DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.6808#0164
SCHOLIA AD ODYSSEAE LIBRVM I
. 227. Ως τε μοι. ] Ιο ως· αντι του οτι· το δε
ί$βς οτι μοι δοκουσιν υβρίζοντες υπερφιάλως. Q.
V. 228. Νεμεσσήσαιτο. ] Το συνα%ροισ%ηναι τους
μνηστήρας ούτως έτυχε καϊ εύωχεισ^αι εις την οίκίαν
του "Οδυσσέως, μεμψοίτο αν τις άνηξ συνετός. Q.
V. 231. Μετοίλλας. ] ΐίολυπραγμονεις' άπο μ,ετχ*
φοράς των μ.ετάλλων, Β.
V. 232. Μέλλεν μ,έν ποτε. ] Αυτή h λέζις ουδέποτε
κείται τιάρα τω ποιητή, ως εν τη συνήθεια χρονικώς,
άλλ' εκάστοτε αντί του έωκει. Ε. Q.
V. 234- Νυν δ' ετέρως βουλοντο. ] "Ητοι έβουλευ-
σαντο' τίνες Τε γράφουσι εβάλοντο 2τεοι , άντϊ του
μετέβαλαν έ'χει μεν τοι λόγον και το έβουλοντο, ητοι
εβουλευσαντο- ως το, Τρωσι δ" έβούλετο νίκψ. Ε Q.
V. 236. Έπει ου κε 2τανόντι.] Έπεϊ έάν'Οδυσσεύς
μ,ετα των ιδίων φίλων έδαμάσ^η ητοι απέ^ανεν εν τω
τρωικω πολεμώ , ουκ αν άκαχοιμην ήτοι ελυπουμην. Q.
V. 238. Ήέ φίλων.ΎΤούς ετέρους απο των φίλων διαίρει
Ό ποιητής οι μλν γάξ εταίροι οί προσοικειωΖτέντες κατά φι-
λίαν οι δε φίλοι, οικείοι και κατα γένος προσήκοντες, ωσπεξ
h ετης. εται γάξ και οί συνεστιοι, γείτονες δε οί πλησίον
μένοντες" γείτονες ηδέ εται Μενελάου κυίαλίμ,οιο' και οτι
εταίρους τους συνδιαίτους και ηγαπτψίνους οιδε' καίφησι,
έπεϊοί εταίρος εην είλαπιναστής' και ερίηρας εταίρους τους
δια τάς χρείας φίλους" και το, τοιος γάξ τοι εγω πατρωιός
είμ,ι, ως τοι νηα 5όην τελέω και αμ εψομ.αι αύτος'
κα} εγω ανά δημον ετάρους αι"ψ' έ^σελοντηρας συλ-
λέζομ.αι. Φίλος γάξ νιος και φίλη μητηξ, και φίλα
γυια , και φίλαι χειρες' Κα/ διακρίνων φησί, ει μ^ετά
οΐς ετάροισι δάμη Τρωών ένι δήμω, ήέ φίλων εν χερ-
βιν έπει πολεμον τολύπευσεν ουκ αν φησι εΧυπή^ην
ει εν τη Τροία μ,ετά των εταίρων α,πώΧετο πολεμ.ων,
τ) ει κατειργασάμ,ενος τον πόλεμ.ον έπανελ^σων εν ταις
χερσι των οικείων έτελευτησε. Καταχρω μένος δε και
του φόβου την φύζαν ετέρα λέξει, φυζα λέγει φό-
βου κρυόεντος εταίρη' και άνεμον ούρον ϊει πλψίστιον
έσΖλον εταΐρον και πάλιν ολων την οικειότητα δήλων
φησίν, οφρα ΐδη πρότερόν τε πόσιν πήους τε φίλους τε'
τον άνδρα, τους συγγενείς, τους οικείους. Ε. Q.
Επεϊ πόλεμ,ον τολυπευσε. ] Κ,ατειργάσατο, μεταφορι-
κως· τολυπη γάξ είδος βοτάνης θανάσιμου και την των
ερίων ηδη κατειργασμένην εΐλησιν τολυπην λέγομ^ν. Ε.
V. 239· Τυμβον μεν εποίησαν. ] Δω αν αύτω έποί-
ψαν τυμβον δια το απο^ανειν εν τω πολέμω' προς
το πρώτον δε νπηντησεν. Β.
V. 24-1· "Αρπυίαι. ] Αί των ανέμων ονστροφαι, % οά
τιμωρητίκαΐ 3"εαί. Β.
Νυν τους άνεμους τους αρπακτικούς, η τά αρπακτικά
ορνεα. Ε.
V. 242. Άσο άλλης άρχης το οίχετ άϊστος, κατά
αναφάνησιν. Β.
V. 244· "Αλλα Ζεο'ι. ] ^Αναγκών μεν^ η λύπη του
πατρός της Ή λύπης το δεινον ο της απώλειας τρόπος. Ε.
V. 245. "Οσσοι -] Δίά τούτου άπολογ'ιαν του μη
επιχαίρειν εμφκίν£1, το πλήθος έ^αρί^μούμενος' διά δε
του άριστοι δηλοϊ οτι ου προς ιδίωτας άλλα προς πό-
λεις ολας εστίν αύτω ο άγων οπες επισημαίνεται και
διά του, Ί^άκην κατακοιρανεουσιν, ως τε εικότως κρα-
τείται. Ε.
V. 246. Σάμη τε. ] Την Σάμον Σάμην καλεί· τρεις
δε Σάμοι, ιωνική, κεφαλλψική, θρακική. Β.
Υ. 249· 2τ^γερον γάμον. ] Αύτη στυγερον διά την
προς τον "Οδυσσέα πίστιν η Ύηλεμάχω στυγερον, ει
βουλοιτο ιδε'ιν άλλω συνουσαν την μητέρα. Ε.
Ή έμη φησί μήτης ούτε απαρνείται τον στυγερον των
μ.νηστηρων γάμον των βια'ζόντων αύτην, ούτε τέλος αυτω
δίδωσι, τον ίστον, 'όν ως έγγυητην έκείνοις δέδωκεν, παρ
ολην μλν ημ.έραν υφαίνουσα, παρά δε την της ημέρας
τελευτην έκλυουσα και άφανίζ,ουσα, ί·:ς μη πέρας λάβφ
το έργον το τοις μ,νηστηρσιν αύτοις κατα'ΟσυμΛον. Q.
V. 252. 'Ειπαλαστήσασα. j Το επαλαστήσασα δήλοι τα
έπϊ τοις λεχ^εισιν άλάστοις και δεινοις ούσι δεινοπα-
ϊσήσασα· εάν δε η χωρίς του ε παλαστήσασα, Ισται τω
παλαιστή, ο εστι τω άγκωνι (cod. Q. τω αγωνιστή)
της χειρός νυζασα. Ε. Q.
V. 254· Δεύεί. ] Έν τη κατά "Αριστοφάνη εγέ- ™^°η£ι[~
γραπτό δευη} ϊν r\ προς τον Τηλέμαχον ο λόγος' αλλά
μ,η πολλούς δεΐ' και το πολλον συναπτή τω δεύη· ποτε
δε άμεινον η διά του ει γράφειν καΐ εστίν οίον της αρχαίας
γραμματικής εν τι και τούτο των υπολελειμ,μένων. Q.
V. 255. Ει γάξ νυν ελάτων. J Τά επη ταύτα ζη-
τουμεν το ει γάξ νυν ελ^ων και τά έζης και το τοιος
εων οίον πρώτα ένόησα παρά τω ,Αγχιάλω ζενιζόμ.ενον
φαμλν ούν, εύχεται αύτω ίδειν εν τοις μνηστηρσιν ούτως,
έχοντα. Και τοι πως ην φοβερός ο εις ποτά και τέρ-
ψιν δείπνων τρέψας την διάνοιαν; το γουν λέγειν πί-
νοντά τε τερπόμενόν τε, ού της εύχης εστι μέρος, της
δε προς τον "Οδυσσέα πατρικής ξενίας υπόμνησις' επει
γάξ ομοίωται Mevr^, ηρωτηται υπο Τηλεμάχου, hl νέον
με^τέποις η κα) πατρωϊός εσσι ζένος. Καρόλου δη λέγει,
'ζεινοι δ' άλλήλοις πατρωϊοι εύχόμ,ε^ εϊναΐ' κατα μέρος
δε εζ^γειται, οτι εν οίκω ημετέρω πολλάκις αυτόν είδον
πίνοντά τε τερπόμενόν τε. Το γουν τοιος εων οιόν μιν
τά πρωτ εννόησα οίκω εν ημ-ετέρω, ουκ έχει άναφοράν
προς το πίνοντά τε τερπόμ,ενόν τε, αλλά προς το ηλι-
κίας ρωμ.αλέον εν'Οσάδε γουν τοιούτου οφ^ησομ-ένου του
"Οδυσσέως ανδρείου και μετά οπλών χρεία. Ε.
Ει γάξ νυν ελ^ων. J Τά επη ταύτα τίνα έχει λόγον
έζαιτούμ,εν. Εί γάξ νυν ελάτων δόμου εν πρωτψι 5υρησι
αταίη έχων πήληκα και άσπιδα και δυο δούρε, τοιος έα>ν
οίον μιν εγω τά πρωτ ένόησα οίκω έν ημετέρω πίνοντά
τε τερπόμενόν τε' ειτα μ.ετ ολίγον, τοιος εων μνηστηρ-
σιν ομιλήσειεν "Οδυσσεύς και στη έν τοις μνηστηρσι τερ-
πόμενος , απαντάς ωκυμόρονς γενέσθαι. ΙΙως γαξ αν ή
φοβερός ο εις ποτά και τέρψιν δείπνων τρέφας την διά-
νοιαν; πως ουκ άτοπον τω Μέντη μεν ωμ.οιωμ.ένψ
την Άδηνάν τω Αγχιάλου παιδί Χελη^σότως ασεβείας
κατηγορεΐν τού πατρός; εί γάξ ό Τλλος %εούς σεβόμε-
νος το Ζανάσιμον φάρμακον εδωκεν, "ομολογουμένως αν
εί'η άσεβης. Το μεν αύτον ζήτημα ούτως αν λυϊείη·
. 227. Ως τε μοι. ] Ιο ως· αντι του οτι· το δε
ί$βς οτι μοι δοκουσιν υβρίζοντες υπερφιάλως. Q.
V. 228. Νεμεσσήσαιτο. ] Το συνα%ροισ%ηναι τους
μνηστήρας ούτως έτυχε καϊ εύωχεισ^αι εις την οίκίαν
του "Οδυσσέως, μεμψοίτο αν τις άνηξ συνετός. Q.
V. 231. Μετοίλλας. ] ΐίολυπραγμονεις' άπο μ,ετχ*
φοράς των μ.ετάλλων, Β.
V. 232. Μέλλεν μ,έν ποτε. ] Αυτή h λέζις ουδέποτε
κείται τιάρα τω ποιητή, ως εν τη συνήθεια χρονικώς,
άλλ' εκάστοτε αντί του έωκει. Ε. Q.
V. 234- Νυν δ' ετέρως βουλοντο. ] "Ητοι έβουλευ-
σαντο' τίνες Τε γράφουσι εβάλοντο 2τεοι , άντϊ του
μετέβαλαν έ'χει μεν τοι λόγον και το έβουλοντο, ητοι
εβουλευσαντο- ως το, Τρωσι δ" έβούλετο νίκψ. Ε Q.
V. 236. Έπει ου κε 2τανόντι.] Έπεϊ έάν'Οδυσσεύς
μ,ετα των ιδίων φίλων έδαμάσ^η ητοι απέ^ανεν εν τω
τρωικω πολεμώ , ουκ αν άκαχοιμην ήτοι ελυπουμην. Q.
V. 238. Ήέ φίλων.ΎΤούς ετέρους απο των φίλων διαίρει
Ό ποιητής οι μλν γάξ εταίροι οί προσοικειωΖτέντες κατά φι-
λίαν οι δε φίλοι, οικείοι και κατα γένος προσήκοντες, ωσπεξ
h ετης. εται γάξ και οί συνεστιοι, γείτονες δε οί πλησίον
μένοντες" γείτονες ηδέ εται Μενελάου κυίαλίμ,οιο' και οτι
εταίρους τους συνδιαίτους και ηγαπτψίνους οιδε' καίφησι,
έπεϊοί εταίρος εην είλαπιναστής' και ερίηρας εταίρους τους
δια τάς χρείας φίλους" και το, τοιος γάξ τοι εγω πατρωιός
είμ,ι, ως τοι νηα 5όην τελέω και αμ εψομ.αι αύτος'
κα} εγω ανά δημον ετάρους αι"ψ' έ^σελοντηρας συλ-
λέζομ.αι. Φίλος γάξ νιος και φίλη μητηξ, και φίλα
γυια , και φίλαι χειρες' Κα/ διακρίνων φησί, ει μ^ετά
οΐς ετάροισι δάμη Τρωών ένι δήμω, ήέ φίλων εν χερ-
βιν έπει πολεμον τολύπευσεν ουκ αν φησι εΧυπή^ην
ει εν τη Τροία μ,ετά των εταίρων α,πώΧετο πολεμ.ων,
τ) ει κατειργασάμ,ενος τον πόλεμ.ον έπανελ^σων εν ταις
χερσι των οικείων έτελευτησε. Καταχρω μένος δε και
του φόβου την φύζαν ετέρα λέξει, φυζα λέγει φό-
βου κρυόεντος εταίρη' και άνεμον ούρον ϊει πλψίστιον
έσΖλον εταΐρον και πάλιν ολων την οικειότητα δήλων
φησίν, οφρα ΐδη πρότερόν τε πόσιν πήους τε φίλους τε'
τον άνδρα, τους συγγενείς, τους οικείους. Ε. Q.
Επεϊ πόλεμ,ον τολυπευσε. ] Κ,ατειργάσατο, μεταφορι-
κως· τολυπη γάξ είδος βοτάνης θανάσιμου και την των
ερίων ηδη κατειργασμένην εΐλησιν τολυπην λέγομ^ν. Ε.
V. 239· Τυμβον μεν εποίησαν. ] Δω αν αύτω έποί-
ψαν τυμβον δια το απο^ανειν εν τω πολέμω' προς
το πρώτον δε νπηντησεν. Β.
V. 24-1· "Αρπυίαι. ] Αί των ανέμων ονστροφαι, % οά
τιμωρητίκαΐ 3"εαί. Β.
Νυν τους άνεμους τους αρπακτικούς, η τά αρπακτικά
ορνεα. Ε.
V. 242. Άσο άλλης άρχης το οίχετ άϊστος, κατά
αναφάνησιν. Β.
V. 244· "Αλλα Ζεο'ι. ] ^Αναγκών μεν^ η λύπη του
πατρός της Ή λύπης το δεινον ο της απώλειας τρόπος. Ε.
V. 245. "Οσσοι -] Δίά τούτου άπολογ'ιαν του μη
επιχαίρειν εμφκίν£1, το πλήθος έ^αρί^μούμενος' διά δε
του άριστοι δηλοϊ οτι ου προς ιδίωτας άλλα προς πό-
λεις ολας εστίν αύτω ο άγων οπες επισημαίνεται και
διά του, Ί^άκην κατακοιρανεουσιν, ως τε εικότως κρα-
τείται. Ε.
V. 246. Σάμη τε. ] Την Σάμον Σάμην καλεί· τρεις
δε Σάμοι, ιωνική, κεφαλλψική, θρακική. Β.
Υ. 249· 2τ^γερον γάμον. ] Αύτη στυγερον διά την
προς τον "Οδυσσέα πίστιν η Ύηλεμάχω στυγερον, ει
βουλοιτο ιδε'ιν άλλω συνουσαν την μητέρα. Ε.
Ή έμη φησί μήτης ούτε απαρνείται τον στυγερον των
μ.νηστηρων γάμον των βια'ζόντων αύτην, ούτε τέλος αυτω
δίδωσι, τον ίστον, 'όν ως έγγυητην έκείνοις δέδωκεν, παρ
ολην μλν ημ.έραν υφαίνουσα, παρά δε την της ημέρας
τελευτην έκλυουσα και άφανίζ,ουσα, ί·:ς μη πέρας λάβφ
το έργον το τοις μ,νηστηρσιν αύτοις κατα'ΟσυμΛον. Q.
V. 252. 'Ειπαλαστήσασα. j Το επαλαστήσασα δήλοι τα
έπϊ τοις λεχ^εισιν άλάστοις και δεινοις ούσι δεινοπα-
ϊσήσασα· εάν δε η χωρίς του ε παλαστήσασα, Ισται τω
παλαιστή, ο εστι τω άγκωνι (cod. Q. τω αγωνιστή)
της χειρός νυζασα. Ε. Q.
V. 254· Δεύεί. ] Έν τη κατά "Αριστοφάνη εγέ- ™^°η£ι[~
γραπτό δευη} ϊν r\ προς τον Τηλέμαχον ο λόγος' αλλά
μ,η πολλούς δεΐ' και το πολλον συναπτή τω δεύη· ποτε
δε άμεινον η διά του ει γράφειν καΐ εστίν οίον της αρχαίας
γραμματικής εν τι και τούτο των υπολελειμ,μένων. Q.
V. 255. Ει γάξ νυν ελάτων. J Τά επη ταύτα ζη-
τουμεν το ει γάξ νυν ελ^ων και τά έζης και το τοιος
εων οίον πρώτα ένόησα παρά τω ,Αγχιάλω ζενιζόμ.ενον
φαμλν ούν, εύχεται αύτω ίδειν εν τοις μνηστηρσιν ούτως,
έχοντα. Και τοι πως ην φοβερός ο εις ποτά και τέρ-
ψιν δείπνων τρέψας την διάνοιαν; το γουν λέγειν πί-
νοντά τε τερπόμενόν τε, ού της εύχης εστι μέρος, της
δε προς τον "Οδυσσέα πατρικής ξενίας υπόμνησις' επει
γάξ ομοίωται Mevr^, ηρωτηται υπο Τηλεμάχου, hl νέον
με^τέποις η κα) πατρωϊός εσσι ζένος. Καρόλου δη λέγει,
'ζεινοι δ' άλλήλοις πατρωϊοι εύχόμ,ε^ εϊναΐ' κατα μέρος
δε εζ^γειται, οτι εν οίκω ημετέρω πολλάκις αυτόν είδον
πίνοντά τε τερπόμενόν τε. Το γουν τοιος εων οιόν μιν
τά πρωτ εννόησα οίκω εν ημ-ετέρω, ουκ έχει άναφοράν
προς το πίνοντά τε τερπόμ,ενόν τε, αλλά προς το ηλι-
κίας ρωμ.αλέον εν'Οσάδε γουν τοιούτου οφ^ησομ-ένου του
"Οδυσσέως ανδρείου και μετά οπλών χρεία. Ε.
Ει γάξ νυν ελ^ων. J Τά επη ταύτα τίνα έχει λόγον
έζαιτούμ,εν. Εί γάξ νυν ελάτων δόμου εν πρωτψι 5υρησι
αταίη έχων πήληκα και άσπιδα και δυο δούρε, τοιος έα>ν
οίον μιν εγω τά πρωτ ένόησα οίκω έν ημετέρω πίνοντά
τε τερπόμενόν τε' ειτα μ.ετ ολίγον, τοιος εων μνηστηρ-
σιν ομιλήσειεν "Οδυσσεύς και στη έν τοις μνηστηρσι τερ-
πόμενος , απαντάς ωκυμόρονς γενέσθαι. ΙΙως γαξ αν ή
φοβερός ο εις ποτά και τέρψιν δείπνων τρέφας την διά-
νοιαν; πως ουκ άτοπον τω Μέντη μεν ωμ.οιωμ.ένψ
την Άδηνάν τω Αγχιάλου παιδί Χελη^σότως ασεβείας
κατηγορεΐν τού πατρός; εί γάξ ό Τλλος %εούς σεβόμε-
νος το Ζανάσιμον φάρμακον εδωκεν, "ομολογουμένως αν
εί'η άσεβης. Το μεν αύτον ζήτημα ούτως αν λυϊείη·