Studia Waweliana (1.1992)

6. Nisza w ścianie południowej wewnątrz pomieszczenia w przyzie-
miu wieży Zegarowej (fot S. Michta)

odrębną okładzinę19. Wszystkie ciosy pozostawione
zostały w stanie surowym z licznymi wgłębieniami,
bez śladów retuszu. Tak jak w przyziemiu, w płasz-
czyźnie południowej ściany pozostawiono półkoliście
zamkniętą wnękę (fig. 7, 9). W przeciwieństwie do
dolnej, górna wnęka ma jednak u podstawy kamien-
ny parapet o sfazowanych kantach, tworzący rodzaj
ławy (fig. 8), którego górna krawędź biegnie kilkana-
ście centymetrów powyżej poziomu sklepienia (fig.
10). W narożniku północno-wschodnim wmurowany
jest pojedynczy kamienny blok z prostym cokołem
i wyprowadzonym powyżej profilowaniem (fig. 11).

Zewnętrzna okładzina, nałożona na zachodnią
i południową elewację wieży, dochodzi do wysokości
okna na piętrze (fig. 12). Gzyms koronujący, widocz-
ny także na strychu pod podniesionym w czasach
nowożytnych dachem nawy bocznej, biegnie na wyso-

19 Drugą kondygnację oddziela dziś strop stanowiący pod-
stawę drewnianej konstrukcji, wypełniającej wieżę. Wnętrze ponad

12

7. Nisza w ścianie południowej wewnątrz pomieszczenia w drugiej
kondygnacji wieży Zegarowej, część górna (fot S. Michta)

8. Nisza w ścianie południowej wewnątrz pomieszczenia w drugiej
kondygnacji wieży Zegarowej, część dolna (fot S. Michta)

kości odpowiadającej 4/5 niszy w ścianie południowej
(fig. 10). Elewacje podzielone są na dwie kondygnacje
i rozczłonkowane płycinami. Płaszczyznę ściany po-
łudniowej w dolnej kondygnacji rozbija niska pół-
koliście zamknięta wnęka i portal ze schodami pro-
wadzącymi niegdyś na galerię nad arkadą do kaplicy
Św. Mikołaja (fig. 13). U góry biegnie rząd płycin
trojakiego kształtu, rozmieszczonych asymetrycznie
(fig. 14). Od lewej strony jest to prostokąt, dalej dwie
smukłe, ostrołukowe arkady z noskami, dwa zwężają-
ce się uskokowo od góry prostokąty i znów arkadki,
tym razem jednak trzy. Od prawej strony szereg

sklepieniem Oleśnickiego przedzielone jest na dwie części nowożyt-
ną kolebką.