DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25880#0087
Wojciech Suchocki
Zamiast metod !(it!(a pytań (a!bo nadzieja na inną historię)
Tytułując uwagi, które ośmielam się Państwu przedstawić, tak właśnie,
chciałem zaznaczyć ich stosunek do perspektywy przyjętej w tytuie naszego
spotkania. Miałoby to oznaczać, że chociaż z jakichś powodów nie mają one
charakteru metodycznego czy metodologicznego, to jednak odnoszą się do
tematu, tj. sztuki określonego tam czasu i miejsca, choć wygłaszane na forum
związanym z dyscypłiną nauki, muszą zadowolić się miejscem i rolą marginalną,
jeśli choćby taką będą Państwo łaskawi im przyznać.
Tak się określając — nawiązują zarazem do tego, co na temat naszej sztuki
powojennej miałem już niegdyś sposobność powiedzieć, bowiem tytułowe
pytania wynikają z trwania formułowanych już wątpliwości i rozterek. Tym,
czego najmocniejsze podkreślenie wydawało mi się wówczas potrzebne, był
sprzeciw wobec redukowania sztuki do polityki — który podtrzymuję, wszelako
z wymuszonym przez zmianę sytuacji komentarzem — o czym niżej. Sprzeciw
ów łączył się wszakże z pytaniem, czy pisanie o sztuce w takiej perspektywie
nie jest jednym z tych sposobów mówienia o niej, dla których w ogóle
dysponujemy językiem (drugą wskazywaną wątpliwością było pisanie w per-
spektywie następstwa awangard). Chodziło mi bowiem zwłaszcza o język, słowo,
pisanie o sztuce, o to, czy poszukujemy słowa, także nie uprawnionego przez
standardy naukowości, które pozwalałoby nam zbliżyć się do tej sztuki,
wypowiedzieć jej przesłanie, sięgnąć zaświadczenia jej potrzebności. Pytałem
o powód braku monografii dzieł; o możliwość zbliżenia się do nich na sposób
zakorzenionej w znawstwie „atryhucyjncj" historii sztuki, rozeznanie w materii
dzieła czasu, miejsca, ręki'.
Tekst bez tytułu w tomie poMa po /94ó roła. Materiały Sesji Stowarzyszenia
Historyków Sztuki, Warszawa, iistopad i 984. Warszawa 1987, zwł. s. 40^12.
85
Zamiast metod !(it!(a pytań (a!bo nadzieja na inną historię)
Tytułując uwagi, które ośmielam się Państwu przedstawić, tak właśnie,
chciałem zaznaczyć ich stosunek do perspektywy przyjętej w tytuie naszego
spotkania. Miałoby to oznaczać, że chociaż z jakichś powodów nie mają one
charakteru metodycznego czy metodologicznego, to jednak odnoszą się do
tematu, tj. sztuki określonego tam czasu i miejsca, choć wygłaszane na forum
związanym z dyscypłiną nauki, muszą zadowolić się miejscem i rolą marginalną,
jeśli choćby taką będą Państwo łaskawi im przyznać.
Tak się określając — nawiązują zarazem do tego, co na temat naszej sztuki
powojennej miałem już niegdyś sposobność powiedzieć, bowiem tytułowe
pytania wynikają z trwania formułowanych już wątpliwości i rozterek. Tym,
czego najmocniejsze podkreślenie wydawało mi się wówczas potrzebne, był
sprzeciw wobec redukowania sztuki do polityki — który podtrzymuję, wszelako
z wymuszonym przez zmianę sytuacji komentarzem — o czym niżej. Sprzeciw
ów łączył się wszakże z pytaniem, czy pisanie o sztuce w takiej perspektywie
nie jest jednym z tych sposobów mówienia o niej, dla których w ogóle
dysponujemy językiem (drugą wskazywaną wątpliwością było pisanie w per-
spektywie następstwa awangard). Chodziło mi bowiem zwłaszcza o język, słowo,
pisanie o sztuce, o to, czy poszukujemy słowa, także nie uprawnionego przez
standardy naukowości, które pozwalałoby nam zbliżyć się do tej sztuki,
wypowiedzieć jej przesłanie, sięgnąć zaświadczenia jej potrzebności. Pytałem
o powód braku monografii dzieł; o możliwość zbliżenia się do nich na sposób
zakorzenionej w znawstwie „atryhucyjncj" historii sztuki, rozeznanie w materii
dzieła czasu, miejsca, ręki'.
Tekst bez tytułu w tomie poMa po /94ó roła. Materiały Sesji Stowarzyszenia
Historyków Sztuki, Warszawa, iistopad i 984. Warszawa 1987, zwł. s. 40^12.
85