DOI Artikel:
Paszkiewicz, Mieczysław: Tematyka polska w twórczości Stefano della Belli, Część I
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14265#0194
TEMATYKA POLSKA W TWÓRCZOŚCI STERANO DELLA BELLI
191
2. S. delia Bella. Rzekomy „System Kopernikowski" (de Vesme 1060)
młodzieńczy okres twórczości Stefano (włączając w to jego sześcioarkuszowy Wjazd Ossolińskiego
do Rzymu).
W 1625 r. delia Bella uczył się rysunku i malarstwa u Cezarego Dandini, ale wkrótce powrócił
do grafiki. Z 1627 r. pochodzi jego najwcześniejsza datowana rycina, a z 1632 r. najwcześniejsze
z poloników: strona tytułowa Dialogu Galileusza (przedstawiająca m. in. Kopernika)23 dedykowanego
wielkiemu księciu Cosmie II.
W 1632 lub na początku 1633 r. artysta uzyskał protektora w osobie Lorenzo de Medici, który
wysłał go do Rzymu, zapewniając mieszkanie w Palazzo Madama i 16 skudów miesięcznie. To
właśnie księciu Lorenzo dedykowane są arkusze przedstawiające Wjazd ambasady polskiej Jerzego
Ossolińskiego do Rzymu w listopadzie 1633 r. Można się jednak domyślać, że artysta szukał patrona,
a przynajmniej klienta także w osobie polskiego ambasadora. Wskazywałby na to starannie wykonany
i dużych rozmiarów rysunek (obecnie w zbiorach Uffizi) przedstawiający całą postać Ossolińskiego
przybranego uroczyście, najpewniej przygotowawczy szkic do nigdy nie wykonanej, reprezentacyjnej
ryciny24. Artysta przebywać musiał z Polakami w Rzymie często, bo zachowało się z tego czasu wiele
przedstawiających ich rysunków, zarówno luźnych, jak i w szkicownikch, dziś jeden w Albertinie.
a drugi w zbiorach Uffizi. Sprawą datowania tego ostatniego zajmę się później.
W 1637 r. Stefano powrócił do Florencji. W czerwcu następnego roku zmarła matka artysty,
a w sierpniu 1639 r. on sam wyjechał do Francji w orszaku Alessandro del Nero, ambasadora
wielkiego księcia, Ferdynanda II Medyceusza, do Ludwika XIII. Poselstwo przybyło do Paryża na po-
czątku października.
W stolicy Francji Stefano nie przestawał pobierać stypendium od Medyceuszy, ale równocześnie
dostał się pod opiekę kardynała de Richelieu, a po jego śmierci w 1642 г.. jego następcy, kardynała
Mazariniego. Od 1640 r. artysta nawiązał ożywione stosunki z François Langlois zwanym Ciartes
(zm. w 1647 г.), którego poznał już poprzednio w Rzymie, a który został, obok Israël Henriet
i Pierre I Mariette, głównym w Paryżu wydawcą jego rycin.
Okres paryski jest zapewne najciekawszy i najpłodniejszy w graficznej twórczości artysty, który -
U De Vesme. op. cii., s. 237-238. nr 905.
24 Gabinetto Disegni e Stampe degli Uffizi. Florencja, nr 1223 F. Rysunek o wymiarach 270x206 mm. ołówek, pióro.
Por. M. Paszkiewicz, Polonika w szkicowniku Sic/dno delia Bella we florenckich Uffizi, „Biuletyn Historii Sztuki",
1977, nr 2. s. 164 - 176.
191
2. S. delia Bella. Rzekomy „System Kopernikowski" (de Vesme 1060)
młodzieńczy okres twórczości Stefano (włączając w to jego sześcioarkuszowy Wjazd Ossolińskiego
do Rzymu).
W 1625 r. delia Bella uczył się rysunku i malarstwa u Cezarego Dandini, ale wkrótce powrócił
do grafiki. Z 1627 r. pochodzi jego najwcześniejsza datowana rycina, a z 1632 r. najwcześniejsze
z poloników: strona tytułowa Dialogu Galileusza (przedstawiająca m. in. Kopernika)23 dedykowanego
wielkiemu księciu Cosmie II.
W 1632 lub na początku 1633 r. artysta uzyskał protektora w osobie Lorenzo de Medici, który
wysłał go do Rzymu, zapewniając mieszkanie w Palazzo Madama i 16 skudów miesięcznie. To
właśnie księciu Lorenzo dedykowane są arkusze przedstawiające Wjazd ambasady polskiej Jerzego
Ossolińskiego do Rzymu w listopadzie 1633 r. Można się jednak domyślać, że artysta szukał patrona,
a przynajmniej klienta także w osobie polskiego ambasadora. Wskazywałby na to starannie wykonany
i dużych rozmiarów rysunek (obecnie w zbiorach Uffizi) przedstawiający całą postać Ossolińskiego
przybranego uroczyście, najpewniej przygotowawczy szkic do nigdy nie wykonanej, reprezentacyjnej
ryciny24. Artysta przebywać musiał z Polakami w Rzymie często, bo zachowało się z tego czasu wiele
przedstawiających ich rysunków, zarówno luźnych, jak i w szkicownikch, dziś jeden w Albertinie.
a drugi w zbiorach Uffizi. Sprawą datowania tego ostatniego zajmę się później.
W 1637 r. Stefano powrócił do Florencji. W czerwcu następnego roku zmarła matka artysty,
a w sierpniu 1639 r. on sam wyjechał do Francji w orszaku Alessandro del Nero, ambasadora
wielkiego księcia, Ferdynanda II Medyceusza, do Ludwika XIII. Poselstwo przybyło do Paryża na po-
czątku października.
W stolicy Francji Stefano nie przestawał pobierać stypendium od Medyceuszy, ale równocześnie
dostał się pod opiekę kardynała de Richelieu, a po jego śmierci w 1642 г.. jego następcy, kardynała
Mazariniego. Od 1640 r. artysta nawiązał ożywione stosunki z François Langlois zwanym Ciartes
(zm. w 1647 г.), którego poznał już poprzednio w Rzymie, a który został, obok Israël Henriet
i Pierre I Mariette, głównym w Paryżu wydawcą jego rycin.
Okres paryski jest zapewne najciekawszy i najpłodniejszy w graficznej twórczości artysty, który -
U De Vesme. op. cii., s. 237-238. nr 905.
24 Gabinetto Disegni e Stampe degli Uffizi. Florencja, nr 1223 F. Rysunek o wymiarach 270x206 mm. ołówek, pióro.
Por. M. Paszkiewicz, Polonika w szkicowniku Sic/dno delia Bella we florenckich Uffizi, „Biuletyn Historii Sztuki",
1977, nr 2. s. 164 - 176.