DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.6808#0176
SCHOLIA AD OD
Ari»tarchur| V. 321. Σπάσεν. ] 'Λήσταρχος σπάσατο. Q.
V. 322. 'ΡεΓα κ. r. λ. Αθετείται ως περιττός· προη-
Aristophanes.S-ert/ δέ καί Αριστοφάνης. Q.
V. 3a3. Οί έπελώβευον. ] Έφύβριζον άπΐ του λω-
j3of ό rou ώποί/ Βί ya^ παλαιοί τους λωβούς των ώτίων
έκοπταν τοις υπ αυτών τιμωρουμ,ένοις εις άτιμίαν αυτών
ϊ^εν και λώβη η βλάβη, κα) λωβεύω το βλάπτω δια
της ύβρεως. Β.
Έκερτόμ,εον. ] Κερτομ,ώ το υβρίζω, άπο του τέμ,νειν
το νύζ ο γάξ υβριζόμενος λυπειται. Β.
V. 3a5. ?Η μάλα. J Βεβαίωται ταύτα, τα Ιπη του
μη είρησ^αι υπο Τηλεμάχου τους πρατε^ειμένους στί-
χους, πειρησω ως χ ύμΐν κακάς έπϊ χείρας (Edit. κηρας)
ίηλω· άποροΰντες γάξ λέγουσιν, h μάλα Τηλέμαχος. Ε.
V. 320. Πύλου νμα^όεντος. ] "Αμο&σν έχοντας- Ιστέον
οτι άμαθος η εν τώ πεδίω κόνις, ψάμ,αΖος $e η περι
θάλασσαν. Β. Ε.
V. 334· Ούτω κεν. ] Ούτω κεν και μάλλον οφέλλειεν
πόνον, το περί την μ.νηστείαν έργον πόνον λέγει, την
ένέργειαν και κακοπαύειαν ου γάξ ποτε την άλγηδόνα. Ε.
Πόνον. ] Έίς το μερίζεσαι τά κτημ.ατα· τούτο δε
εν είρωνία φηαί· τίνες δε την περί τον γάμ.ον σηουδην. Β.
"Οτι πόνον την ενεργειαν και κακοπά^ειαν λέγει ο
ποιητής, ουδέποτε δε την άλγηδόνα· η πόνον την περι
τον γάμ,ον σπουδην. Q.
V. 337· Ώς εφαν. ] Γράφεται και φαν έφασαν ,
και εν συγκοπή εφαν, και φαν το δέ 5άλαμον κατε-
βησατο, νόει εκ της λέξεως το κοίλον. Ε.
V. 340. Έν δέ π'ί^οι ο'ίνοιο. J Ού γάξ ην τοσαύτη των
παλαιών περιεργία ώς έκάστω τόπον άπονέμειν. Ε. Q.
V. 341· Ακρητον 3ειον. J "Ακρατον, άπαραιμιγες'
δια το φυλάττεσ^αι άβλαβη καί άμ,ετάβλητον. Ε.
V. 344· Κληϊσταϊ έπεσαν σανίδες- ] 'Εξ ΰλης το"
είδος· h γάξ σανίς ΰλη, h δέ %υρχ το είδος· παν γάξ
πραγμ.α εκ τεσσάρων συνίσταται, εκ ποιητικού αιτίου
και υλικού, εξ εδικού και τελικού. Ε.
V. 35ο. Μετά τον λαρωτΆτος. ] Χρηστον η%ος υπο-
φαίνεΐ' ου γάξ τον κάλλιστον, αλλά τον μετ εκείνον
δεύτερον καλεί, τον δέ πρωτεύοντα πατρί φυλάσσει. Q.
ΟίχονομΛχόν το διανόημα, οτι ουκ εις την κα& ημέ-
ραν δαπάνην τω αύτώ χρησΖαι προσήκει, άλλ' άποκεΐ-
σ%αΐ τα τιμιωτερχ εις έζαίρετον χρόνον. Ε. Q.
V. 351. Όίομένη. ] 'Εν οίησει έχουσα και δοζάξουσα
έλεύσε&αι τον δυστυχή. Ε.
γ. 355. Είκοσι δ^εστω μέτρα. ] Είκοσι δε μόδια αλεύ-
ρου άπο τΆς μυληφάτου ακτής, ούτω κάλουμένης αλεύ-
ρου· λέγεται δε άκτη το λεπτότατον τού αλεύρου. Q.
Μυληφάτου. ] Του εν τ$ μάλω πεφαμένου (Ε. πε-
φονευμένου) Ζ εστί κεκομμ'ενου' λέγει δε τού άλφίτου
επ&ετιχως. Β. Ε.
V. 358. Κοίτου. ] Οί ΜΙΤΟΙ τά στρώματα, ό κοίτος
δ\ η κοίμ,ησις. Ε.
V- 36κ Κωκυσεν δε φίλη τροφός- ] "Η™ Spnvnu-
χώς άπεβόηαεν οίκεϊον δέ εστι τούτο γυναικι και Τηλε-
μάχου τροφω καϊ έζαψέτως ευνοϊκή. Ε.
SSEAE LIBRVM II. jg
Έΐχότως άρα άπωλοφύρεται, έν τούτω opma παααν
την τον οίκου διαδοχην. Q.
V. 366. Άλλογνωτω ένι δημω. ] 'ΧΗ τω άλλα γι-
νωσκοντι έ%νη, n τω μ,η γινασκομένω ημ.Τν, η τώ τοις
άλλοις γινωσκομένω. Ε.
V. 368. 'Ω,ς και δόλω φ^είης. ] Γράφεται και διά
τού ι φ^ειης. Q.
Φ^είης- ] Άπύ τού φ^αρείης κατά συγκοπην Β.
V. 370. Πόντον επ άτρύγετον. ] *Η τον άκχταπόνητον,
η τον άκαρπον, τον μη έχοντα τρύγα ητοι καρπον,
τον πολλην τρύγα ητοι πολλούς καρπούς έχοντα, ίνα
σημ&ίνη το α έπίτασιν. Ε.
V. 373. Άλλ' ομ,οσον. J Όμόσαι μίεν, το οναμάσαι
5εον τελευτησαι $έ τον ορκον, το έπαγαγείν το πραγμ,α
περι ού Ό όρκος γίνεται. Ε. Q.
V. 38ο. "Αλφιτα χεύεν. ] Το χέειν ού μ.όνον επί των
ύγρων λέγεται, άλλα και έπι των μ,αλακών. Ε.
V. 388. Αύσσετο τ ηέλιος. J Είω^εν ό ποιητής πολ-
λάκις εις ενεστώτας μ,ετάγειν εστίν ούν το έδύσσετο
παρατατικον άπο ενεστώτας τού δύσσω' πάντα δε ασφα-
λώς· το μεν γάξ λαβείν δυνάμενον και μ,ε^' ημλραν
πέπρακται, ητε ', εντευζις h προς τους πλευαομένους,
καϊ h προς τον την ναΰν 7ταρεξοντα· τά δε της κα^ολ-
χΥ\ς, σκότους έπεληλυ^τότος' το σκιόωντο δε, σκιάς εποιουν,
άπο τού τον ηλιον είναι προς δύσιν. Ε. Q.
V. 390. Σύσελμοι φορέουσιν. ] Αί εύζυγοι, α'ι εύτάλ-
βωτοι, αί εύκά^εδροι, αί εύσανίδωτοι· λέγει δέ έπ&ετικώς
τάς ναυς· σέλμ,χτα γάξ τά των νηών σανιδωμ.ατα. Ε.
V. 3c^6. Χειρών £ εκβαλλε κύπελλα. J Κίκότως· πο-
λύν γάξ έπιναν χρόνον έ£ ότου την εκκλησίαν διέλυ-
σαν. Ε. Q.
V. 397· Οί δ' εΰΰειν ωρνυντο. ] Αεί νοειν, οτι οί
ξένοι τών μνηστήρων παρά φίλοις εκά^ευδον ού γάξ
έ^άρρουν παρά τών ιθακήσιων μνηστήρων εν τώ οικω
Οδυσσέως κα^εύδειν ούτως γάς αυτών και η απώλεια
έγνώσ^η, Ε. Q.
V. 40ΐ· Μεντορί είδομένη. ] 'Επεί τοις έμπροσθεν
ομ,οΐω^εισα τώ ΎηλεμΑχω h ϊϊεος κατά πόλιν ωχετο πάν-
τη, ευλόγως νύν μεταβάλλεται. Q.
V. 4θ2.Ευκνή/^.^ες' εταίροι.^Ένοπλοι· έκ μΐρους το πάν
η κατά μ,ετάλη^ιιν εύοπλισμένοι τά περί τον πλουν. Ε. Q.
V. 4°4· Διοιτρίβωμεν Όδοϊο. J Άναβαλώμε^α άπο
της οδού· άττικώς. Ε.
V. 410· Δεύτε. ] Καλλ/orparof δεύτε φίλοι οφρ' ηϊα Caiiistratus.
φερωμ,ε^α· και εστι της νεωτέρας Ατθίδος το ούτως
συναιρειν. Q.
V. 413· Ούδ' άλλαι δμ.ωαί. ] Κελη^ότως απόρρητον
αύτοΐς υποτί^η^ι την πραζιν έσεσ^αι, ίνα μηδέ αύται
έζείπωσι τισίν. Ε. Q.
V. 4!7· Νηϊ. J 'Αντί του νηος. Β.
V. 419· Έ?τί κλϊίϊσι. ] ΤαΤς ναυτικαΐς κα^έδραις, εκ
τού συγκλασΐσαι τον κα2τι'σαντα. Ε.
V. 42°· "Ικμενον αύρον. ] 'Από τού ίκνοΰμ.αι το
παραγίνομαι- έπιτήδειον, άκρως πνέοντα προς τάς χρείας*
ού πλέον ουκ ελαττον. Β. Q.
Ari»tarchur| V. 321. Σπάσεν. ] 'Λήσταρχος σπάσατο. Q.
V. 322. 'ΡεΓα κ. r. λ. Αθετείται ως περιττός· προη-
Aristophanes.S-ert/ δέ καί Αριστοφάνης. Q.
V. 3a3. Οί έπελώβευον. ] Έφύβριζον άπΐ του λω-
j3of ό rou ώποί/ Βί ya^ παλαιοί τους λωβούς των ώτίων
έκοπταν τοις υπ αυτών τιμωρουμ,ένοις εις άτιμίαν αυτών
ϊ^εν και λώβη η βλάβη, κα) λωβεύω το βλάπτω δια
της ύβρεως. Β.
Έκερτόμ,εον. ] Κερτομ,ώ το υβρίζω, άπο του τέμ,νειν
το νύζ ο γάξ υβριζόμενος λυπειται. Β.
V. 3a5. ?Η μάλα. J Βεβαίωται ταύτα, τα Ιπη του
μη είρησ^αι υπο Τηλεμάχου τους πρατε^ειμένους στί-
χους, πειρησω ως χ ύμΐν κακάς έπϊ χείρας (Edit. κηρας)
ίηλω· άποροΰντες γάξ λέγουσιν, h μάλα Τηλέμαχος. Ε.
V. 320. Πύλου νμα^όεντος. ] "Αμο&σν έχοντας- Ιστέον
οτι άμαθος η εν τώ πεδίω κόνις, ψάμ,αΖος $e η περι
θάλασσαν. Β. Ε.
V. 334· Ούτω κεν. ] Ούτω κεν και μάλλον οφέλλειεν
πόνον, το περί την μ.νηστείαν έργον πόνον λέγει, την
ένέργειαν και κακοπαύειαν ου γάξ ποτε την άλγηδόνα. Ε.
Πόνον. ] Έίς το μερίζεσαι τά κτημ.ατα· τούτο δε
εν είρωνία φηαί· τίνες δε την περί τον γάμ.ον σηουδην. Β.
"Οτι πόνον την ενεργειαν και κακοπά^ειαν λέγει ο
ποιητής, ουδέποτε δε την άλγηδόνα· η πόνον την περι
τον γάμ,ον σπουδην. Q.
V. 337· Ώς εφαν. ] Γράφεται και φαν έφασαν ,
και εν συγκοπή εφαν, και φαν το δέ 5άλαμον κατε-
βησατο, νόει εκ της λέξεως το κοίλον. Ε.
V. 340. Έν δέ π'ί^οι ο'ίνοιο. J Ού γάξ ην τοσαύτη των
παλαιών περιεργία ώς έκάστω τόπον άπονέμειν. Ε. Q.
V. 341· Ακρητον 3ειον. J "Ακρατον, άπαραιμιγες'
δια το φυλάττεσ^αι άβλαβη καί άμ,ετάβλητον. Ε.
V. 344· Κληϊσταϊ έπεσαν σανίδες- ] 'Εξ ΰλης το"
είδος· h γάξ σανίς ΰλη, h δέ %υρχ το είδος· παν γάξ
πραγμ.α εκ τεσσάρων συνίσταται, εκ ποιητικού αιτίου
και υλικού, εξ εδικού και τελικού. Ε.
V. 35ο. Μετά τον λαρωτΆτος. ] Χρηστον η%ος υπο-
φαίνεΐ' ου γάξ τον κάλλιστον, αλλά τον μετ εκείνον
δεύτερον καλεί, τον δέ πρωτεύοντα πατρί φυλάσσει. Q.
ΟίχονομΛχόν το διανόημα, οτι ουκ εις την κα& ημέ-
ραν δαπάνην τω αύτώ χρησΖαι προσήκει, άλλ' άποκεΐ-
σ%αΐ τα τιμιωτερχ εις έζαίρετον χρόνον. Ε. Q.
V. 351. Όίομένη. ] 'Εν οίησει έχουσα και δοζάξουσα
έλεύσε&αι τον δυστυχή. Ε.
γ. 355. Είκοσι δ^εστω μέτρα. ] Είκοσι δε μόδια αλεύ-
ρου άπο τΆς μυληφάτου ακτής, ούτω κάλουμένης αλεύ-
ρου· λέγεται δε άκτη το λεπτότατον τού αλεύρου. Q.
Μυληφάτου. ] Του εν τ$ μάλω πεφαμένου (Ε. πε-
φονευμένου) Ζ εστί κεκομμ'ενου' λέγει δε τού άλφίτου
επ&ετιχως. Β. Ε.
V. 358. Κοίτου. ] Οί ΜΙΤΟΙ τά στρώματα, ό κοίτος
δ\ η κοίμ,ησις. Ε.
V- 36κ Κωκυσεν δε φίλη τροφός- ] "Η™ Spnvnu-
χώς άπεβόηαεν οίκεϊον δέ εστι τούτο γυναικι και Τηλε-
μάχου τροφω καϊ έζαψέτως ευνοϊκή. Ε.
SSEAE LIBRVM II. jg
Έΐχότως άρα άπωλοφύρεται, έν τούτω opma παααν
την τον οίκου διαδοχην. Q.
V. 366. Άλλογνωτω ένι δημω. ] 'ΧΗ τω άλλα γι-
νωσκοντι έ%νη, n τω μ,η γινασκομένω ημ.Τν, η τώ τοις
άλλοις γινωσκομένω. Ε.
V. 368. 'Ω,ς και δόλω φ^είης. ] Γράφεται και διά
τού ι φ^ειης. Q.
Φ^είης- ] Άπύ τού φ^αρείης κατά συγκοπην Β.
V. 370. Πόντον επ άτρύγετον. ] *Η τον άκχταπόνητον,
η τον άκαρπον, τον μη έχοντα τρύγα ητοι καρπον,
τον πολλην τρύγα ητοι πολλούς καρπούς έχοντα, ίνα
σημ&ίνη το α έπίτασιν. Ε.
V. 373. Άλλ' ομ,οσον. J Όμόσαι μίεν, το οναμάσαι
5εον τελευτησαι $έ τον ορκον, το έπαγαγείν το πραγμ,α
περι ού Ό όρκος γίνεται. Ε. Q.
V. 38ο. "Αλφιτα χεύεν. ] Το χέειν ού μ.όνον επί των
ύγρων λέγεται, άλλα και έπι των μ,αλακών. Ε.
V. 388. Αύσσετο τ ηέλιος. J Είω^εν ό ποιητής πολ-
λάκις εις ενεστώτας μ,ετάγειν εστίν ούν το έδύσσετο
παρατατικον άπο ενεστώτας τού δύσσω' πάντα δε ασφα-
λώς· το μεν γάξ λαβείν δυνάμενον και μ,ε^' ημλραν
πέπρακται, ητε ', εντευζις h προς τους πλευαομένους,
καϊ h προς τον την ναΰν 7ταρεξοντα· τά δε της κα^ολ-
χΥ\ς, σκότους έπεληλυ^τότος' το σκιόωντο δε, σκιάς εποιουν,
άπο τού τον ηλιον είναι προς δύσιν. Ε. Q.
V. 390. Σύσελμοι φορέουσιν. ] Αί εύζυγοι, α'ι εύτάλ-
βωτοι, αί εύκά^εδροι, αί εύσανίδωτοι· λέγει δέ έπ&ετικώς
τάς ναυς· σέλμ,χτα γάξ τά των νηών σανιδωμ.ατα. Ε.
V. 3c^6. Χειρών £ εκβαλλε κύπελλα. J Κίκότως· πο-
λύν γάξ έπιναν χρόνον έ£ ότου την εκκλησίαν διέλυ-
σαν. Ε. Q.
V. 397· Οί δ' εΰΰειν ωρνυντο. ] Αεί νοειν, οτι οί
ξένοι τών μνηστήρων παρά φίλοις εκά^ευδον ού γάξ
έ^άρρουν παρά τών ιθακήσιων μνηστήρων εν τώ οικω
Οδυσσέως κα^εύδειν ούτως γάς αυτών και η απώλεια
έγνώσ^η, Ε. Q.
V. 40ΐ· Μεντορί είδομένη. ] 'Επεί τοις έμπροσθεν
ομ,οΐω^εισα τώ ΎηλεμΑχω h ϊϊεος κατά πόλιν ωχετο πάν-
τη, ευλόγως νύν μεταβάλλεται. Q.
V. 4θ2.Ευκνή/^.^ες' εταίροι.^Ένοπλοι· έκ μΐρους το πάν
η κατά μ,ετάλη^ιιν εύοπλισμένοι τά περί τον πλουν. Ε. Q.
V. 4°4· Διοιτρίβωμεν Όδοϊο. J Άναβαλώμε^α άπο
της οδού· άττικώς. Ε.
V. 410· Δεύτε. ] Καλλ/orparof δεύτε φίλοι οφρ' ηϊα Caiiistratus.
φερωμ,ε^α· και εστι της νεωτέρας Ατθίδος το ούτως
συναιρειν. Q.
V. 413· Ούδ' άλλαι δμ.ωαί. ] Κελη^ότως απόρρητον
αύτοΐς υποτί^η^ι την πραζιν έσεσ^αι, ίνα μηδέ αύται
έζείπωσι τισίν. Ε. Q.
V. 4!7· Νηϊ. J 'Αντί του νηος. Β.
V. 419· Έ?τί κλϊίϊσι. ] ΤαΤς ναυτικαΐς κα^έδραις, εκ
τού συγκλασΐσαι τον κα2τι'σαντα. Ε.
V. 42°· "Ικμενον αύρον. ] 'Από τού ίκνοΰμ.αι το
παραγίνομαι- έπιτήδειον, άκρως πνέοντα προς τάς χρείας*
ού πλέον ουκ ελαττον. Β. Q.