Studia Waweliana (1.1992)

9. Rzut wieży Zegarowej na poziomie pomieszczenia w drugiej kondygnacji. Pomiary

wykonał J. Polak (skala oryginału 1:50)

płycin zamyka prostokąt, znacznie węższy od zachod-
niego. Podziały te uzyskano przez nałożenie na okła-
dzinę profilowanych kształtek. Ostrołukowe zakoń-
czenia arkadek z noskami i uskokowe zwężenia
prostokątów zestawione są z odkutych oddzielnie
połówek. Inaczej postąpiono tylko w dwóch skraj-
nych arkadkach z prawej strony. Górny segment
wykonany został wspólnie dla nich obu i w miejscu,
gdzie połówki innych stykają się, pojawia się kamien-
ny grzbiecik. Trójkątne pola pomiędzy nim a krzywi-
znami łuków są też wyjątkowo wydrążone. Pod tą
„podwójną", z technicznego punktu widzenia, arkad-
ką gzyms oddzielający kondygnacje znacznie się ob-

niża, po czym w formie meandra wdziera w strefę
górną. Przez to właśnie prawa połowa „podwójnej"
arkadki i skrajne prostokątne pole są krótsze. Two-
rzy się w ten sposób kwadratowa płycina, przesunięta
wyraźnie w prawo od osi znajdującego się poniżej
portalu, wypełniona ostro zakończoną tarczą her-
bową z głową wołu w koronie, na czerwonym tle.
Gzyms przechodzi następnie na ścianę wschodnią,
przenikając się w krystalicznych formach z niewielką,
dekoracyjną przyporą o romboidalnym przekroju na
narożniku i urywa nagle przy krawędzi otworu wylo-
towego wewnętrznego korytarza, na ścianie wschod-
niej (fig. 15, 16). Przypora przy narożniku połu-

13