DOI article:
Malik, Ernest: Henryka Musiałowicza droga do czerni i bieli
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.27562#0281
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom XLVII, zeszyt 4 - 1999
ERNEST MALIK
Lublin
HENRYKA MUSIAŁOWICZA DROGA DO CZERNI I BIELI
Znany i nieznany, dojrzały i wciąż z młodzieńczą pasją poszukujący włas-
nej formuły, własnej „drogi w sztuce”, a jednocześnie dążący do osiągnięcia
najbardziej uniwersalnej i pojemnej formy plastycznej. Te pozornie sprzeczne
słowa określają chyba najtrafniej sylwetkę Henryka Musiałowicza - jednego
z bardziej uhonorowanych licznymi nagrodami i wystawami, w znacznej
części zagranicznymi, polskiego artysty. Jest on ciekawym przykładem
wszechstronnego artysty, biegłe władającego wieloma technikami plastyczny-
mi, który rezygnując ze zdobytego przez lata doświadczenia potrafił rozpo-
cząć artystyczne poszukiwania od nowa, za pomocą najprostszych środków
plastycznych. Porzucił formułę malarstwa bliskiego kolorystom, na rzecz prac
tworzonych piórkiem i tuszem. Podejmując taką decyzję w 1956 r., z czasem
zrezygnował z funkcji pełnionych już wtedy w Związku Polskich Artystów
Plastyków oraz z aktywnego uczestniczenia w ówczesnym środowisku artys-
tycznym. Świadomie decydując się na pewnego rodzaju outsiderstwo, starał
się tworzyć poza - jego zdaniem - krótkotrwałymi modami, tendencjami
w sztuce.
Musiałowicz należy do pokolenia artystów debiutujących tuż po II wojnie.
W chwili debiutu był już dojrzałym twórcą o dość wyraźnie rysującej się
indywidualności, uprawiającym oprócz malarstwa również inne dyscypliny
sztuki (witrażownictwo, malarstwo dekoracyjne), wykonującym też prace
z dziedziny wystroju wnętrz i rzemiosła artystycznego. Dużą rolę w ukształto-
waniu się jego wrażliwości i warsztatu odegrały: środowisko, w jakim wyras-
tał, edukacja, jaką uzyskał, fascynacje artystyczne, profesorowie, mistrzowie,
których dzieła cenił i - podobnie jak w wypadku innych artystów jego poko-
lenia, takich jak Waldemar Cwenarski, Andrzej Wróblewski, Izaak Celnikier,
Tom XLVII, zeszyt 4 - 1999
ERNEST MALIK
Lublin
HENRYKA MUSIAŁOWICZA DROGA DO CZERNI I BIELI
Znany i nieznany, dojrzały i wciąż z młodzieńczą pasją poszukujący włas-
nej formuły, własnej „drogi w sztuce”, a jednocześnie dążący do osiągnięcia
najbardziej uniwersalnej i pojemnej formy plastycznej. Te pozornie sprzeczne
słowa określają chyba najtrafniej sylwetkę Henryka Musiałowicza - jednego
z bardziej uhonorowanych licznymi nagrodami i wystawami, w znacznej
części zagranicznymi, polskiego artysty. Jest on ciekawym przykładem
wszechstronnego artysty, biegłe władającego wieloma technikami plastyczny-
mi, który rezygnując ze zdobytego przez lata doświadczenia potrafił rozpo-
cząć artystyczne poszukiwania od nowa, za pomocą najprostszych środków
plastycznych. Porzucił formułę malarstwa bliskiego kolorystom, na rzecz prac
tworzonych piórkiem i tuszem. Podejmując taką decyzję w 1956 r., z czasem
zrezygnował z funkcji pełnionych już wtedy w Związku Polskich Artystów
Plastyków oraz z aktywnego uczestniczenia w ówczesnym środowisku artys-
tycznym. Świadomie decydując się na pewnego rodzaju outsiderstwo, starał
się tworzyć poza - jego zdaniem - krótkotrwałymi modami, tendencjami
w sztuce.
Musiałowicz należy do pokolenia artystów debiutujących tuż po II wojnie.
W chwili debiutu był już dojrzałym twórcą o dość wyraźnie rysującej się
indywidualności, uprawiającym oprócz malarstwa również inne dyscypliny
sztuki (witrażownictwo, malarstwo dekoracyjne), wykonującym też prace
z dziedziny wystroju wnętrz i rzemiosła artystycznego. Dużą rolę w ukształto-
waniu się jego wrażliwości i warsztatu odegrały: środowisko, w jakim wyras-
tał, edukacja, jaką uzyskał, fascynacje artystyczne, profesorowie, mistrzowie,
których dzieła cenił i - podobnie jak w wypadku innych artystów jego poko-
lenia, takich jak Waldemar Cwenarski, Andrzej Wróblewski, Izaak Celnikier,