DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.71148#0196
HOOFDSTUK IX.
DE HAAGSCHE SCHOOL V
DE INTERIEURSCHILDERS.
Zoo Bisschops opvatting van het interieur niet in argeloosheid
en heel en al niet in levensvreugd aan de tafereelen der oude kleine
meesters verwant is, zoo was de opvatting van Israëls, noch die
van Jacob Maris de zijne. Want wel gaf hij het portret van het
oude Hinloper leven, wel de peinture des mceurs van het volks-
leven in Friesland, wel het dagelijksch gebeuren in het huisgezin,
maar zonder het te verwij den tot iets algemeen menschelijks. Dat
begeerde hij ook niet, want waar Jozef Israëls de dingen alleen
aanziet als middel, om de expressie voor zijn model te verhoogen,
daar is Bisschop vóór alles de stillevenschilder, voor wien de figu-
ren noodzakelijke attributen zijn om den kostbaren voorwerpen
uit een vroeger tijd leven te geven en hun gebruik te motiveeren.
Zoo wij hier deze twee schilders ieder aan de uiterste einden van
hun aard tegenover elkaar stellen, dan spreekt het van zelf, dat
hiertusschen vele nuances besloten zijn. Van den laatste kennen
wij schilderijen, waarin de figuren hoofdzaak zijn, zooals die jonge
viouwen, voor den spiegel staande, voor haar schrijftafel een brief
lezend, verlicht door het binnenvallende zonliclit, en in het Avond-
maal der Mennonieten te Hinlopen gaan figuur en stilleven zeer
gelukkig samen. Hij onderscheidde zich ook door portretten, waar-
onder dat van des schilders moeder en dat van Motley, waaronder
ook romantische jongensportretten in 't zwart fluweel, met blond
haar en den valk op de hand, in den stijl, waarin Delaroche de
kinderen van Eduard IV schilderde, terwijl wij ook bij Israëls
somwijlen getroffen worden door een stilleven op een tafel, een
Bijbel op een stoel of op een stoof, of zelfs meer uitvoerig door
DE HAAGSCHE SCHOOL V
DE INTERIEURSCHILDERS.
Zoo Bisschops opvatting van het interieur niet in argeloosheid
en heel en al niet in levensvreugd aan de tafereelen der oude kleine
meesters verwant is, zoo was de opvatting van Israëls, noch die
van Jacob Maris de zijne. Want wel gaf hij het portret van het
oude Hinloper leven, wel de peinture des mceurs van het volks-
leven in Friesland, wel het dagelijksch gebeuren in het huisgezin,
maar zonder het te verwij den tot iets algemeen menschelijks. Dat
begeerde hij ook niet, want waar Jozef Israëls de dingen alleen
aanziet als middel, om de expressie voor zijn model te verhoogen,
daar is Bisschop vóór alles de stillevenschilder, voor wien de figu-
ren noodzakelijke attributen zijn om den kostbaren voorwerpen
uit een vroeger tijd leven te geven en hun gebruik te motiveeren.
Zoo wij hier deze twee schilders ieder aan de uiterste einden van
hun aard tegenover elkaar stellen, dan spreekt het van zelf, dat
hiertusschen vele nuances besloten zijn. Van den laatste kennen
wij schilderijen, waarin de figuren hoofdzaak zijn, zooals die jonge
viouwen, voor den spiegel staande, voor haar schrijftafel een brief
lezend, verlicht door het binnenvallende zonliclit, en in het Avond-
maal der Mennonieten te Hinlopen gaan figuur en stilleven zeer
gelukkig samen. Hij onderscheidde zich ook door portretten, waar-
onder dat van des schilders moeder en dat van Motley, waaronder
ook romantische jongensportretten in 't zwart fluweel, met blond
haar en den valk op de hand, in den stijl, waarin Delaroche de
kinderen van Eduard IV schilderde, terwijl wij ook bij Israëls
somwijlen getroffen worden door een stilleven op een tafel, een
Bijbel op een stoel of op een stoof, of zelfs meer uitvoerig door