Reichenberger, Sigmund: Die Entwicklung des metonymischen Gebrauchs von Götternamen in der griechischen Poesie: bis zum Ende des alexandrischen Zeitalters (Karlsruhe: Druck und Verlag der G. Braun'schen Hofbuchhandlung, 1891)

7°

Ο. R. 27 εν δ’ δ πυρφόρος θεός | βκήψας έλαύνεε, λοεμός
εχ&εβτος, πόλεν-
El. 178 χρόνος γάρ εύμαρης &εός.
fr. znc. 836 ν. 2 αλλ’ η φρόνηβες άγα&η &εδς μεγας.
Triptolemos fr. 348 ήλ&εν δε δαες &άλεεα, πρεββίβτη Μώυ,
Vgl. Nauck zu Oed. R. 27.

Euripides.
1. "Αρης.
a. "Αρης — Kampf, Krieg.
a) persönlich mit appellativer Nebenbedeutung.
Phoen. 239 Chor: νυν δε μοε προ τεεχεων | &ούρεος μόλων
"Αρης | αίμα δάϊον φλέγεε | ταδ’, δ μη τύχοε, πόλεε.
Tro. 376 ούς (welche von den Griechen) "Αρ η ς ε λοε, | ον
παεδας εΐδον, ού δάμαρτος εν χεροεν | πεπλοες ζυνεεΐτάληείαν.
Weiter unten (ν. 387) wird auch von den Troern gesagt,
ούς δ’ "Αρης ελοε, was wahrscheinlich aus v. 376 eingedrungen
ist; P ändert, was richtig sein mag, in ελοε δόρυ.
fr. 1032 νεανίας γαρ όβτες ων "Αρη ΰτυγη, | κόμη μόνον
καε βάρκες, έργα δ’ ούδαμοϋ. "Αρης neigt sehr stark nach der
Bedeutung »Kampf, Waffenübung«.
rein metonymischer Gebrauch.
Or. 1484 Phryger: τότε δε τότε δεαπρεπεες εγενοντο Φρύγες
όβον ”Λρεος άλκάν ηΰβονες | Ελλάδος ε’γενόμε&’ αεχμάς. Vgl.
Homer ^Λρεως άλκτηρ (oben ρ. ιό u. Anm. ***).
f. 2Ι. 93° Achill: έν&άδ’ εν Τροία τ έλευΰεραν ερνβεν |
παρεχων ”Αρη το κατ έμε κοβμήβω δορε. ”4ρη κοβμεεν ist ein-
seltsamer Ausdruck, unter dem man sich nichts Rechtes
denken kann.
Phoen. 1402 «ξ ί'βον δ’ "Αρης ( ην, κάμακος άμεροεν χειρ
άπεβτερημενοεν. Vgl. latein. aequo Marte pugnatur.
Suppl. 379 τίς δ’ εκ δράκοντος (d. thebanische Streitmacht)-
&οΰρος αν γενοετ "Αρης (Angriff).