DOI issue:
Część I. Museum / Part I. The Museum
DOI article:Pomian, Krzysztof; Ziemba, Antoni; Bastek, Grażyna: Wystawa "Wywyższeni. Od faraona da Lady Gagi": (17 maja - 23 września 2012)
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.45360#0087
86
Muzeum
partii, przeciwstawnymi „ludowi” pracowników i proletariatowi, propagandowo prezentowa-
nemu jako wspólnota równych i zadowolonych obywateli.
Trzecia i ostatnia część wystawy - Hierarchie dziś - poświęcona była społeczeństwu współ-
czesnemu. Dzisiejsze społeczeństwo demokratyczne, oparte na zasadach równości obywateli
wobec prawa, przestrzegania praw człowieka oraz wolności słowa, pozostaje jednak nadal
całkowicie zhierarchizowane. Wciąż działają tradycyjne kryteria wywyższenia przez bogactwo,
wykształcenie i talent, ale już nie kategoria urodzenia, zastąpiona kryterium urody, cielesnej
atrakcyjności, a przede wszystkim zdolności do autopromocji. Platformą, na której buduje się
i utrwala pozycję społeczną są media. Wizerunek publiczny osoby zmienił się na rzecz promo-
wania celebiytów i osobistości, poprzedzony dawnym kultem diw operowych, hollywoodzkich
gwiazd filmowych oraz ikon popkultury (pop-art, Andy Warhol). Na digitalnych tabletach -
samych w sobie „gadżetach popkultury” - pokazane zostały znane polskie osobistości świata
polityki, kultury, sztuki, muzyki, sportu oraz ikoniczne idole tłumów. Niektóre wizerunki sta-
nowią już tylko symulakry (wedle pojęcia Jeana Baudrillarda) - znaki pozbawione już znaczenia,
prezentowane dla nich samych, dla ostentacji „bycia widocznym i widzianym”. Internet zaś
umożliwia w portalach społecznościowych autokreację wizerunku przez każdego użytkownika,
który może nadać swej osobie elitarny prestiż i uczynić się obiektem podziwu. Wpływa to też na
przekształcenie tradycyjnego obrazu polityka - jak pokazują plakaty wyborcze - z męża stanu
(Tadeusz Mazowiecki) bądź działacza albo rewolucjonisty (Lech Wałęsa) w osobistość ekspo-
nującą dla celów politycznych swą cielesność i seksualność (Marta Ratuszyńska), a zjawisko
internetowej popularności coraz częściej staje się przedmiotem wykreowanych prowokacji
artystyczno-społecznych (wirtualna Kampania prezydencka Wiktorii Cukt, 2001; film Marcela
Łozińskiego Jak to się robi?, 2006). Świat medialnego celebrytyzmu łączy się ze skrajnym roz-
warstwieniem społecznym na wąską i płytką elitę ludzi zamożnych (wielkiego kapitału oraz
najsłynniejszych celebrytów) oraz resztę masy ludzkiej. Wystawa uwidaczniała to zjawisko
poprzez zderzenie wizerunków celebrytów oraz produktów najwyższego luksusu „markowego”
z fotogramami blokowisk autorstwa Nicolasa Grospierrea (2007-2012).
Zamknięciem ekspozycji była seria fotogramów Oskara Dawickiego Nekrologi (2004),
które znalazłszy się w części Prawo do nieśmiertelności obok castrum doloris - stanowiąc ponie-
kąd symboliczny powrót do początku wystawy, a jednocześnie dając krytyczne spojrzenie na
współczesny kult celebrytów i dobitnie komentując umowność oraz nietrwałość medialnych
sław, choćby i osób najbardziej zasłużonych i godnych.
Muzeum
partii, przeciwstawnymi „ludowi” pracowników i proletariatowi, propagandowo prezentowa-
nemu jako wspólnota równych i zadowolonych obywateli.
Trzecia i ostatnia część wystawy - Hierarchie dziś - poświęcona była społeczeństwu współ-
czesnemu. Dzisiejsze społeczeństwo demokratyczne, oparte na zasadach równości obywateli
wobec prawa, przestrzegania praw człowieka oraz wolności słowa, pozostaje jednak nadal
całkowicie zhierarchizowane. Wciąż działają tradycyjne kryteria wywyższenia przez bogactwo,
wykształcenie i talent, ale już nie kategoria urodzenia, zastąpiona kryterium urody, cielesnej
atrakcyjności, a przede wszystkim zdolności do autopromocji. Platformą, na której buduje się
i utrwala pozycję społeczną są media. Wizerunek publiczny osoby zmienił się na rzecz promo-
wania celebiytów i osobistości, poprzedzony dawnym kultem diw operowych, hollywoodzkich
gwiazd filmowych oraz ikon popkultury (pop-art, Andy Warhol). Na digitalnych tabletach -
samych w sobie „gadżetach popkultury” - pokazane zostały znane polskie osobistości świata
polityki, kultury, sztuki, muzyki, sportu oraz ikoniczne idole tłumów. Niektóre wizerunki sta-
nowią już tylko symulakry (wedle pojęcia Jeana Baudrillarda) - znaki pozbawione już znaczenia,
prezentowane dla nich samych, dla ostentacji „bycia widocznym i widzianym”. Internet zaś
umożliwia w portalach społecznościowych autokreację wizerunku przez każdego użytkownika,
który może nadać swej osobie elitarny prestiż i uczynić się obiektem podziwu. Wpływa to też na
przekształcenie tradycyjnego obrazu polityka - jak pokazują plakaty wyborcze - z męża stanu
(Tadeusz Mazowiecki) bądź działacza albo rewolucjonisty (Lech Wałęsa) w osobistość ekspo-
nującą dla celów politycznych swą cielesność i seksualność (Marta Ratuszyńska), a zjawisko
internetowej popularności coraz częściej staje się przedmiotem wykreowanych prowokacji
artystyczno-społecznych (wirtualna Kampania prezydencka Wiktorii Cukt, 2001; film Marcela
Łozińskiego Jak to się robi?, 2006). Świat medialnego celebrytyzmu łączy się ze skrajnym roz-
warstwieniem społecznym na wąską i płytką elitę ludzi zamożnych (wielkiego kapitału oraz
najsłynniejszych celebrytów) oraz resztę masy ludzkiej. Wystawa uwidaczniała to zjawisko
poprzez zderzenie wizerunków celebrytów oraz produktów najwyższego luksusu „markowego”
z fotogramami blokowisk autorstwa Nicolasa Grospierrea (2007-2012).
Zamknięciem ekspozycji była seria fotogramów Oskara Dawickiego Nekrologi (2004),
które znalazłszy się w części Prawo do nieśmiertelności obok castrum doloris - stanowiąc ponie-
kąd symboliczny powrót do początku wystawy, a jednocześnie dając krytyczne spojrzenie na
współczesny kult celebrytów i dobitnie komentując umowność oraz nietrwałość medialnych
sław, choćby i osób najbardziej zasłużonych i godnych.