DOI article:
Kabbadias, Panagiōtēs: Epigraphai ek tōn en Epidauria anaskaphōn
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.13161#0151
^35
επιγραφαι εξ επιδαγρου
236
■σαν φλύκταιναι" άλλα ρ,ετ' ολίγον ή χειρ έγένετο
ύγιής δια της χρήσεως άνήθου μετ ελαίου. Δια
την κεφαλαλγίαν δε παρηγγέλΟη αύτώ ίνα ποιήση-
ται χρήσιν ψυ/ρών άναγαργαρισμών προς τήν στα-
φυλήν καΐ προς τά παρίσΟμια. Ή σύνταξις δ έχει
■ούτως : Λίετ ολίγον δέ ύγνης ή χειρ έγένετο, έπι-
φ,είναντί μον άνηθον μεν έλαίου χρηοαοθαι. Προς
την κεφαλαλγίαν είπεν (δ θεάς) άναγαργαρίζε-
ϋθαι ψντρ& πρός την οταφυλην (καί γαρ περί
τούτον, τουτέστι περί της κεφαλαλγίας, παρεκά-
Λεσα τον θεόν),τό αύτό (ποιεϊν δηλ. ήτοι άναγαρ-
γαρίζεσθαι) και προς παρίϋθαυα.
Άλλα έν ω ταΰτα έξέΟετεν Ό ασθενής προσέθη-
κεν έν όλως άκαταλλήλω κατά την έαυτοΟ συνή-
θειαν θέσει παρεμπίπτοντα λόγον, έν ω διηγείται
δτι ποιησάμενος χρήσιν του ελαίου (δια τήν ΐασιν
της νειρός) άπηλλάγη της κεφαλαλγίας. Η σύν-
ταζις τοΰ' παρεμπίπτοντος τούτου λόγου έχει ού-
τως: 0(3 «τ/^ ηλγουν την κεφαλαλγίαν' (ϊννεβη
ονν (συλλογιστικός λόγος άντί αιτιολογικού), <φι-
Ιολογήααντί μοι ουαπληρωθηναο (άπολύτως εί-
ρημένα, κατά τό συνελόντι ειπείν και παραπλήσιας
εκφράσεις, δηλούντα = ίνα τελειώσω πλέον, άφου
έπολυλόγησα, διά νά μή τά πολυλογώ), χρηΰά-
μενος τω έλαίω άπηλλάγην (εξαρτάται έκ τοΟ
του συνέβη: συνέβη, ώστε άπηλλάγην) τΓ^ κεφα-
λαλγίας.
Τοιαύτη φαίνεται μοι ή πιθανωτέρα στίξις και
ερμηνεία τοΟ ροΐροαπί τούτου ελληνικών λέξεων.
Δύναται δ ώς εϊπον και άλλως νά στίξη τις και
έκ πρώτης όψεως καλλιτέρα θά φαν ή ϊ'σως εί'ς τινα
ή έξης στίξις : Λίετ' ολίγον δε ϋγιης ή Χεφ 8τ'''"
τ«γο έπιψείναντί ψοι ('ίνηθον μετ ελαίου χρήσα-
αθαι πρ)ς την κεφαλαλγίαν. Είπεν κτλ. Άλλ'
εάν διά τήν κεφαλαλγίαν παρηγγέλΟη αύτώ ή /ρή-
σις του έλαίου, άφ ού διά της χρήσεως τούτου όν-
τως ή κεφαλαλγία παρήλθε, προς τί παρηγγέλΟη-
σαν αύτω οί ψυχροί άναγαργαρισμοί; Δεν ικανοποιεί
λοιπόν ή σύνταξις αύτη, καί πολύ όλιγώτερον έτε-
ρα τις, πλήν της ανωτέρω έκτεΟείσης άγούσηςήμας
εις οπωσδήποτε πιΟανώτερόν τι και σαφέστερον
συμπέρασμα.
Κατά ταύτα δυνάμεθα νά όρίσωμεν έν συντόμω
τήν δίαιταν, εις ήν υπεβλήθη Ό άσθενής ώς έξης ;
α'.) προλαμβάνειν τυρόν καί άρτον, σέλεινα μετά
θρίδακος, τά άκρα κιτρίου άποβεβρεγμένα έν ύδατι,
και γάλα μετά μέλιτος.
β'.) δρόμω γυμνάζεσθαι
γ .) περιπάτω ύπερώω αίώραις -/ρήσθαι
δ .] άφή πηλοΰσθαι
ε .) άνυπόδητον περιπατείν πριν έμβήναι έν τώ
βαλ ανειω
ξ" .) εις τό Οερμόν υδωρ τό έν τω βαλανείω οι-
νον έγχέειν.
ζ .) προστρίβεσθαι κατά τά ώτα έν τω τοίχωτοΟ
βαλανείου.
η'.) αύτον δι αύτοΰ λούεσΟαι.
θ'.) σινάπυί καί αλάτι χρίεσΟαι
ι'.) ψυχρώ άναγαργαρίζεσΟαι πρός τήν σταφυλήν
και προς παρίσΟμια.
Πρός Οεραπείαν δε της ύπό της φλογός καείσης
χειρός καί τών φλυκταινών αύτής παρηγγέλΟη αύτώ
ή χρήσις άνήθου μετ' έλαίου.
Έν τέλει δε παρατηρητέον ό'τι τάέντή επιγραφή
ταύτη ίκανήν έχουσιν ομοιότητα πρός τά ύπό Αρι-
στείδου του όήτορος έν τοις Ίεροΐς λόγοις έκτιθέ-
μενα, διότι οχι μόνον ψυχρά καί θερμά λουτρά
παρηγγέλλοντο καί τώ έπιφανεί τούτω ασθενεί δΓ
οπτασίας, άλλά καί τινα τών ένταΰθα αναγραφομέ-
νων μέσων. Ούτω παρηγγέλΟη καί αύτώ άνυπόδη-
τον περιπατεϊν, διότι λέγει : « δρόμος τέ έστιν, δν
έδει δραμείν άνυπόδητον» (I, σελ. 461). καί έτι
όφι'ΐ πηλοΰσθαι ώς έκφαίνεται έκ τών: «ήν ίση-
» μερία ή μετά χειμώνα δ'τε πηλουνται τώ θεώ,
» έμοί δ ούχ οΐόν τ ήν, εί μή τι σημήνειε παρα-
» κινείν . . . Τοιούτων δε όντων προσέταξε -/ρήσα-
» σΟαι τώ πηλώ πράς τώ φρέατι τώ ίερώ καί λού-
» σασθαι αύτόΟεν » (I σελ. 484). Καί τά έν σελί-
δι δέ 462 : « ήν δέ τι φάρμακον ού τά μέν καθέ-
» κάστα ού μέμνημαι, άλών δέ δτι μετεΐχεν, ώς δέ
» έπεπάσαμεν έρρει δή ταχύ τοΟ όγκου το πλείστον »
εχουσι σ/έσιν προς τά : ναπνϊ καϊ άλσΐ κεγρειμ*·
νος της προκειμένης έπιγραφής.
61.
Έν τώ οίκήματι, έν ω εύρέΟη ή προηγουμένη
επιγραφαι εξ επιδαγρου
236
■σαν φλύκταιναι" άλλα ρ,ετ' ολίγον ή χειρ έγένετο
ύγιής δια της χρήσεως άνήθου μετ ελαίου. Δια
την κεφαλαλγίαν δε παρηγγέλΟη αύτώ ίνα ποιήση-
ται χρήσιν ψυ/ρών άναγαργαρισμών προς τήν στα-
φυλήν καΐ προς τά παρίσΟμια. Ή σύνταξις δ έχει
■ούτως : Λίετ ολίγον δέ ύγνης ή χειρ έγένετο, έπι-
φ,είναντί μον άνηθον μεν έλαίου χρηοαοθαι. Προς
την κεφαλαλγίαν είπεν (δ θεάς) άναγαργαρίζε-
ϋθαι ψντρ& πρός την οταφυλην (καί γαρ περί
τούτον, τουτέστι περί της κεφαλαλγίας, παρεκά-
Λεσα τον θεόν),τό αύτό (ποιεϊν δηλ. ήτοι άναγαρ-
γαρίζεσθαι) και προς παρίϋθαυα.
Άλλα έν ω ταΰτα έξέΟετεν Ό ασθενής προσέθη-
κεν έν όλως άκαταλλήλω κατά την έαυτοΟ συνή-
θειαν θέσει παρεμπίπτοντα λόγον, έν ω διηγείται
δτι ποιησάμενος χρήσιν του ελαίου (δια τήν ΐασιν
της νειρός) άπηλλάγη της κεφαλαλγίας. Η σύν-
ταζις τοΰ' παρεμπίπτοντος τούτου λόγου έχει ού-
τως: 0(3 «τ/^ ηλγουν την κεφαλαλγίαν' (ϊννεβη
ονν (συλλογιστικός λόγος άντί αιτιολογικού), <φι-
Ιολογήααντί μοι ουαπληρωθηναο (άπολύτως εί-
ρημένα, κατά τό συνελόντι ειπείν και παραπλήσιας
εκφράσεις, δηλούντα = ίνα τελειώσω πλέον, άφου
έπολυλόγησα, διά νά μή τά πολυλογώ), χρηΰά-
μενος τω έλαίω άπηλλάγην (εξαρτάται έκ τοΟ
του συνέβη: συνέβη, ώστε άπηλλάγην) τΓ^ κεφα-
λαλγίας.
Τοιαύτη φαίνεται μοι ή πιθανωτέρα στίξις και
ερμηνεία τοΟ ροΐροαπί τούτου ελληνικών λέξεων.
Δύναται δ ώς εϊπον και άλλως νά στίξη τις και
έκ πρώτης όψεως καλλιτέρα θά φαν ή ϊ'σως εί'ς τινα
ή έξης στίξις : Λίετ' ολίγον δε ϋγιης ή Χεφ 8τ'''"
τ«γο έπιψείναντί ψοι ('ίνηθον μετ ελαίου χρήσα-
αθαι πρ)ς την κεφαλαλγίαν. Είπεν κτλ. Άλλ'
εάν διά τήν κεφαλαλγίαν παρηγγέλΟη αύτώ ή /ρή-
σις του έλαίου, άφ ού διά της χρήσεως τούτου όν-
τως ή κεφαλαλγία παρήλθε, προς τί παρηγγέλΟη-
σαν αύτω οί ψυχροί άναγαργαρισμοί; Δεν ικανοποιεί
λοιπόν ή σύνταξις αύτη, καί πολύ όλιγώτερον έτε-
ρα τις, πλήν της ανωτέρω έκτεΟείσης άγούσηςήμας
εις οπωσδήποτε πιΟανώτερόν τι και σαφέστερον
συμπέρασμα.
Κατά ταύτα δυνάμεθα νά όρίσωμεν έν συντόμω
τήν δίαιταν, εις ήν υπεβλήθη Ό άσθενής ώς έξης ;
α'.) προλαμβάνειν τυρόν καί άρτον, σέλεινα μετά
θρίδακος, τά άκρα κιτρίου άποβεβρεγμένα έν ύδατι,
και γάλα μετά μέλιτος.
β'.) δρόμω γυμνάζεσθαι
γ .) περιπάτω ύπερώω αίώραις -/ρήσθαι
δ .] άφή πηλοΰσθαι
ε .) άνυπόδητον περιπατείν πριν έμβήναι έν τώ
βαλ ανειω
ξ" .) εις τό Οερμόν υδωρ τό έν τω βαλανείω οι-
νον έγχέειν.
ζ .) προστρίβεσθαι κατά τά ώτα έν τω τοίχωτοΟ
βαλανείου.
η'.) αύτον δι αύτοΰ λούεσΟαι.
θ'.) σινάπυί καί αλάτι χρίεσΟαι
ι'.) ψυχρώ άναγαργαρίζεσΟαι πρός τήν σταφυλήν
και προς παρίσΟμια.
Πρός Οεραπείαν δε της ύπό της φλογός καείσης
χειρός καί τών φλυκταινών αύτής παρηγγέλΟη αύτώ
ή χρήσις άνήθου μετ' έλαίου.
Έν τέλει δε παρατηρητέον ό'τι τάέντή επιγραφή
ταύτη ίκανήν έχουσιν ομοιότητα πρός τά ύπό Αρι-
στείδου του όήτορος έν τοις Ίεροΐς λόγοις έκτιθέ-
μενα, διότι οχι μόνον ψυχρά καί θερμά λουτρά
παρηγγέλλοντο καί τώ έπιφανεί τούτω ασθενεί δΓ
οπτασίας, άλλά καί τινα τών ένταΰθα αναγραφομέ-
νων μέσων. Ούτω παρηγγέλΟη καί αύτώ άνυπόδη-
τον περιπατεϊν, διότι λέγει : « δρόμος τέ έστιν, δν
έδει δραμείν άνυπόδητον» (I, σελ. 461). καί έτι
όφι'ΐ πηλοΰσθαι ώς έκφαίνεται έκ τών: «ήν ίση-
» μερία ή μετά χειμώνα δ'τε πηλουνται τώ θεώ,
» έμοί δ ούχ οΐόν τ ήν, εί μή τι σημήνειε παρα-
» κινείν . . . Τοιούτων δε όντων προσέταξε -/ρήσα-
» σΟαι τώ πηλώ πράς τώ φρέατι τώ ίερώ καί λού-
» σασθαι αύτόΟεν » (I σελ. 484). Καί τά έν σελί-
δι δέ 462 : « ήν δέ τι φάρμακον ού τά μέν καθέ-
» κάστα ού μέμνημαι, άλών δέ δτι μετεΐχεν, ώς δέ
» έπεπάσαμεν έρρει δή ταχύ τοΟ όγκου το πλείστον »
εχουσι σ/έσιν προς τά : ναπνϊ καϊ άλσΐ κεγρειμ*·
νος της προκειμένης έπιγραφής.
61.
Έν τώ οίκήματι, έν ω εύρέΟη ή προηγουμένη