DOI Heft:
In Memoriam
DOI Artikel:Janina Ruszczycówna - Wspomnienie pośmiertne 1914-1988
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19642#0734
W 1962 r. Janina Ruszczycówna objeżdżała wraz z T. Dobrzenieckim całe Mazowsze w gra-
nicach historycznych XVI w. szukając materiałów na wystawę jubileuszową w stulecie istnienia
Muzeum, która została otwarta w 1962 r. i mogliśmy oglądać nieznane zabytki z XVI i XVII w.
Wystawa nosiła nazwę Sztuka warszawska od średniowiecza do połowy XX w. i obejmowała całe
Mazowsze.
Janina Ruszczyć poświęciła się całkowicie malarstwu z XVI i XVII w. — do połowy XVIII w.
Najtrudniejszy okres do Niej należał, najmniej znany. Zależało Jej bardzo, żeby utrzymać wysoki
poziom Galerii Polskiej od XVI w. do połowy XVIII w., co nie było łatwe przy płynności naszych
zabytków (urządzenie Wilanowa i Zamku).
Poza tym Ruszczycówna zajmowała się ikonografią Wazów, sobiescjanami i ikonografią
Jagiellonów. Równolegle do tych prac chciała uporządkować twórczość ojca, Ferdynanda
Ruszczyca. Oprócz pośmiertnej dużej wystawy w 1964 r. w Muzeum Narodowym w Warszawie,
z katalogiem, został w 1966 r. wydany przez Nią pamiętnik tej wystawy, który jest podstawą
do opracowania twórczości tego wielkiego artysty. W 1981 r. zorganizowała wystawę Rusz-
czyca Krajobrazy i wnętrza w Białej Podlaskiej, zaś w Lublinie w Muzeum Okręgowym Malarz
i rysownik.
W 1984 r. Janina Ruszczyć miała śmiałą odwagę widzieć jasno prawdę i nie wahała się zmie-
nić dawno zastarzałych atrybucji. Jej żmudna praca wnikała głęboko w zaranie naszej sztuki;
była jednak ostrożna w wypowiedziach. Uważała, że lepiej się posługiwać określeniem ,,malarz
nieznany” niż używać domniemanej atrybucji, raczej wątpliwej.
Zrobiła doktorat w 1973 r. Napisała pracę Polskie malarstwo portretowe w XVI i XVII w.
Stan badań i problemy.
Wielkim osiągnięciem Janiny Ruszczycówny była wspaniała wystawa Portret polski XVII
i XVIII w., która objechała Moskwę, Mińsk, Kijów i Lwów w 1976 r. i znalazła tam wielkie
uznanie i dopiero w końcu 1977 r. została pokazana w Warszawie w znacznie rozszerzonym
zakresie, gdyż zostały jeszcze wystawione portrety Ossolińskich z Liwu, z Dererzyna, Kra-
sińskich z Przemyśla i niektóre z serii Radziwiłłów z Nieświeża.
Od 1962 r. Janina Ruszczycówna prowadziła Ośrodek Portretu Polskiego w Muzeum Naro-
dowym w Warszawie, gdzie niezłomna i niestrudzona w pracy zapełniała drobnym pismem
olbrzymie karty kartoteki, która może służyć za wzór, jak powinny wyglądać karty osobistości
polskich z ich zasługami dla kraju.
Ostatnią pracę poświęciła swemu ojcu i oddała do druku Monografię Ferdynanda Rusz-
czyca.
Janina Ruszczyć miała duże zasługi w popularyzowaniu sztuki polskiej w Muzeum i poza
Muzeum. Oddała się też ofiarnie pracy społecznej, związkowej, jako wieloletnia przewodni-
cząca.
Zmarła 7 kwietnia 1988 r. Cześć jej pamięci!
WANDA DRECKA
730
nicach historycznych XVI w. szukając materiałów na wystawę jubileuszową w stulecie istnienia
Muzeum, która została otwarta w 1962 r. i mogliśmy oglądać nieznane zabytki z XVI i XVII w.
Wystawa nosiła nazwę Sztuka warszawska od średniowiecza do połowy XX w. i obejmowała całe
Mazowsze.
Janina Ruszczyć poświęciła się całkowicie malarstwu z XVI i XVII w. — do połowy XVIII w.
Najtrudniejszy okres do Niej należał, najmniej znany. Zależało Jej bardzo, żeby utrzymać wysoki
poziom Galerii Polskiej od XVI w. do połowy XVIII w., co nie było łatwe przy płynności naszych
zabytków (urządzenie Wilanowa i Zamku).
Poza tym Ruszczycówna zajmowała się ikonografią Wazów, sobiescjanami i ikonografią
Jagiellonów. Równolegle do tych prac chciała uporządkować twórczość ojca, Ferdynanda
Ruszczyca. Oprócz pośmiertnej dużej wystawy w 1964 r. w Muzeum Narodowym w Warszawie,
z katalogiem, został w 1966 r. wydany przez Nią pamiętnik tej wystawy, który jest podstawą
do opracowania twórczości tego wielkiego artysty. W 1981 r. zorganizowała wystawę Rusz-
czyca Krajobrazy i wnętrza w Białej Podlaskiej, zaś w Lublinie w Muzeum Okręgowym Malarz
i rysownik.
W 1984 r. Janina Ruszczyć miała śmiałą odwagę widzieć jasno prawdę i nie wahała się zmie-
nić dawno zastarzałych atrybucji. Jej żmudna praca wnikała głęboko w zaranie naszej sztuki;
była jednak ostrożna w wypowiedziach. Uważała, że lepiej się posługiwać określeniem ,,malarz
nieznany” niż używać domniemanej atrybucji, raczej wątpliwej.
Zrobiła doktorat w 1973 r. Napisała pracę Polskie malarstwo portretowe w XVI i XVII w.
Stan badań i problemy.
Wielkim osiągnięciem Janiny Ruszczycówny była wspaniała wystawa Portret polski XVII
i XVIII w., która objechała Moskwę, Mińsk, Kijów i Lwów w 1976 r. i znalazła tam wielkie
uznanie i dopiero w końcu 1977 r. została pokazana w Warszawie w znacznie rozszerzonym
zakresie, gdyż zostały jeszcze wystawione portrety Ossolińskich z Liwu, z Dererzyna, Kra-
sińskich z Przemyśla i niektóre z serii Radziwiłłów z Nieświeża.
Od 1962 r. Janina Ruszczycówna prowadziła Ośrodek Portretu Polskiego w Muzeum Naro-
dowym w Warszawie, gdzie niezłomna i niestrudzona w pracy zapełniała drobnym pismem
olbrzymie karty kartoteki, która może służyć za wzór, jak powinny wyglądać karty osobistości
polskich z ich zasługami dla kraju.
Ostatnią pracę poświęciła swemu ojcu i oddała do druku Monografię Ferdynanda Rusz-
czyca.
Janina Ruszczyć miała duże zasługi w popularyzowaniu sztuki polskiej w Muzeum i poza
Muzeum. Oddała się też ofiarnie pracy społecznej, związkowej, jako wieloletnia przewodni-
cząca.
Zmarła 7 kwietnia 1988 r. Cześć jej pamięci!
WANDA DRECKA
730