DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25880#0137
Maria Hussakowska-Szyszko
inny nieco aspeht iai siedemdziesiątych
Opis zdarzenia
Parę miesięcy temu, jesienią 1997 roku, Maria Pinińska-Bereś opowiadała
mi o kłopotach z odzyskaniem jednej ze swoich rzeźb, która ugrzęzła gdzieś
w magazynach Huty, kiedyś Lenina. Chodziło o pracę z początku łat siedem-
dziesiątych' Czy kohiem /c.sf człowiekiem?, uznawaną powszechnie za jedno ze
sztandarowych dzieł „połskiego feminizmu". Kafkowski niemał przebieg poszu-
kiwań artystki — odsyłanej najpierw od jednego tełefonu do drugiego, a potem
już od biurka do biurka urzędników pełniących coraz mniej czytelne dła profana
funkcje — podziałał na moją wyobraźnię. Zwłaszcza że parę tygodni wcześniej
oprowadzałam amerykańskie feministki po Nowej Hucie i ta anegdota byłaby
wówczas wymarzona, bo siełankowa aura letniego niedzielnego popołudnia nie
pozwoliła mi sprzedać grozy ani estetycznej, ani historycznej tego miejsca.
Krenelaże na budynkach A i B kombinatu odcinały się od głębokiego błękitu
nieba, też wbrew wszystkim opiniom o krakowskim „polution". Nawet dalekim
od estetycznej perwersji spod znaku campu turystkom miejsce to ujawniło swoje
lepsze oblicze. Moja relacja o potworze, który pożreć miał dekadencko-ełitarny
Kraków, a także o konsekwencjach tej degradacji i w sferze mentalnych kata-
kłizmów i urbanistycznych spustoszeń, skwitowana została uwagą o powszech-
nych niedogodnościach przemysłowych przedmieść. Głęboko przekonana o wy-
jątkowości tego miejsca, wzdragałam się wewnętrznie przed wrzucaniem go do
jakiegoś współnego worka z trudnymi przypadkami robotniczych przedmieść.
Artystka w rozmowie ze mną stwierdziła, że pracowała nad tą rzeźbą już na przełomie 1972
i 1973 roku. Natomiast po raz pierwszy pokazała ją w krakowskim BWA na Spotkaniach Krako-
wskich w 1973 roku, które odbywały się pod hasłem wo&ec cywiHzac/ń Dlatego w niektó-
rych publikacjach podaje się datę 1973.
135
inny nieco aspeht iai siedemdziesiątych
Opis zdarzenia
Parę miesięcy temu, jesienią 1997 roku, Maria Pinińska-Bereś opowiadała
mi o kłopotach z odzyskaniem jednej ze swoich rzeźb, która ugrzęzła gdzieś
w magazynach Huty, kiedyś Lenina. Chodziło o pracę z początku łat siedem-
dziesiątych' Czy kohiem /c.sf człowiekiem?, uznawaną powszechnie za jedno ze
sztandarowych dzieł „połskiego feminizmu". Kafkowski niemał przebieg poszu-
kiwań artystki — odsyłanej najpierw od jednego tełefonu do drugiego, a potem
już od biurka do biurka urzędników pełniących coraz mniej czytelne dła profana
funkcje — podziałał na moją wyobraźnię. Zwłaszcza że parę tygodni wcześniej
oprowadzałam amerykańskie feministki po Nowej Hucie i ta anegdota byłaby
wówczas wymarzona, bo siełankowa aura letniego niedzielnego popołudnia nie
pozwoliła mi sprzedać grozy ani estetycznej, ani historycznej tego miejsca.
Krenelaże na budynkach A i B kombinatu odcinały się od głębokiego błękitu
nieba, też wbrew wszystkim opiniom o krakowskim „polution". Nawet dalekim
od estetycznej perwersji spod znaku campu turystkom miejsce to ujawniło swoje
lepsze oblicze. Moja relacja o potworze, który pożreć miał dekadencko-ełitarny
Kraków, a także o konsekwencjach tej degradacji i w sferze mentalnych kata-
kłizmów i urbanistycznych spustoszeń, skwitowana została uwagą o powszech-
nych niedogodnościach przemysłowych przedmieść. Głęboko przekonana o wy-
jątkowości tego miejsca, wzdragałam się wewnętrznie przed wrzucaniem go do
jakiegoś współnego worka z trudnymi przypadkami robotniczych przedmieść.
Artystka w rozmowie ze mną stwierdziła, że pracowała nad tą rzeźbą już na przełomie 1972
i 1973 roku. Natomiast po raz pierwszy pokazała ją w krakowskim BWA na Spotkaniach Krako-
wskich w 1973 roku, które odbywały się pod hasłem wo&ec cywiHzac/ń Dlatego w niektó-
rych publikacjach podaje się datę 1973.
135