DOI Artikel:
Kudelska, Dorota: Matejko w Krakowie: Sesja Matejko a malarstwo środkowoeuropejskie, zorganizowana przez Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie 3-5 1993 r.
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27409#0159
SPRAWOZDANIA I RECENZJE
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom XLIII, zeszyt 4 - 1995
MATEJKO W KRAKOWIE
Sesja Matejko a malarstwo środkowoeuropejskie, zorganizowana przez
Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie 3-5 listopada 1993 r.
Rok Matejkowski, ogłoszony w stulecie śmierci artysty, nie obfitował w liczne i
różnorakie obchody ku czci malarza, do tego wszystkie, poza wydaniem korpusu dziel
pod redakcją Krystyny Sroczyńskiej {Jan Matejko, t. I i II, Warszawa 1993), zbiegły
się w jego ostatnich miesiącach. Mieliśmy więc okazję zobaczyć następujące wystawy:
w warszawskim Muzeum Narodowym Matejce w hołdzie... W stulecie śmierci artysty,
w krakowskim Muzeum Narodowym Janowi Matejce w hołdzie. W stulecie śmierci
artysty i niewielką ekspozycję w Muzeum Czartoryskich Matejko: rzeczywistość -
wizja. Najbardziej interesująca, choć mająca chyba najmniejsze szanse na popularyzację
efektów spotkania, była sesja naukowa Matejko a malarstwo środkowoeuropejskie,
także umiejscowiona w Krakowie (towarzyszyła jej wystawa W kręgu historyzmu w
Międzynarodowym Centrum Kultury). Nim jednak przejdę do jej omówienia, kilka słów
poświęcę wymienionym ekspozycjom, choć tworzyły tylko szare tło dla uczonych
dywagacji.
Już to, że tytuły największych wystaw w prestiżowych muzeach brzmiały niemal
identycznie i sformułowane zostały zastraszająco „rocznicowo”, budziło niepokój.
Pierwsza, warszawska, ułożona według porządku chronologicznego, nie zaskakiwała
niczym - ani układem, ani zestawieniami tematycznymi, ani aranżacją całości. Dzieło
Matejki pokazane zostało w sposób nieciekawy i szkolnie standardowy. W Krakowie,
dla urozmaicenia, wystawę podzielono na dwie części: salę Matejki otaczała przestrzeń
z ekspozycją świadectw recepcji jego obrazów od lat sześćdziesiątych aż po lata
osiemdziesiąte XX w. Sala główna, o wiele mniejsza od bocznych, podporządkowana
została układowi chronologicznemu, gromadziła nieco mniej znane obszary i kilka
szkiców olejnych. Dowody popularności autora Kazania Skargi, zgodnie z przewidy-
waniami twórców tej koncepcji powodowały co najmniej mieszane uczucia ogląda-
jących. W omawianej części wystawy trudno było bowiem doszukać się idei układu.
Niektóre partie zdawała się porządkować chronologia, inne gatunek - np. karykatura,
ale dlaczego z ogromną tkaniną przedstawiającą głowę Stańczyka (dzieło ucznia
szkoły rzemieślniczej z lat bodajże osiemdziesiątych) sąsiadowała seria tzw. premii
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom XLIII, zeszyt 4 - 1995
MATEJKO W KRAKOWIE
Sesja Matejko a malarstwo środkowoeuropejskie, zorganizowana przez
Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie 3-5 listopada 1993 r.
Rok Matejkowski, ogłoszony w stulecie śmierci artysty, nie obfitował w liczne i
różnorakie obchody ku czci malarza, do tego wszystkie, poza wydaniem korpusu dziel
pod redakcją Krystyny Sroczyńskiej {Jan Matejko, t. I i II, Warszawa 1993), zbiegły
się w jego ostatnich miesiącach. Mieliśmy więc okazję zobaczyć następujące wystawy:
w warszawskim Muzeum Narodowym Matejce w hołdzie... W stulecie śmierci artysty,
w krakowskim Muzeum Narodowym Janowi Matejce w hołdzie. W stulecie śmierci
artysty i niewielką ekspozycję w Muzeum Czartoryskich Matejko: rzeczywistość -
wizja. Najbardziej interesująca, choć mająca chyba najmniejsze szanse na popularyzację
efektów spotkania, była sesja naukowa Matejko a malarstwo środkowoeuropejskie,
także umiejscowiona w Krakowie (towarzyszyła jej wystawa W kręgu historyzmu w
Międzynarodowym Centrum Kultury). Nim jednak przejdę do jej omówienia, kilka słów
poświęcę wymienionym ekspozycjom, choć tworzyły tylko szare tło dla uczonych
dywagacji.
Już to, że tytuły największych wystaw w prestiżowych muzeach brzmiały niemal
identycznie i sformułowane zostały zastraszająco „rocznicowo”, budziło niepokój.
Pierwsza, warszawska, ułożona według porządku chronologicznego, nie zaskakiwała
niczym - ani układem, ani zestawieniami tematycznymi, ani aranżacją całości. Dzieło
Matejki pokazane zostało w sposób nieciekawy i szkolnie standardowy. W Krakowie,
dla urozmaicenia, wystawę podzielono na dwie części: salę Matejki otaczała przestrzeń
z ekspozycją świadectw recepcji jego obrazów od lat sześćdziesiątych aż po lata
osiemdziesiąte XX w. Sala główna, o wiele mniejsza od bocznych, podporządkowana
została układowi chronologicznemu, gromadziła nieco mniej znane obszary i kilka
szkiców olejnych. Dowody popularności autora Kazania Skargi, zgodnie z przewidy-
waniami twórców tej koncepcji powodowały co najmniej mieszane uczucia ogląda-
jących. W omawianej części wystawy trudno było bowiem doszukać się idei układu.
Niektóre partie zdawała się porządkować chronologia, inne gatunek - np. karykatura,
ale dlaczego z ogromną tkaniną przedstawiającą głowę Stańczyka (dzieło ucznia
szkoły rzemieślniczej z lat bodajże osiemdziesiątych) sąsiadowała seria tzw. premii