; pro ού μ’ άποπ., ούκέτι πέμπεις,
Welcker.; ένθεέ τ’... ούκ άποπέμ.π. — Vs. 4. pro
άλλ’ έφορας, Secchius έν δυσμή, Welck. έν ξείνη —
In tit. γ. vs. 1. Άπποληία, Apuleia, Patronis filia est.
Vid. G. Kaibelii notas, n. 546.
CCXXXVI. Carali s. Caralibus, hodie Cagliari, in
Sardinia insula, ubi et nunc legi potest, cum aliis
nonnullis plerisque latinis, repertum titulum edidit
Muratorius t. III, p. mdcxxxvhi, 4 ; recentius Albert.
de laMarmora (Voyage en Sardaigne, Part. II, 1840,
tab. xxxv, fig. I et p. 486— 488), cum restitutione
et explicatione Lebasii p. 570-586 et Welker. Mus.
Rhen. vol. VI, 1848, p. 90 sqq, n. 16, postremum,
Franz. Corp. inscr. gr. III, p. 683 sqq. n. 5759 e et
Jacobsius Anthol. palat. Append. Lips. n. 404. Dedit
Lebasius et in Comment. Inscriptione de la Grotte de
la Vipere, p. 9. « Haec epigrammata uni sepulcro
imposita satis docent Cassium Philippum ab Impe-
ratore quodam relegatum in insulam Sardiniam fuisse
ibique una cum uxore Atilia Pomptilla et fortasse
etiam parentibus socerisque degisse. Insulae iniqua
temperies effecisse videtur ut Philippus in gravem
morbum inciderit. Itaque pia uxor, ut marito vitam
servaret, ipsa se devovit, atque, adnuente Deo, mor-
tua est. Quippe ex superstitione vetere vita pro vita
pensari posse putabatur ;unde Pomptilla νέας Άλκή-
στιδος (Cf. Anthol. Palat. VII, n. 691) famam con-
secuta est. » Bckh.-Frz. Htec poematia in Appen-
dice Anthol. palat, versionis gall. t. II, p. 276
vertit v. cl. Deheque, quae e^ laudavit v. cl. JE.
Eggerus, Journal des debats, 4 Dec. 1864. Cujus
elegantissimae translationis haud ingratum fece-
rimus partem nonnullam afferre : « Que tes cen-
dres, δ Pomptilla, fecondees par la rosee, se trans-
forment en lis et en vert feuillage oii brilleront la
rose, le safran parfume et l’imperissable amarante 1
Puisses-tu devenir a mesyeux la fleur de la blanche
primevere, pour que, a 1’egal de Narcisse et d’Hya-
cinthe, cet objet de larmes eternelles, une fieur
transmette ton nom aux generations a veniri... » —
Multa de uxoris sute pietate edidit testimonia Pilip-
pus : prseter grsecam inscriptionem nostram, ejus
sepulcro insculpi voluit plura latina epigrammata
qua) collegit P. Burmannus in Anthol. lat. lib. IV,
90, quorum plurimam partem haud ab re alienum
erit huc afferre :
Urbis alumna graves casus hucusque secuta
conjugis infelix Atilia cura Philippi,
hic sita sum, manibus gratis sacrata mariti;
pro cujus vita vitam pensare precanti
indulsere dei; ne cesset fama, meremur.
Quod credis templum, quod forte, viator, adoras,
Pomptillas cineres ossaque parva tegit.
Sardoa tellure premor, comitata maritum,
proque viro fama est me voluisse mori.
Hic Pomptilla jacet, cineri conjuncta Philippi;
Junonis sedes infernte cernite cuncti ;
Numine mutato fulget Pomptillla per sevum.
Unum et viginti bis juncti viximus annos ;
una fides nobis gaudia multa dedit.
Et prior ad lectum cum sim Pomptilla recepta,
tempore tu, dixi, vive, Philippe, meo.
Nunc aeterna quies, Ditisque silentia maesta,
hanc statuere mihi pro pietate domum.
Languentem tristis dum flet Pomptilla maritum,
volvit pro vita conjugis ipsa mori.
Protinus in placidam delabi visa quietem,
occidit; o celeres in mala vota, Dei,
Has audite preces, vitam servate marito,
ut pereat vita dulcior illa mihi.
In ultimo hoc epigramm. legebat Burmannus vo-
luit pro vita, quod, metri causa, transponendum
dicebat, pro vita voluit; legendum volvit, i. e. cogi-
tat ; scripsimus et servate pro servare.
CCXXXVII. Ibid. lidem hanc ejusdem monumenti
partem ediderunt. — Sic restituebat Lebas. Inscripti,
de la Grotte de la Vipere p. 12, vs. 1, Κήρα [δέ πι]-
κρ[άν. — Vs. 2. [έξ]ι[λέωσε πάρος. — Vs. 3. χρη-
στή άκ. Vid. in utrumque epigr. novum G. Kaibelii
commentarium, n. 547.
CCXXXVIII. Nemausi. Edidit ex lapide ipso post
Sallengrium in Praefat. Nov. Thesaur.Antiquitt. Rom.
t. I, p. 3 et Benedictinos duo in Itinerar, litter. t. I,
p. 309, Maffeus in Antiquitt. Gall. p. 55, et post
multos alios, inter quos Brunck. Anal. III, p. 303,
n. dccv, Jacobs. (vid. Animadvv. t. III, Part. II,
p. 279 sq.) Append. n. 120, Franz. Corp. III, p. 1038,
n. 6789 et G. Kaibel. n. 548. — Cf. Epigrr. in Pom-
ptiliam. — Supra tetrastichon legitur :
D. M.
C. VIBI LICINIAN
V. ANN. XVI. Μ. VI
C. VIBIVS
AGATHOPVSET
LICINIA NOMAS
FIL OPTIMO PIISSIM
« Agathopus et Nomas videntur Graeci natione servi
manumissi a Licinio quodam qui ex familia Vibia
fuit. » Bckh. Sic transtulerat ipse Maffeus :
Plurimus hunc tumulum .flos induat, inque recentem
haud rubi horrentes, tegipyrusque mala,
sed properent violteque et amaracus et narcissus,
Vibie, et omnis humus te prope jam rosa sit.
CCXXXIX. Pataris. Walpol. Travels p. 342,
n. 6. Ex Walpol. Osann. Auct. Lex. gr. p. 95,
Welcker. Spicii. Epigr. n. 49, p. 22 sq. et Syllog.
epigr.gr. ed. sec. 1828. n. 36, p. 44 sq., et Boeckh.-
i Franz. C. inscr. gr. t. III, p. 152, n. 4284. — Vs. 1.
; lapis : ΠΑΛΜΙΣΤΡΟΦΥΛΑΕ; Graefius (Act. Acad.
Petrop. vol. VIII, p. 705), Παλαιστροφύλαξ, quod