Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1883)

253

ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΑΡΧΩΝ ΤΟΤ ΕΝ ΕΛΕΓΣΙΝΙ ΙΕΡΟΤ

254

εχει άλλα/οΰ τον λόγον της. Ο λόγος ούτος νο-
μίζω εϊνε βτΐ ό τεχνίτης ηθέλησε νά διακοσμήση
το έργον του κατ ακριβή συμμετρίαν (1), καί είχεν
ανάγκην προς τοΰτο δύο ομοίων συμμετρικών μορ-
φών, δθεν έξελέξατο λίαν καταλλήλως τους δύο
Τννΰαρίόας. Έκ του αύτοΰ τούτου λόγου εξηγεί-
ται διατί ή παράστασις τών Διοσκούρων άπαντα τό-
σον συχνά, όσον ουδεμία άλλη επί τών Γυρρηνι-
κών κατόπτρων καί ένθα μάλιστα οϋδένα άλλον
λόγον ϊγει ή ΰπαρξις αύτών. Καί έν τω παρόντι δέ
κατόπτρω ή παράξενος όντως ύπόδεσις της Αφρο-
δίτης έκ της αύτής άρχης της συμμετρικής δια-
κοσμήσεως δύναται νομίζω νά έξηγηΟή.

Κατά τά είρημένα ό τεχνίτης άντικατέστησε μεν
χάριν της συμμετρικής διακοσμήσεως τον Έρμην

καί τον Πόψιν, διά του Κάβτοροο, και τοΰ ΠοΛυ
ΰενκονν,, ούδέν ήττον όμως διεφύλαξε τήν άρ/ικήν
κίνησιν τών χειρών τών πρωτοτύπων μορφών, τό
οποίον μάλιστα βεοαιόνει ετι πλέον, ότι υπόδειγμα
έχρησίμευσεν αύτώ ή κρίσι,ς τον Πάαιόϋς. Ό εις
δηλονότι τών Διοσκούρων, ό παρά τη Αθηνά ίστά-
μενος καί άνέχων τήν οεξιάν, φαίνεται οίον άπο-
τεινόμενος καί προσομιλών τω άπέναντι αΰτοΰ, τω
παρά τή "Αφροδίτη ίσταμένω Διοσκούρω. Κείται
λοιπόν ούτος άντί του Ερμου" ενώ τούναντίον ό
έτερος, πλησιάζων τήν χείρα εις τά χείλη καί φαι-
νόμενος, ότι άκροάται τρόπον τινά τών λόγων τοΟ
'Ερμου, άντικαθιστα τον Πάριν (1).

Κ. Δ. Μυλωνάς.

ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΕΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙ ΙΕΡΟΥ.

(Όρ« κ». 12).

ΚαΟά ύπεσ/έθημεν, παρέχομεν έν τώ τεύχει
τούτω πανομοιότυπον του δευτέρου τεμαχίου της
έξ Έλευσίνος έπιγραφής, ού τήν μεταγραφήν όρα
ανωτέρω σελ. 117 έξ. Περί δέ του τόπου της εύ-
ρέσεως τοΰ τεμαχίου τούτου καί τών διαστάσεων
του εί'πομεν τά δέοντα αύτ. σελ. 127 σημ. 1.
ΈνταΰΟα προσΟέτομεν καί σημειώσεις τινάς συν-
τόμους, ων αί μεν άφορώσιν είς τάς ολίγας συμ-
πληρώσεις , ας άπετόλμησα, ή αμφίβολα τινα
γράμματα, όλίγαι δέ τίνες είναι έρμηνευτικαί, άνευ
όμως άξιώσεως , ότι έξαντλοΰσι τά έκ του σπου-
δαιοτάτου τούτου μνημείου γεννώμενα ζητήματα.

(I) Και παρά τοις άγγειογράιροις, άν δεν παραμορφώται ή παρά-
στασις, κερματίζεται δμως ενίοτε ένεκα της συμμετρικής διακ,οσμήσεως.
Λογού '/^άριν επί αγγείου τινός η ταράστασϊς της κρίσεως του Π ά-
ριδος διαμοιράζεται ού'τως, ώστε να κόσμηση και τάς δύο όψεις αύτοΰ.
ΈπΊ της μιας π. ·/. δψεοις του αγγείου απεικονίζεται ή "Η ρ α φέρουσα
σκήπτρον, ό Έρμης και η Αφροδίτη κρατούσα άνθος, έπι δέ της
άλλης ή "Ηρα πάλιν, ή Παλλάς και ό Πάρις καθήμενος και κρα-
τών ράβδον. Βλέπε \ν"θ1 οΙνΟΙ' έν ΑΐΙΙΙ. (ΙβΓΙΐΙδΙ. 1845 σελ. 157 κα',

ΟβιΉαιχΙ, ν&8βη1ιϊ1άβΓ άββ 1νοηί§1ίοΙιοη Μα»βιπιι>> ζα ΒοΓίία,
σελ. 24 Ν« 5.

Ή έπιγραφή, ώς έν τώ πανομοιοτύπφ φαίνεται,
είναι στοιχηδόν γεγραμμένη, Ό άριΟμος όμως τών
γραμμάτων δεν είναι πάντα/οϊί Ό αυτός' διά τούτο
ό'ταν λείπη τό τέλος του στίχου ή συμπλήρωσις
είναι πολλάκις αδύνατος ή άβεβαία. Συνήθως έκα-
στος στίχος έχει 78 γράμματα, τινές όμως μόνον
76, ώς ό β. 67, άλλοι δέ πάλιν 79 ή 80' τούτων
τά τελευταία γράμματα είναι συμπεπυκνωμένα καί
ευρίσκονται ευκόλως έν τώ πανομοιοτύπω. Κατά
μεγα μέρος αί άνισότητες αύται περί τάν άριΟαόν
τών γραμμάτων προέρχονται έκ τούτου, ότι ό χα-
ράκτης ούδέποτε χωρίζει τους αριθμούς ούτω, ώστε
το μεν ήμισυ αύτών νά τίΟηται είς το τέλος τοΰ
στίχου, τό δ έτερον ήμισυ είς τήν άρχήν τοΰ επο-
μένου. Τό τρίτον μέρος της επιγραφής, τά γ, είναι
άμελέστερον κεχαραγμένον' καί έκ τούτου δέ ετι
γίνεται δηλον, ότι δέν είναι σύγχρονον τοίς προη-

(1) Ή αυτή στάσις και χειρονομία τών Διοσκούρων άπαντα και έν
άλλοις Τυρρηνικοΐς κατο'πτροις, α βλέπε έν ΟογΙι&γγΙ, αύτο'Οι πίν.
276—278