DOI Heft:
Starożytność
DOI Artikel:Dolińska, Monika: Fragmenty siedzisk z Deir el-Medina w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19642#0075
Komentarz:
Aapaczau był kapłanem uab Pana Obu Krain, to znaczy deifikowanego Amenhotepa I39,
i prawdopodobnie należał do rodziny Kahy — w grobie 359 w Deir el-Medina wspomniany jest
jako brat, prawdopodobnie najmłodszy, właściciela grobu, szefa ekipy Anherkłiau40. Jego syn
Amenhotep był zastępcą szefa ekipy Kenny II, syna Horinefera41, w łatach 8—18 Ramzesa
XI42.
Bibliografia: Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 355, ił. XL; PM2 I, 2, s. 589; K i t -
c h e n, Ram. Inscr., VI, s. 212, nr 4.
Warszawa, wrzesień 1987
PRZYPISY
1 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 356.
2 Aaapehti wg źródeł był członkiem Ekipy Grobu Królewskiego już przed r. 6 Seti II, za Siptaha jest już
zastępcą szefa, a ostatni raz wspomniany jest w papirusie Greg z r. 5—7 Ramzesa III, por. D. V a 1 b e 11 e,
Les omriers de la Tombe. Le Caire 1985, lista IV.
3 RAD, 57, s. 16.
4 J. Cerny, Papyrus Salt 124 (Brit. Mus. 10055). JEA, 15, 1929, s. 243—258.
5 Nie jest całkiem jasne, czy to właśnie Paneb był sprawcą śmierci Neferhotepa. Raczej jednak ten ostatni
zginął w trakcie zamieszek na początki panowania Seti II, sądzić bowiem można, że Amennacht nie omieszkałby
wytknąć i tej zbrodni Panebowi, gdyby to on był jej sprawcą. Por. J. Ć e r n y, A Community of Workmen at
Thebes in the Ramesside Period. Le Caire 1973, s. 289—290; M. L. B i e r b r i e r, The Late New Kingdom in
Egypt. Warminster 1975, s. 22; D. V a 1 b e 11 e, jw., s. 180.
6 J. Ć e r n y, jw., s. 304.
7 J. Ć e r n y, Papyrus Salt 124, jw., s. 244—246.
8 P. Salt 124, recto, s. 2, lin. 4, 10, verso, s. 1, lin. 6.
9 Wspomina o tym jego syn Penanuket w r. 29 Ramzesa III, por. przyp. 3.
10 M. L. Bierbrier, jw., s. 23.
11 M. Tosi, A. R o c c a t i, Stele e altre epigrafi di Deir el Medina n. 50001—50262. Torino 1972.
s. 170; K i t c h e n, Ram. Inscr., IV, s. 437, nr 3.
12 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 354—355. Siedzisko Kenymina znalezione było in situ razem z sie-
dziskiem jego syna Kahy, wmurowane w ławeczkę z nieobrobionych kamieni, jedno obok drugiego.
13 Kenymin pojawia się w spisach członków ekipy od r. 22 po 28 Ramzesa III, por. D. V a 1 b e 11 e, jw.,
listy V i VI.
14 Deir el-Medineh 1931—32, s. 86, nr 5, il. 55; K i t c h e n, Ram. Inscr., V, s. 670, nr 1.
15 PM2 1,2, s. 589.
16 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 355.
17 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 357. Fragment ten wmurowany był w ścianę chaty podobnie jak drugi,
zawierający tekst: „Sługa Hathor, Pani Wiatru Północnego, Nebenmaat, usprawiedliwiony głosem”. Tylko lekko
zagłębiona powierzchnia sugeruje, że pierwotnym przeznaczeniem naszego fragmentu miało być siedzisko.
71
Aapaczau był kapłanem uab Pana Obu Krain, to znaczy deifikowanego Amenhotepa I39,
i prawdopodobnie należał do rodziny Kahy — w grobie 359 w Deir el-Medina wspomniany jest
jako brat, prawdopodobnie najmłodszy, właściciela grobu, szefa ekipy Anherkłiau40. Jego syn
Amenhotep był zastępcą szefa ekipy Kenny II, syna Horinefera41, w łatach 8—18 Ramzesa
XI42.
Bibliografia: Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 355, ił. XL; PM2 I, 2, s. 589; K i t -
c h e n, Ram. Inscr., VI, s. 212, nr 4.
Warszawa, wrzesień 1987
PRZYPISY
1 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 356.
2 Aaapehti wg źródeł był członkiem Ekipy Grobu Królewskiego już przed r. 6 Seti II, za Siptaha jest już
zastępcą szefa, a ostatni raz wspomniany jest w papirusie Greg z r. 5—7 Ramzesa III, por. D. V a 1 b e 11 e,
Les omriers de la Tombe. Le Caire 1985, lista IV.
3 RAD, 57, s. 16.
4 J. Cerny, Papyrus Salt 124 (Brit. Mus. 10055). JEA, 15, 1929, s. 243—258.
5 Nie jest całkiem jasne, czy to właśnie Paneb był sprawcą śmierci Neferhotepa. Raczej jednak ten ostatni
zginął w trakcie zamieszek na początki panowania Seti II, sądzić bowiem można, że Amennacht nie omieszkałby
wytknąć i tej zbrodni Panebowi, gdyby to on był jej sprawcą. Por. J. Ć e r n y, A Community of Workmen at
Thebes in the Ramesside Period. Le Caire 1973, s. 289—290; M. L. B i e r b r i e r, The Late New Kingdom in
Egypt. Warminster 1975, s. 22; D. V a 1 b e 11 e, jw., s. 180.
6 J. Ć e r n y, jw., s. 304.
7 J. Ć e r n y, Papyrus Salt 124, jw., s. 244—246.
8 P. Salt 124, recto, s. 2, lin. 4, 10, verso, s. 1, lin. 6.
9 Wspomina o tym jego syn Penanuket w r. 29 Ramzesa III, por. przyp. 3.
10 M. L. Bierbrier, jw., s. 23.
11 M. Tosi, A. R o c c a t i, Stele e altre epigrafi di Deir el Medina n. 50001—50262. Torino 1972.
s. 170; K i t c h e n, Ram. Inscr., IV, s. 437, nr 3.
12 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 354—355. Siedzisko Kenymina znalezione było in situ razem z sie-
dziskiem jego syna Kahy, wmurowane w ławeczkę z nieobrobionych kamieni, jedno obok drugiego.
13 Kenymin pojawia się w spisach członków ekipy od r. 22 po 28 Ramzesa III, por. D. V a 1 b e 11 e, jw.,
listy V i VI.
14 Deir el-Medineh 1931—32, s. 86, nr 5, il. 55; K i t c h e n, Ram. Inscr., V, s. 670, nr 1.
15 PM2 1,2, s. 589.
16 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 355.
17 Deir el-Medineh 1934—35, cz. 3, s. 357. Fragment ten wmurowany był w ścianę chaty podobnie jak drugi,
zawierający tekst: „Sługa Hathor, Pani Wiatru Północnego, Nebenmaat, usprawiedliwiony głosem”. Tylko lekko
zagłębiona powierzchnia sugeruje, że pierwotnym przeznaczeniem naszego fragmentu miało być siedzisko.
71