Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (33-34.1989-1990)

zapewne charakter gospodarczy, podobnie jak głęboki dół o prostopadłych ścianach wykuty
w północno-zachodniej części sali. Zapewne służył on do przechowywania żywności oraz cen-
ności należących do zamieszkującego pustelnię. Pod ścianą południową znajdowała się długa,
niska ława, a w poziomie chodzenia, pokrytego warstwami mułowej polepy, były wpuszczone
naczynia starannie przykrywane. Dwa oddzielne wejścia w ścianie północnej prowadziły do
dwu małych pomieszczeń, zapewne sypialni. Sala zachodnia jest nietypowo umieszczona 80 cm
powyżej polepy w pomieszczeniu dużym. Była ona doświetlona małym kolistym oknem oraz
starannie tynkowana. Wydaje się, że pomieszczenie to jest najpóźniej wykute w całym zespole.

W trakcie prowadzonych badań w sali dużej znaleziono wiele dokumentów, z których
znaczna część była zapisana w języku arabskim na papierze i może być datowana na XI—
XII w. Wydaje się więc, że pustelnia nr 2 była zamieszkana znacznie dłużej niż erem nr 1. Nie
wiemy, czy było to użytkowanie ciągłe czy też z przerwami. Zasyp zalegający wnętrze pomiesz-
czenia dużego nie wykazuje wyraźnych różnic i najprawdopodobniej powstał on już w okresie
opuszczenia eremu i później. Tak więc z późniejszym okresem użytkowania pustelni można
jedynie wiązać ostatnią warstwę tynku na ścianach pomieszczeń oraz ostatnie warstwy polepy.
Być może w tym drugim okresie powstała również zachodnia sypialnia, której tynk jest odmienny
od oryginalnego tynku sali dużej.

Zasyp dołu w pomieszczeniu 1 dostarczył nam wiele ciekawego materiału, jak fragmenty


650